Η μεθοδικότητα και η σοβαρότητα του Γιοβάνοβιτς αποτελεί την αχτίδα φωτός για να μπει επιτέλους ο Παναθηναϊκός σε μια σειρά και να θέσει στέρεες βάσεις.
Για να μην βρεθούμε ξανά στο ίδιο έργο θεατές, θα πρέπει επιτέλους να γίνουν τα βασικά και να μπει ένα τέλος στον παραλογισμό των τελευταίων ετών.
Για πολλοστή φορά, τέτοια εποχή, την τελευταία δεκαετία, ο Παναθηναϊκός αποφασίζει στρατηγικά να προβεί σε ξεσκαρτάρισμα στο έμψυχο δυναμικό του.
Άλλο ένα καλοκαίρι έφθασε, άλλη μία σαρωτική αλλαγή του έμψυχο δυναμικό της ομάδας βρίσκεται προ των πυλών κι όλα δείχνουν ότι οδηγούμαστε σε διψήφιο αριθμό αποχωρήσεων, ενώ η μεταγραφική ενίσχυση δεν θα προκαλέσει έκπληξη εάν φτάσει ακόμα και σε διψήφιο νούμερο.
Το γεγονός ότι κάθε σεζόν αλλάζει κατά πολύ μεγάλο ποσοστό το ρόστερ, αποτελεί ωμή παραδοχή παταγώδους αποτυχίας.
Οι περισσότεροι παίκτες που έρχονται, μετά από λίγους μήνες φεύγουν κακήν κακώς διότι αποδεικνύονται ανεπαρκείς και η ζωή συνεχίζεται.
Τα χρήματα που δαπανώνται πέφτουν ουσιαστικά σ’ έναν βαρέλι δίχως πάτο και αντί η ομάδα να βάζει θεμέλια και να χτίζει με μεθοδικότητα την ανοικοδόμησή της, δημιουργεί εκδόσεις… μίας χρήσης που καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος μέσα σε λίγους μήνες.
Το βασικό συστατικό για να χτίσεις μία ομάδα με παρόν και μέλλον, είναι να έχεις έναν σταθερό κορμό 14-15 παικτών και να τον εμπλουτίζεις σε κάθε μεταγραφική περίοδο με λίγες και στοχευμένες κινήσεις. Εχοντας ως στρατηγικό σκοπό οι στοχευμένες προσθαφαιρέσεις που θα γίνονται να αναβαθμίζουν ποιοτικά το έμψυχο δυναμικό εκεί όπου υπάρχουν οι μεγαλύτερες ανάγκες.
Κι όχι αυτό που κάνει εδώ και μία δεκαετία ο σύλλογος, αλλάζοντας κάθε χρόνο σαν τα πουκάμισα πλάγιους μπακ, στόπερ, χαφ, εξτρέμ, φορ, τα πάντα όλα.
Από το καλοκαίρι του 2012 μέχρι και τον Ιανουάριο του 2021, το τριφύλλι έχει πραγματοποιήσει 111 μεταγραφές. Σχεδόν δέκα ενδεκάδες! Κάθε κανόνας ομαδικού αθλήματος που σχετίζεται με τη χημεία, τη συνοχή και τη συνέχεια, με αυτόν τον… παραλογισμό, πάει περίπατο.
Ενα ακόμη καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός ετοιμάζεται να λύσει συμβόλαια κοινή συναινέσει δίνοντας αποζημιώσεις, να βρει ομάδες για να παραχωρήσει δανεικούς ή με μεταγραφή παίκτες που τις προηγούμενες σεζόν είχαν υπογράψει πολυετείς συμβάσεις, ακόμα και επεκτάσεις συμβολαίων.
Με αυτόν τον τρόπο ομάδα δεν φτιάχνεις και κάποια στιγμή πρέπει να μπει ένα τέλος, να τραβηχτεί μία γραμμή.
Το οξύμωρο είναι ότι αυτή η γραμμή δεν ήταν/είναι δυνατόν να τραβηχτεί φέτος. Θα μπορούσε και θα έπρεπε να είχε τραβηχτεί σε συγκεκριμένες περιόδους κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας, όχι όμως φέτος.
Διότι ήταν τόσο εκκωφαντική η αποτυχία που μόνο παράλογο δεν είναι να προκύπτει «σκούπα» και εκκαθαρίσεις αυτό το καλοκαίρι, από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν βγήκε καν στην Ευρώπη, είδε τρεις διαφορετικούς ανθρώπους στην άκρη του πάγκου του στη διάρκεια της περασμένης σεζόν και η ομάδα δεν είχε ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος.
Μέσα σ’ αυτό το νέο μεγάλο κύμα αλλαγών που έρχεται (και) φέτος στο ρόστερ, υπάρχει μία και μοναδική ελπίδα για να μπει επιτέλους ένα «ανάχωμα» στον παραλογισμό.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Οσοι τον γνωρίζουν προπονητικά, ισχυρίζονται ότι πρόκειται για έναν σοβαρό και μεθοδικό προπονητή που ξέρει τι θέλει και πως να δημιουργεί στέρεες βάσεις, έναν τεχνικό που βρίσκει τρόπους για να αξιοποιεί το έμψυχο υλικό του.
Με βάση τις πληροφορίες που τον συνοδεύουν δεν θα προκαλέσει έκπληξη εάν στην διάρκεια της προετοιμασίας προκύψουν ανατροπές με παίκτες που τώρα βρίσκονται με το ένα πόδι έξω από το Κορωπί.
Το έχει κάνει στο παρελθόν σε όσες ομάδες έχει δουλέψει και είναι πιθανό να το κάνει και τώρα στον Παναθηναϊκό.
Για τις δε μεταγραφικές του αναζητήσεις, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι πείθεται δύσκολα και να φτάσει στο σημείο να δώσει την έγκρισή του θα πρέπει προηγουμένως να έχει ψάξει όσο καλύτερα μπορεί όλες τις παραμέτρους που συνοδεύουν έναν παίκτη.
Δεν (μπορεί να) είναι τυχαίο άλλωστε ότι σπάνια αποκτά ομοεθνείς παίκτες στις ομάδες του ή ποδοσφαιριστές με τους οποίους έχει ήδη δουλέψει. Το κυριότερό του μέλημα είναι να βρίσκει τα κομμάτια του «παζλ» που λείπουν από την ήδη υπάρχουσα εικόνα προκειμένου να ταιριάξουν τα χαρακτηριστικά στον υλικό και τον τρόπο με τον οποίο θέλει να αγωνίζεται η ομάδα.
Αυτονόητα πράγματα δηλαδή, που τόσο έχουν λείψει από τον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια, με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Κι ας εγκυμονεί μια τέτοια πρακτική το ρίσκο της καθυστέρησης του σχεδιασμού. Το ζητούμενο άλλωστε δεν είναι να γίνει κάτι βιαστικά, αλλά μεθοδικά και στοχευμένα.
Ως θετικό γεγονός φαντάζει σε θεωρητικό επίπεδο και το ότι στο «πακέτο» των συνεργατών του εμπεριέχονται δύο αναλυτές (Ερακ, Μαρτάτος), ένας αξιόλογος γυμναστής (Δανιηλίδης) και δύο βοηθοί (Κόντης, Κολομπούρδας) που γνωρίζουν χρόνια τη φιλοσοφία του και μπορούν να την υποστηρίξουν. Ιδίως εάν αναλογιστεί κανείς ότι επί Μπόλονι ο μοναδικός βοηθός που επέλεξε ο Ρουμάνος δεν είχε εργαστεί ποτέ μαζί του το παρελθόν (Κουζνιέτσοφ)…
Ο Γιοβάνοβιτς είναι έμπειρος, μετρημένος, δείχνει να ξέρει τι θέλει και που βρίσκεται και δεν του αρέσουν οι φανφάρες.
Στον Παναθηναϊκό, ωστόσο, ήταν πάντοτε δύσκολες οι συνθήκες για να πιάσει ένας προπονητής όσο ικανός κι αν ήταν, πόσω μάλλον τώρα που υπομονή δεν υπάρχει ούτε για δείγμα.
Εάν υπάρχει όμως κάτι για να πιαστεί κανείς ενόψει της νέας σεζόν, αυτό δεν είναι άλλο από την παρουσία του Σέρβου προπονητή.
Του πρώτου Σέρβου στην ιστορία του Παναθηναϊκού και, για τους παλαιότερους, έκτου της πρώην Γιουγκοσλαβίας μετά τους Στέφαν Μπόμπεκ, Τόμισλαβ Ιβιτς, Ιβιτσα Οσιμ, Βέλιμιρ Ζάετς και Γιάσμινκο Βέλιτς.
Γράφει ο Κώστας Μανωλιουδάκης.
