Όπως αποκαλύπτει το Παρόν, η υστερία του Σόιμπλε έχει ισχυρή βάση. Άλλωστε ο Σόιμπλε ανέκαθεν ήταν συμφεροντολόγος και ουδέποτε ιδεολόγους. Και η σκληρότητα που πουλούσε είχε πάντα πολιτικού πρόσημο και σκοπιμότητα.
Βλέποντας λοιπόν ότι η Μέρκελ τον έχει εγκαταλείψει και τα έχει βρει με τους σοσιαλιστές, οι οποίοι όχι για πρόεδρο, ούτε για κλητήρα δεν τον θέλουν, έχει χάσει την ψυχραιμία του. Και προσπαθεί φυσικά με λαϊκισμό και δήθεν ανυποχώρητη στάση να υπερασπίσει το πολιτικό του μέλλον.
Άδικος κόπος. Στην καλύτερη περίπτωση, η Μέρκελ και οι εταίροι της θα τον στείλουν πίσω στο υπουργείου εσωτερικών από όπου ήρθε προκειμένου να μην ασχολείται με τίποτα πλέον.
