Όταν ο Τσίπρας “παραίτησε” τον Βαρουφάκη, και ενώ η βλάβη που προκάλεσε στους Έλληνες η μόλις πέντε μηνών μοιραία θητεία του είχε ήδη κοστολογηθεί στα 86 δις ευρώ, ο φαλακρός κατά του ευρώ πράκτωρ ΓΒ, ο λευκοσιδηρούς νάρκισσος ανερυθρίαστα ξεκίνησε μια καμπάνια αυτοπροβολής με συνεντεύξεις, ομιλίες και άλλες δημόσιες εμφανίσεις. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Τότε, κάποιος ανώνυμος σχολίασε στο Διαδίκτυο :
Αν δεν φοβάσαι Θεό, αν δεν φοβάσαι δικαστή, τότε οφείλεις να φοβάσαι να κυκλοφορήσεις στο δρόμο.
Θυμήθηκα το εκπληκτικό εκείνο σχόλιο στο πρόσφατο επεισόδιο με τον Μπουτάρη. Στο οποίο, προσωπικά δεν διέκρινα διόλου κάτι από τις ανοησίες που διάβασα στον Τύπο σχετικά. Όπως “Βία απέναντι σ’ ένα αδύναμο γεροντάκι” και άλλα φληναφήματα. Αντιθέτως διαδραματίστηκε μια καθαρά αρχαιοελληνική κλιμάκωση, η ελάχιστη νέμεσις για τις αναρίθμητες ύβρεις που έχει διαπράξει.
Ποιος προστάτευσε εκατομμύρια Έλληνες τρεις δεκαετίες τώρα από την βία που ασκεί ο ανθελληνισμός του συγκεκριμένου, ο οποίος καθημερινά υβρίζει και φτύνει ο,τιδήποτε εκπροσωπούμε;
Όμως το θέμα μας εδώ δεν είναι ο Μπουτάρης παρά εμμέσως, διότι θα παραλληλίσουμε την τύχη του με κάποιον εξόχως αθλιότερο.
Εκείνος ο “οχετός δημοσιότητας” Βαρουφάκη προσέφερε και κάποιες εξαιρετικές αποκαλύψεις. Κρίνω ως πιο σημαντική εκείνη όπου ο Τσίπρας το 2015 σύστηνε στον Βαρουφάκη να φοβάται ένα νέο Γουδή, για να μην αποκαλύψει ευθέως ότι το φοβούταν ο ίδιος.
Υπέροχα, λέω. Αλλοίμονο όμως, συνεχίζω.
Αλλοίμονο, κανένας από όλους όσοι όφειλαν δεν φρόντισε να τού συντηρεί καθημερινώς και αδιαλείπτως τον φόβο αυτό.
Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Χρησιμοποιώ εδώ και σάς εκθέτω την κεντρική ιδέα από ένα άρθρο που είχα κατά νου :
Ο Τσίπρας δεν παλεύεται με βάση αυτά που πράττει ή δεν πράττει, όσα λέει ή δεν λέει, φροντίζει ή αμελεί.
Με την πολιτική του δεινότητα αντιμετωπίζει εύκολα, “με το ένα χέρι πίσω”, τις κινήσεις της αντιπολίτευσης. Οι οποίες δεν είναι παρά δηλώσεις και ανακοινώσεις, τίποτα το δυναμικό. Παλεύεται μόνο γι’ αυτό που είναι. Αντεθνικό μίασμα. Πολιτική συνέχεια των υπονομευτών του Μικρασιατικού Μετώπου το 1922, των δολοφόνων του 1942-49, των προβοκατόρων του 1963-67.
Και φυσικά εκείνων που από το 1924 μάχονταν για “ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη”, με απόγειο την απόπειρα με όπλα παρμένα από τους Σλάβους να την αποκόψουν το 1946-49 από τον εθνικό κορμό και να τούς την παραδώσουν. Του ιστορικού ΚΚΕ. Του κατά τον πρεσβύτερο Γ. Παπανδρέου “κόμματος του εγκλήματος και της προδοσίας”.
Μην σας μπερδεύουν οι έριδες, οι αντιδικίες και οι διασπάσεις τους, θέμα προσωπικών τους συμφερόντων αποτελούν. Από την ίδια εκείνη μήτρα προέρχονται απαξάπαντες γι’ αυτό ακριβώς όλοι τους τα ίδια πιστεύουν. Και δεν τα κρύβουν. Τα ανακοινώνουν στις αποφάσεις των οργάνων τους, Συνέδρια, Κεντρικές Επιτροπές, Πολιτικά Γραφεία, Γραμματείες, Τομείς. Όπως και καθημερινά στα δημοσιογραφικά όργανά τους.
Αλλά εκείνοι που υποτίθεται ότι είναι επιφορτισμένοι να τους αντιμετωπίζουν δεν διαβάζουν. Ακκίζονται ερωτοτροπώντας και πίνοντας ποτά στο Κολωνάκι, με την “μούρη” του “πολιτικού στελέχους”. 42 στελέχη, είχα διαβάσει στην “Βραδυνή”, έχει ο Τομέας Στρατηγικού Σχεδιασμού της ΝΔ και επικεφαλής έναν ακαδημαϊκό. Τί κάνουν; Τους έχει πάρει αμπάριζα ένας Καρανίκας.
Το 80% του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από την διάσπαση του ΚΚΕ το 1990-92. Το υπόλοιπο 20% από την Αριστερή Τάση, Πτέρυγα Μπανιά του ΚΚεσ. και από πάσης φύσεως αναρχοαριστεριστές, η Δεξιά Τάση ΚΚεσ., Κύρκου, αποχώρησε με τον Κουβέλη, έγινε ΔΗΜΑΡ και σήμερα τσόντα στο πασοκοΚΙΝ.ΑΛ.
Από το ΚΚΕ προέρχεται ο Τσίπρας, τα ιστορικά του “ευαγγέλια” πιστεύει, τους ιστορικούς του ηγέτες, επιφανείς εγκληματίες, έχει εικόνισμα. Με το βιβλίο του Βελουχιώτη πάει στη Βουλή, στην οποία οι ακόλουθοί του κρέμασαν, σε αστικό κοινοβούλιο, τον Λένιν, σε παράσταση για τον Ζαχαριάδη πήγε, το Μουσείο του σφαγέα του Μελιγαλά, Μπελογιάννη, θυράνοιξε. Τον είδατε να πηγαίνει στο Λύκειο των Ελληνίδων, σε σύλλογο πολυτέκνων ή σε σύνδεσμο εφέδρων αξιωματικών; Μισεί ό,τι ενισχύει και υπερασπίζει το Ελληνικό Έθνος.
Μπροστά στον Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, στο ιερότερο για τον Ελληνισμό μέρος, που συμβολίζει όλο το αίμα που χύθηκε για να στηθεί αυτή η πατρίδα, ενώ ο ξένος επίσημος στέκεται προσοχή κύπτοντας ελαφρά τον κορμό προς τα εμπρός για να επιδείξει τον σεβασμό του, ο Τσίπρας στέκεται με τα πόδια ανοιχτά, κοιτάζοντας αδιάφορα ψηλά, με ενοχλημένο ύφος “άντε να τελειώνουμε” και χουφτώνοντας τους αδένες του. Οι μοναδικές φορές που είδα σεβασμό στο πρόσωπο του Τσίπρα ήταν όταν πήγε στο μνημείο της Καισαριανής, δηλωτική ενέργεια, και στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, αλλά στη Μόσχα! Όλοι οι κομμουνιστές πραγματική πατρίδα αισθάνονται την Σοβιετική ή μη Ρωσσία, ιστορικά υπάλληλοί της υπήρξαν ανέκαθεν.
Ό,τι λοιπόν πράττει ή δεν πράττει, λέει ή δεν λέει, φροντίζει ή αμελεί ο Τσίπρας προκύπτουν από αυτό που είναι. Γι’ αυτό η τακτικιστική αντιμετώπιση του δεν παράγει πολιτικό αποτέλεσμα.
Το να περιμένει λοιπόν κανένας ότι ο Τσίπρας θα υπερασπίσει το εθνικό συμφέρον στο Μακεδονικό είναι όχι απλώς πολιτική φενάκη αλλά εθνική σχιζοφρένεια. Μέσα του, η Μακεδονία ανήκει στους Σλάβους. Γιατί;Ο έγκυρος ιστορικός των Βαλκανικών πραγμάτων καθηγητής Ευάγγελος Κωφός μας έχει παραδώσει την συγκλονιστική ομολογία ενός από λεγόμενους “Σλαβομακεδόνες”, εξέχοντος αργότερα στελέχους του κρατικού μορφώματος των Σκοπίων: του Μιχάλη Κεραμιτζήεφ, όπως την απεκάλυψε στο γνωστό κομμουνιστή συγγραφέα Αλέκο Παπαναγιώτου. Διαβάστε και φρίξτε.
«Τότε (1939), δεν είχα ιδέα από αυτά τα πράγματα: Μακεδόνες, Μακεδονία, Μακεδονικό Ζήτημα, Κομιτάτο κλπ. Με το Λάζο Τερπόφσκυ βρισκόμουν τακτικά σε δουλειές. Το ίδιο και με τα άλλα μακεδονικά στελέχη μας. Ποτέ και πουθενά κανένας δεν μου είπε καμιά κουβέντα για Μακεδόνες. Ήμασταν κομμουνιστές και παλεύαμε για τον κομμουνισμό. Ένοιωθα το ίδιο που ένιωθε και ένας Έλληνας κομμουνιστής. Στο βαθμό που ένοιωθα κάτι ιδιαίτερο σαν Σλάβος ένοιωθα ότι είμαι Βούλγαρος».
«Τώρα βέβαια βγήκαν πολλά «παλικάρια», ο Τσίπας, ο Λάζος (Ασημόπουλος) και οι άλλοι γνωστοί που λένε τα πιο απίθανα παραμύθια, τότε όμως κανένας δεν μιλούσε για ΒΜΡΟ και για Μακεδονία. Κανένα μακεδονικό στέλεχος δεν μίλησε ποτέ γι’ αυτά ούτε σε μας ούτε και σε μία έστω δίκη.
Μονάχα οι Έλληνες κομμουνιστές μιλούσαν πάντα για Μακεδόνες και για Μακεδονία, αυτοί υπεράσπιζαν αυτή τη θέση και στα δικαστήρια και καταδικάζονταν.
Εγώ μέσα στο ΚΚΕ και από το ΚΚΕ, από τους Έλληνες κομμουνιστές και όχι από τους Μακεδόνες άρχισα να μαθαίνω και να νοιώθω ότι είμαι Μακεδόνας. Αυτή είναι η αλήθεια».
(βλ. Μακεδονία και Θράκη, 1941-1944. Κατοχή -Αντίσταση -Απελευθέρωση – Διεθνές Συνέδριο – Ευ. Κωφός, σελ. 131α – έκδοση «Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου – Θεσσαλονίκη 1998).
Παρεμπιπτόντως, προς το τέλος του συμμοριτοπολέμου ο “Δημοκρατικός Στρατός” αποτελείτο κατά 40% από οπαδούς της ΣΝΟΦ και πρώην μαχητές της ΟΧΡΑΝΑ.
“Από το ΚΚΕ έμαθα ότι είμαι Μακεδόνας”. Το ιστορικό ΚΚΕ λοιπόν ήταν αυτό που έκανε τους διάσπαρτους Σλάβους να προσπαθήσουν να υφαρπάξουν την ιστορικά ελληνική Μακεδονική ταυτότητα και, εννοείται, όταν διεκδικείς όνομα διεκδικείς έδαφος. Για τον λόγο αυτό, ο πολιτικός πρόγονος του Κυριάκου Μητσοτάκη, Ελευθέριος Βενιζέλος κήρυξε με το “Ιδιώνυμο” την κομμουνιστική δράση ποινικό αδίκημα.
Για τον Τσίπρα και τους ομοίους του η Μακεδονία δεν σημαίνει τίποτα, άλλωστε ένας από τους “θεωρητικούς” τους, ένας “ιός”, σε βιβλίο του έχει χαρακτηρίσει την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας και της Θράκης μας “Ελληνικό ιμπεριαλισμό”. Γι’ αυτό σταμάτησαν τις εργασίες στην Αμφίπολη, καθώς έστω και μια υπομείζονος ιστορικής αξίας αποκάλυψη θα έθαβε στα μάτια της διεθνούς κοινότητας κάθε, ούτως ή άλλως έωλη, Σκοπιανή απαίτηση και θα έληγε οριστικά το ζήτημα. Ικανοποιώντας έτσι και το υπόγειο αίτημα των Γερμανών, οι οποίοι δεν ανέχονται ένα έθνος το οποίο έχουν κατασυκοφαντήσει σαν τεμπέληδες, ανεπρόκοπους και τιποτένιους να αποκτήσει ιστορικό κλέος από ένα τυχόν σοβαρό ιστορικό εύρημα, καθώς τότε στην διεθνή κοινή γνώμη θα είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν οικονομικά και δια τούτο κοινωνικά ισοπεδώσει τους απογόνους ενός λαμπρού πολιτισμού, ασχέτως τού αν οι ίδιοι το προκάλεσαν διότι υπερδανείστηκαν για να καλοπεράσουν 2-3 γενιές καθιστάμενοι έτσι από το Χρέος δούλοι.
Για τον Τσίπρα η Μακεδονία αποτελεί μόνον ένα διαβατήριο για την παραμονή στην εξουσία, η ονομασία της ένα νόμισμα το οποίο θα ανταλλάξει με παροχές από ΗΠΑ και Γερμανία τις οποίες θα χρησιμοποιήσει για να κερδίσει τις επόμενες εκλογές και να προχωρήσει προς την πολιτική επιδίωξη που υπαγορεύει το ιδεολογικό του DNA, την στην αρχή ημιαυταρχική και ακολούθως αυταρχική Μαδουροποίηση.
Κι εδώ ερχόμαστε στα δυσκολότερα. Γιατί ο έστω και μετρίας εθνικής συνειδήσεως αναγνώστης θα θέσει το ερώτημα: καλά, ποιος άφησε ελεύθερους εκείνους οι οποίοι ήταν για μπαλαούρο, ποιος νομιμοποίησε αυτούς τους τύπους και έφτασαν έτσι να καταλάβουν την πρωθυπουργία;
Καθώς η πραγματικά αποτελεσματική αντιμετώπιση του Τσίπρα συνεπάγεται την πολιτική κατεδάφιση του Καραμανλισμού και την αποκάλυψη των ιστορικών του εγκλημάτων.
Κι αυτό είναι κάτι που η πολιτική τάξη η οποία απετέλεσε γέννημα της “Μεταπολίτευσης” που ο πρεσβύτερος εγκαθίδρυσε, πλην ευαρίθμων περιπτώσεων δυσκολεύεται εξόχως, αν δεν θεωρείται αδύνατον, να το κάνει.
Ο πρεσβύτερος τους νομιμοποίησε για να τους κάνει συμμάχους του στη διάλυση του εθνικόφρονος κράτους, πυλώνες του οποίου ήταν ο στρατός και το παλάτι. Μίκης Θεοδωράκης, Οκτώβριος 1974, “Ή Καραμανλής ή τανκς”.
Ενώ αν ψάξετε ένα λεύκωμα εκδόσεως της Βουλής επί προεδρίας Μεϊμαράκη για τα 40 χρόνια “Μεταπολίτευσης”, θα δείτε από την πλούσια συλλογή αφισσών, τρικ, προκηρύξεων ότι οι κομμουνιστές έφεραν το 1974 το κύριο βάρος του αντιμοναρχικού αγώνα με συνθηματολογία ίδια με εκείνη του 1942-49, “μοναρχοφασίστες”, “βασιλοχουντικοί” κττ.
Έκτοτε σοβεί υπόγεια και μέχρι πρότινος αόρατη συμμαχία και σύμπλευση Καραμανλισμού-κομμουνιστών η οποία εκδηλώθηκε με αμέτρητες ενέργειες ευνοίας των δευτέρων από τους πρώτους και με σημαντικές προδοσίες των ευνοημένων, οι οποίες όμως μυαλό δεν έβαλαν στους πρώτους. Με τη συμμαχία των κομμουνιστών ο Ανδρέας το 1985 “γκρέμισε τον καραμανλισμό” και εγκαθίδρυσε πρωθυπουργικοκεντρικό πολίτευμα, στην ουσία πρωθυπουργική απολυταρχία άνευ ουδενός φραγμού και ελέγχου.
Ο νεώτερος, ενώ τούς παραχώρησε απερίγραπτα για τα ιστορικά εγκλήματα που είχαν διαπράξει προνόμια, παρότι τον Δεκέμβριο του 2008 κήρυξαν εναντίον του κοινωνική εξέγερση η οποία εν πολλοίς “σφράγισε” την μετέπειτα εκλογική του ήττα, τον Ιανουάριο του 2015 τους αναβίβασε με “αντ’ αυτού” στην εξουσία. Όμως το βαρύτερο έγκλημά του ήταν ότι με τον κατόπιν εκλεκτό του για την αρχηγία της ΝΔ Μεϊμαράκη διατήρησε τον Τσίπρα στην εξουσία στις 14 Αυγούστου 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διαλυόταν και θα γινόταν έτσι κοινή συνείδηση ότι αποτελεί ένα επικίνδυνο για τον τόπο σκορποχώρι, με αποτέλεσμα η ΝΔ να κερδίσει τις επόμενες από την πτώση του Τσίπρα εκλογές.
Επιτρέποντας έτσι στον Τσίπρα να υλοποιήσει ανενόχλητος μετά τις 20 Σεπτεμβρίου 2015 την αντεθνική του ατζέντα. Για το άνοιγμα των συνόρων σε εκατομμύρια λαθρομετανάστες, τον διωγμό της αριστείας, τους 12.000 απελευθερωμένους επικίνδυνους κακοποιούς, την τρομοκρατία του πεζοδρομίου και την πλήρη ανασφάλεια του δημοσίου χώρου, την απαλοιφή κάθε εθνικής αναφοράς στην εκπαίδευση των ελληνόπουλων, τον ταξικό πόλεμο δια υπερφορολόγησης κατά των υπολειμμάτων της μικρο-μεσοαστικής τάξης, ο Τσίπρας είναι το αιτιατό. Αίτιο είναι ο υπόγειος πολιτικός του πυλώνας στην Ραφήνα.
Για όσους εθισμένους στο κυρίαρχο μετά το 1974 ιστορικοπολιτικό αφήγημα, ήτοι παραμύθι, δυσκολεύονται να ενστερνιστούν την πραγματικότητα, υπενθυμίζω την “ντεκλαρέ” δήλωση του Προέδρου του ΕΛΚ Βέμπερ : “Το πρόβλημα της Ελλάδος είναι ότι έχει κομμουνιστή πρωθυπουργό”.
Ο άθεος Τσίπρας δεν φοβάται ούτε Θεό ούτε δικαστή. Κυκλοφορεί υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας από το επίσημο κράτος το οποίο ελέγχει. Ενώ η “μακρά χειρ” του Αριστερού Παρακράτους σκορπά τρόμο στους αντιπάλους του.
Το μόνο που σώζει την Μακεδονία είναι ο Τσίπρας να φοβάται για το τομάρι του.
Ιδανικά, καθώς όπως αναρτήθηκε στο antinews “…η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να μπει ανάχωμα στον εθνομηδενισμό των ολετήρων είναι η ΝΔ”, την προοπτική αυτή, έστω προσεκτικά διατυπωμένη, όφειλε να καταστήσει σαφή ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, για χίλιους λόγους.
Με κυριότερον το ότι όταν ο αρχηγός της αντιπολίτευσης λέει στον πρωθυπουργό πως αν παραχωρήσει με οποιαδήποτε μορφή τον όρο “Μακεδονία” στους Σκοπιανούς θα καθίσει στο σκαμνί, δημιουργεί τεράστια κοινωνική ζύμωση και σχηματοποιεί την κοινή αντίληψη σχετικά, ο μέσος πολίτης-εκλογεύς επηρεάζεται. Ταυτόχρονα δημιουργεί ένα εθνικό αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο το οποίο με πολιτική δράση στην βάση θα μπορούσε βαθμιαία να λάβει μορφή κοινωνικής και πολιτικής “χιονοστιβάδας” το οποίο θα σαρώσει εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ενώ δημιουργεί ρήγμα και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Οι περισσότεροι ακόλουθοι του ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως ο ιστορικός του πυρήνας είναι πωρωμένα τομάρια, που νοιάζονται μόνο για την προσωπική τους καταναλωτική ευχέρεια δίχως καμμία εσωτερικά εθνική αναφορά, ουδέποτε έχω ακούσει πασοκοσυριζαίους στις συναναστροφές τους να συζητούν για το Κυπριακό, τα Ελληνοτουρκικά, την Βόρειο Ήπειρο. Υπάρχει όμως και μια μερίδα όψιμων ψηφοφόρων του, κυρίως παλαιοπασόκοι κεντρώας προέλευσης ή γενικώς μη πολιτικά προσδιορίσιμοι τους οποίους απασχολούν σε ένα βαθμό τα εθνικά θέματα. Στα μάτια τους ο Τσίπρας απονομιμοποιείται όταν εγκαλείται με τόσο σοβαρό τρόπο.
Γνωρίζω όμως ότι ο αρχηγός της ΝΔ δεν θα το κάνει. Ο μόνος επόμενος τρόπος είναι να διαδοθεί ως αίτημα και σύνθημα στην βάση της κοινωνίας, από μικρομεσαία στελέχη και ομονοούντες, να κυριαρχήσει σε όλες τις τοπικές κοινωνίες, και από την βάση να “φουσκώσει” σαν κύμα που θα στείλει την προειδοποίηση στο Μαξίμου. Πρόσεχε!
Ο φόβος φυλάει τα έρημα. Ο φόβος είναι φύλακας διότι παραλύει, αδρανοποιεί και επομένως πειθαρχεί. Καθώς, σύμφωνα με μιαν υπέροχη ερμηνεία της παροιμίας από το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών: η πιθανότητα ενδεχόμενης τιμωρίας δρα αποτρεπτικά, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει άμεσος, ορατός κίνδυνος αποκάλυψης μιας παράνομης πράξης.
