Στις αλλαγές, τα θετικά στοιχεία , αλλά και τις γκρίζες ζώνες του νέου νόμου για τη συνεπιμέλεια των παιδιών διαζευμένων ζευγαριών που ψηφίστηκε με διαφοροποιήσεις κυβερνητικών βουλευτών αποχές και αποχωρήσεις από τη ψηφοφορία στη Βουλή, αναφέρθηκε στον Αθήνα 9.84, η κλινική ψυχολόγος και αναλύτρια εφαρμοσμένης συμπεριφοράς Έλσα Μπάρδα.
Μιλώντας για την ουσία του πράγματος, τις επιπτώσεις στην ψυχολογία των παιδιών και τις μαθησιακές τους δυνατότητες, η κυρία Μπάρδα έβαλε θετικό πρόσημο στη συνεπιμέλεια, επικαλούμενη σχετικές διεθνείς έρευνες.
Σημείωσε ωστόσο, ότι «πέραν της ψυχικής δυσφορίας που συνήθως προκαλεί η έλλειψη της πατρικής κυρίως παρουσίας, αποτελεί αμφίπλευρη γονική υποχρέωση- παρά τις όποιες διαφωνίες που οδήγησαν στο διαζύγιο- τα παιδιά να περνούν ισότιμο χρόνο με τους δύο γονείς που οφείλουν να τηρούν κάποιες ισορροπίες προς όφελός τους.»
Όπως πρόσθεσε «όσοι μπαμπάδες διεκδικούν να περνούν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους έχοντας εκείνοι την επιμέλεια, θα πρέπει στόχος να είναι το συμφέρον του παιδιού και όχι να πληρώσουν ενδεχομένως μικρότερη διατροφή. Δηλαδή να αξιοποιούν το χρόνο για την επαφή με τα παιδιά και όχι λόγου χάρη να τα αφήνουν στους παππούδες επικαλούμενοι την απαιτητική ή και ολοήμερη εργασία τους.»
Προδιορίζοντας τη βαθύτερη έννοια της συνεπιμέλειας ως «το δικαίωμα του παιδιού να περνά χρόνο και με τους δύο γονείς, χωρίς να έρχεται αντιμέτωπο με τα συγκρουσιακά στοιχεία που ίσως εμφιλοχωρούν ανάμεσά τους» εκτίμησε ότι «θα ήταν απαραίτητη, εκτός από τη νομική διαμεσολάβηση, η πρόβλεψη ειδικής υπηρεσίας παιδοψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών για να συνεπικουρεί την όλη κατάσταση».
