Ο Ερντογάν μιλώντας πριν λίγες μέρες σε εκδήλωση του κόμματος του δήλωσε: “Η
επιχείρηση Πηγή Ειρήνης θα συνεχιστεί μέχρι να ξεριζωθεί η ρίζα του κακού και μέχρι να σχηματιστεί η ζώνη ασφαλείας στη Συρία. Στο δικό μας βιβλίο δεν γράφει τη λέξη ανακωχή, ούτε καθόμαστε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τρομοκρατικές οργανώσεις”.
Όλα αυτά ξεχάστηκαν μετά την άφιξη του Pence και Pompeo. Μαζί με τους δυο Αμερικανούς αξιωματούχους έφθασε στην Άγκυρα και ο Αρχιεισαγγελέας της νότιας περιοχής της Νέας Υόρκης Geoffrey Berman, ο οποίος , άσκησε αγωγή κατά της τουρκικής Τράπεζας Halk Bank, για την παραβίαση του εμπάργκο έναντι του Ιράν. Το κατηγορητήριο παρόμοιο με αυτό εναντίον του Χακάν Αττίλα , με την προσθήκη της σύστασης συμμορίας εκ μέρους του μεγαλοεπιχειρηματία Ζαρράμπ, ο οποίος συνέχισε μετά την σύλληψη και αποφυλάκιση του να παραβιάζει το εμπάργκο.
Η απειλή για έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων του Ερντογάν και η νέα δίκη για την παραβίαση του εμπάργκο, ίσως ήταν οι λόγοι που ανάγκασαν τον Ερντογάν να δεχθεί τους όρους της Αμερικής και στη συνέχεια της Ρωσίας.
Μια δήλωση του Τραμπ προς τον σουλτάνο ,μπορεί να επιβεβαιώνει αυτές τις σκέψεις: “Προσπάθησα πολύ για να επιλύσω ορισμένα από τα προβλήματά σας”. Ποια ήταν αυτά;
Ένα επίσης στοιχείο που μπορεί να προστεθεί είναι η σιωπή του μεγαλομανούς, αλαζόνα Ερντογάν στην υβριστική επιστολή που του έστειλε ο Αμερικανός Πρόεδρος.
Ο Τραμπ με την αλλοπρόσαλλη πολιτική του πρόσφερε στον Πούτιν σε χρυσό δίσκο τη Συρία. Αυτό προκύπτει από την απομάκρυνση των Αμερικανών από τη χώρα και την συμφωνία Ερντογάν-Πούτιν για νέα εκεχειρία στη βόρια Συρία.
Τα δέκα σημεία της συμφωνίας εμπεριέχουν κάποιες ασάφειες που θα διευκρινιστούν στη συνέχεια. Το μόνο βέβαιο είναι η ήττα των Κούρδων που μάχονται για την ανεξαρτησία τους και η επικράτηση του Άσαντ. Ο Ερντογάν από την άλλη είδε να καταρρέει το σχέδιο του για τη σύσταση ζώνης ασφαλείας 30χλμ βάθους και 480 χλμ μήκους εντός των ορίων της Συρίας για την δήθεν μεταφορά κι εγκατάσταση των Σύρων προσφύγων που διέφυγαν στην Τουρκία εξαιτίας του πολέμου.
Οι άνθρωποι αυτοί θα επιστρέψουν στον τόπο τους μόνο αν εξασφαλιστεί πολιτική σταθερότητα στην πατρίδα τους, κάτι που διαφαίνεται να επιτυγχάνεται με τις ευλογίες του Ιράν και της Ρωσίας.
Σύντομα ο τουρκικός στρατός θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει τα εδάφη της Συρίας, αφού συμφώνησε να σεβαστεί την εδαφική ακεραιότητα και εθνική κυριαρχία της Δαμασκού.
Στη συμφωνία προβλέπεται η αποχώρηση των Κούρδων μαχητών από τα σύνορα της Τουρκίας. Οι άνδρες αυτοί , όπως δήλωσαν, ενδέχεται να ενταχθούν στον Στρατό της Συρίας.
Το ερώτημα που παραμένει άλυτο και για το οποίο δεν έγινε καμία αναφορά είναι τι θα γίνουν οι 100.000 ή 110.000 τζιχαντιστές, πλιατσικολόγοι, λαφυραγωγεί, τυχοδιώκτες που μετονόμαστηκαν σε “Εθνικό Στρατό” από τον Ερντογάν και διέπραξαν φοβερά εγκλήματα σε όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ασπίδα του Ευφράτη, στον Κλάδο Ελαίας και στην Πηγή Ειρήνης.
Οι μισθοφόροι αυτοί εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν από τους Αμερικανούς αμέσως μετά την έναρξη του Εμφυλίου στην Συρία. Με την ανοχή και πιθανότατα με την έγκριση της Ρωσίας αποτέλεσαν την εμπροσθοφυλακή, το λεγόμενο κρέας των τουρκικών επιχειρήσεων.
Ο Εθνικός Στρατός διέπραξε αίσχη στο Αφρίν. Λεηλάτησε αγρούς, ελαιώνες, καταστήματα Κούρδων που ζούσαν στην περιοχή και εξαναγκάστηκαν να φύγουν. Μετά τις κατακραυγές του διεθνούς Τύπου που κατέγραψε σκηνές βίας, σφαγών και βιασμών η τουρκική στρατιωτική ηγεσία δήλωσε ότι θα ερευνήσει την υπόθεση. Μέχρι στιγμής δεν έχει ανακοινωθεί τίποτα, κανένα αποτέλεσμα της έρευνας, η οποία κανείς δεν γνωρίζει αν έγινε ή όχι.
Ο εθνικός στρατός προφανώς έπαιξε τον ρόλο της Blackrock που έκανε τα ίδια στον Πόλεμο του Ιράκ. Φαίνεται ότι οι τακτικοί στρατοί για να μην κατηγορηθούν για εγκλήματα πολέμου αναθέτουν σε άλλους να κάνουν την βρώμικη δουλειά …
Μετά τον τερματισμό της επιχείρησης τι θα γίνουν αυτοί οι αιμοσταγείς , μισάνθρωποι; Το τουρκικό Γενικό Επιτελείο θα συνεχίσει να τους πληρώνει για να τους χρησιμοποιήσει και σε άλλες “ειρηνευτικές” επιχειρήσεις του ή θα τους στείλει πακέτο στην Δύση για να συνεχίσουν τις δραστηριότητες τους; Είναι βέβαιο ότι αν τους κρατήσει στα εδάφη της , θα αναγκαστεί να τους καταπολεμήσει και αυτό θα αποτελεί έναν διαρκή, απρόβλεπτο , επικίνδυνο και αποσταθεροποιητικό παράγοντα.
Ο αρθρογράφος Αχμέτ Καχραμάν, στην τακτική του στήλη στην εφημερίδα Ozgur Politika, αναφερόμενος στις εξελίξεις και στο θέμα των μισθοφόρων γράφει:”Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ισχυριζόμαστε ότι συνέβησαν ποτέ τέτοια πράγματα. Οι Τούρκοι ήταν πάντα έτσι. Η ιστορία της τουρκικης Δημοκρατίας είναι γεμάτη αιματοχυσίες. Στην αρχή οι Αρμένιοι, οι Πόντιοι, οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, οι Ασσύριοι και τώρα οι Κούρδοι.
Στους ουρανούς της χώρας αντηχούν κραυγές ανθρώπων τα τελευταία 100 χρόνια.
Οι Τούρκοι λόγιοι έγραψαν το έπος της τουρκικής μπουρζουαζίας που δημιουργήθηκε από τη λεηλασία των περιουσιών των Ελλήνων , Αρμενίων, Ασσυρίων, Κούρδων και Εβραίων.
Άνθρωποι που απαρνήθηκαν την ταυτότητά τους, οι ντονμέδες, που δήλωσαν απλά “είμαστε Τούρκοι”, εξόντωσαν τους γηγενείς λαούς . Απέμειναν μόνο οι Κούρδοι.
Ο Ερντογάν μιμείται τον Χίτλερ. Κάνει στους Κούρδους ό,τι έκανε εκείνος στους Εβραίους. Στόχος του τώρα είναι το Νότιο Κουρδιστάν. Ήδη, οι άνθρωποι αισθάνονται την οσμή αίματος στην ανάσα του λύκου. Σύντομα θα μεταφέρουν εκεί τους εγκληματίες που αποκεφαλίζουν με χαρά αθώους ανθρώπους”.
Σίγουρα οι λεγόμενοι μεγάλοι ηγέτες, οι μεγάλες δυνάμεις, οι διεθνείς οργανισμοί, οι θεματοφύλακες της έννομης τάξης, οι υμνητές της παγκόσμιας ειρήνης και δικαιοσύνης , δυστυχώς, συνεχίζουν να θωπεύουν τον θύτη που σπέρνει παντού τη βία και το θάνατο .
Προφανώς είναι ο πρόθυμος υπεργολάβος που αναλαμβάνει να εξυπηρετήσει με το αζημίωτο τα συμφέροντα των μεγάλων. Μέχρι τώρα υπάκουε σε έναν αφέντη. Τώρα έγινε υποχείριο δυο υπερδυνάμεων . Θα συνεχίσει να βρυχάται και να κομπάζει όσο συμπίπτουν τα συμφέροντα των δυο υπερδυνάμεων. Έτσι , όμως και αλλάξουν τα πράγματα θα ξαναγίνει ο “ασθενής της Ευρώπης”. Ο μεγάλος Πέρσης φιλόσοφος Τζελαλεττίν Ρουμί διδάσκει ότι “όποιος εξαχρειώνεται βρίσκει τον μπελά ή τον δάσκαλο του”. Θα έρθει κάποια στιγμή η ώρα της πληρωμής και της δικαίωσης τόσων θυμάτων.
