Χριστός:
Ορισμένα (κρατικά ως επί τω πλείστον) αξιώματα, ανώτερα ή κατώτερα, πολλές φορές κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, έρχονται σε μιας μορφής αξιακή σύγκρουση και πάλη, ανάμεσα στο υπηρεσιακό “καθήκον” και το ηθικό χρέος.
Και αυτό διότι δεν μπορούν όλα και πάντα να μπουν στο ίδιο (πολλές φορές στενό) καλούπι, ενός κανονισμού ή Νόμου.
Στις μέρες μας αυτό μπορεί να συμβεί σε όλο το ευρύτερο εργασιακό φάσμα λ. χ. στρατιωτικούς, αστυνομικους, νοσηλευτες, γιατρούς, πολιτικούς, ανώτατους δικαστικούς, δικηγόρους, κληρικούς, δημοσίους υπαλλήλους κ.ο.κ.
Ας εξετάσουμε όμως τα πράγματα (λόγω και της Πασχαλινής περιόδου) λίγο προγενέστερα.
Είχαν άραγε τη συνείδηση τους καθαρή, όσοι συνέλαβαν τον Χριστό; Είτε εκείνος ο στρατιώτης που Τον χαστούκισε λέγοντας Του “Έτσι αποκρίνεσαι στον Αρχιερέα;”, προφανώς για να φανεί καλός στα μάτια του φαινομενικά ισχυρού;
Όσοι πρόθυμα Τον μαστιγωσαν, όσοι Τον έφτυσαν, Τον χλεύασαν, Τον χτύπησαν πριν και κατά τη Σταυρική πορεία προς τον Γολγοθά; Όσοι εκτέλεσαν αβίαστα την εντολή για την σταυρική θανατική Του εκτέλεση;
Πολύ εύκολα θα απαντούσαν: “Εγώ δεν φταίω, εγώ εντολές εκτελούσα”.
Πόσο άνανδρο και φτηνό ακούγεται !!!
Μα ο Θεός όμως, μας εχει υποδείξει τα πάντα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ιωσήφ απο Αριμαθαίας. Γερουσιαστής, σαν να λέμε βουλευτής, έβαλε σε ρίσκο το κρατικό του αξίωμα, επειδή είχε το θάρρος της γνώμης του. Της καθαρής του και ακέραιας γνώμης. Έπραξε αυτό που αντιλαμβάνονταν και άλλοι όπως ο αυτός, και ίσως ήθελαν, αλλα δεν τόλμησαν ποτέ να πουν και να κάνουν.
Ο Ιωσήφ λοιπόν πήγε με θάρρος στον Πιλάτο, και σίγουρα θα είχε φόβο, μήπως γευτεί πιθανές συνέπειες της παράτολμης κίνησης του και ζήτησε το Σώμα του Ιησού για να μη μείνει άταφο. Είναι προφανές ότι ήταν διατεθειμένος να χάσει πολλά. Πολλά περισσότερα από κάποιον, που δεν είχε το δικό του αξίωμα και την δική του κοινωνική θέση.
Ομοίως έπειτα χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα ακεραιότητας του Εκατόνταρχου Λογγίνου (μαζί με δύο ακόμα στρατιώτες), ο οποίος αν και επικεφαλής-επιβλέπων της σταυρικής θανατικής ποινής, γενόμενος αυτόπτης μάρτυρας της Αγιότητας του Χριστού, αναγνώρισε στο προσωπου Του τον αληθινό Θεό. Δεν Τον αρνήθηκε όταν κλήθηκε να διαψεύσει και να αλλοιώσει όσα είδε και αντιλήφθηκε, διαδίδωντας ψέμματα .
Σκέφτηκε λοιπόν όλα όσα πραγματικά έγιναν, την πραότητα Του, την συγχωρητικοτητα Του, την καθαρότητα Του, όσα σημεία η φύση δεν άντεξε και καταμαρτύρησε, και δεν τα ζύγισε αψήφιστα λέγοντας απλά ένα “έτυχε”. Προτίμησε να παραιτηθεί και αυτός και οι δύο άλλοι στρατιώτες. Να κυνηγηθούν, να φύγουν σε μέρη μακρινά και να μαρτυρήσουν μετά απο λίγο για χάρη της Αλήθειας.
Το μόνο εύκολο, απλό και “λογικό” στις μέρες μας θα ήταν να υποταχθεί πλήρως στις σκοτεινές και ανήθικες προτάσεις των ανωτέρων του και να συνεχίσει όπως πριν την ζωή του (λαμβάνοντας κατά πάσα πιθανότητα και υλικές ευχαριστίες, απολαβές και προαγωγές).
Ο καρδιογνώστης όμως Κριτής και Δημιουργός μας ου μυκτηρίζεται. Δεν εμπαίζεται με φτηνές δικαιολογίες και προφάσεις.
Ας τους έχουμε λοιπόν παράδειγμα προς μίμηση, με σώφρονα και λογικά πάντα κριτήρια, ώστε ποτέ να μην καλυφθούμε πίσω απο θέσεις και βολέματα κάνοντας κάτι για το οποίο η συνείδηση μας αργότερα μας ελέγξει.
Στεναχωρημένος/η να κοιμάσαι εαν κάποιος σε αδίκησε. Δεν πειράζει. Με τύψεις να μην κοιμάσαι.
