Ο υποτακτικός που δέχεται πονηρό λογισμό για τον Γέροντά του και αφαιρείται η εμπιστοσύνη του, σωριάζεται πια μόνος του, όπως γκρεμίζεται και ο τρούλος, όταν αφαιρεθεί το κεντρικό τούβλο.
Όσοι βιάζονται να κάνουν τον Πνευματκό Πατέρα, ενώ έχουν ακόμη πολλές πνευματικές τοξίνες, μοιάζουν με τα άγουρα στυφά κυδώνια, που όση ζάχαρη και εάν ρίξουμε, πάλι γλυκό της προκοπής δεν γίνεται, αλλά και να γίνει, γρήγορα ξινίζει.
Άλλο είναι να πει ταπεινά σαν λογισμό στον πνευματικό του κάποιος τι νομίζει, ότι θα τον βοηθήσει – αυτό επιβάλλεται – και άλλο είναι να επιμένει, ότι ο λογισμός του αυτός είναι σωστός. Τότε είναι που δεν κάνει ο άνθρωπος προκοπή. Είναι σαν να πηγαίνει στον γιατρό και να του λέει: «Αυτό το φάρμακο να μου δώσεις». Ο άρρωστος οφείλει να κάνει υπακοή στον γιατρό· δεν θα του υποδείξει τι είδους φάρμακα θα του δώσει. Δεν είναι εδώ θέμα ορέξεως, όπως με τα φαγητά και τα γλυκά, για να πει κανείς: «Θέλω μπακλαβά ή θέλω κανταϊφι». Ανάλογα με την πάθηση ο γιατρός δίνει και το φάρμακο.
