Το ματς του Παναθηναϊκού με την ΑΕΛ ήταν “γεμάτο”, είχε φουλ ένταση, κράτησε τους πάντες στην τσίτα ως το τελευταίο δευτερόλεπτο και “γέννησε” ένα σωρό θέματα για να συζητήσει κανείς.
Όμως η πιο “δυνατή” εικόνα του δεν ήταν στα 95 λεπτά μπάλας, αλλά αμέσως μετά… Εκεί, όπου ένα παιδί 20 χρονών, ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης, “άγγιξε” και συγκλόνισε όλη την Ελλάδα με το σπαρακτικό, όσο και “λυτρωτικό” -για τα συναισθήματά του και όλα όσα έχει περάσει- on camera κλάμα του, όταν αφιέρωσε το υπέροχο γκολ που σημείωσε στο 94’, στη μητέρα που του έφυγε απ’ τη ζωή πριν από τέσσερα χρόνια (17 Ιανουαρίου 2017).
Μία εικόνα που έκανε να “ματώσουν” οι καρδιές των πάντων! Παναθηναϊκών, Ολυμπιακών, ΑΕΚτζήδων, ΠΑΟΚτσήδων, Αρειανών, ανδρών, γυναικών, παιδιών. Όλων… Ο πόνος, άλλωστε, δεν γνωρίζει χρώματα, απλά ακουμπάει τα πάντα στο διάβα του. Κι όταν βλέπεις ένα παιδί να ξεσπάει μπροστά σε εκατομμύρια μάτια και να βγάζει από μέσα του όλα όσα του έχουν “σημαδέψει” την ψυχή του εδώ και τόσα χρόνια, δεν μπορείς παρά να βουρκώσεις.
Και να υποκλιθείς σε αυτό που έκανε, χωρίς να το επιδιώκει: Να υπενθυμίσει σε όλους μας το δώρο της ζωής και της πιο αγνής αγάπης γι’ αυτούς που έχουμε δίπλα μας, για όλους όσοι είναι εκεί μαζί μας κάθε μέρα. Και θα είναι πάντα “εκεί”, ότι κι αν γίνει, όπως κι αν τα φέρει η ζωή.
Ένα 20χρονο παιδί, ένα μεγάλο αντράκι, μέσα απ’ την πιο δύσκολη αφιέρωση της ζωής του, μας έκανε να αγγίξουμε τις ψυχές μας και να ψάξουμε για λίγο -έστω για πέντε λεπτά- τη χαμένη καλοσύνη μας. Πόσο μάγκας, πόσο αληθινός…
Προσωπικά, το μόνο που έχω να πω, είναι πως και το “ευχαριστώ” προς τον Δημήτρη γι’ αυτό που “προκάλεσε” μέσα μας, είναι πολύ “μικρό” ως λέξη. Ας προσπαθήσουμε όλοι μας να γίνουμε (λίγο, έστω λίγο) καλύτεροι άνθρωποι σε κάθε κομμάτι της ζωής μας και να τιμούμε καθημερινά τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας και μας μεγάλωσαν.
