Τον εκπληκτικό Παναθηναϊκό και στέκεται περισσότερο στον Λευτέρη Μποχωρίδη και τον Λεωνίδα Κασελάκη.
Το σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός ανταποκρίθηκε στην υπόσχεση που έδωσε από το ξεκίνημα της σεζόν. Δεν είπε ότι θα νικά παντού, δεν είπε ότι θα είναι ανταγωνιστικός παντού, είπε όμως ότι θα μπαίνει στο παρκέ και θα παλεύει για κάθε διεκδικούμενη φάση.
Ετσι κι έκανε στη Ρωσία. Κι όταν κάνεις πράξη αυτή την υπόσχεση, τότε το πρώτο μεγάλο κέρδος είναι η διάθεση στην άμυνα. Ο Παναθηναϊκός πέτυχε απέναντι στη Χίμκι κάτι που φάνταζε άπιαστο όνειρο πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Κράτησε μια ταλαντούχα ομάδα κάτω από τους 80 πόντους και μπορεί βεβαίως να έπαιξε σημαντικό ρόλο η απουσία του Σβεντ, αλλά θα πρέπει να δούμε για ποιον Παναθηναϊκό μιλάμε.
Μιλάμε για τον Παναθηναϊκό του Μποχωρίδη, του Κασελάκη, του Καλαϊτζάκη με μόλις τρεις ξένους στο ρόστερ συν του ότι και αυτός είχε τα δικά του (μεγάλα) προβλήματα. Πολύ σωστά είπε ο Βόβορας στη συνδρομητική πως για να γίνει ανταγωνιστική αυτή η ομάδα θα πρέπει να παίζει άμυνα. Ο Παναθηναϊκός πράγματι… λύσσαξε επί 40 λεπτά, με σωστό πλάνο στο αμυντικό κομμάτι. Μπορεί να μην είχε σε καλή μέρα τον Νέντοβιτς, μπορεί ο Φόστερ να έψαχνε για αποδείξεις, αλλά όταν παίζεις με τέτοιο πάθος στην άμυνα, τότε έχεις τις πιθανότητες σου να παρακολουθήσεις το σκορ, ακόμη κι αν δεν είναι άψογος επιθετικά.
Αναμφισβήτητα MVP του αγώνα ήταν ο Ιωάννης Παπαπέτρου, αλλά θα προτιμήσω να σταθώ σε δύο άλλα παιδιά που προσωπικά θεωρώ τεράστια έκπληξη την απόδοσή τους. Πρώτα απ’ όλα τον εκπληκτικό Λευτέρη Μποχωρίδη που έκανε στο παρκέ αυτό για τον οποίο τον είχε αποκτήσει ο Παναθηναϊκός την πρώτη φορά. Ο,τι είδαμε σήμερα ήταν αυτό που είχαν ονειρευτεί οι «πράσινοι» πριν από κάμποσα χρόνια, το 2014, τότε που φαντασιώθηκε στο πρόσωπό του τον επόμενο Διαμαντίδη.
Ένα παιδί που διαθέτει πολύ καλό ύψος για τη θέση του πλέι μέικερ που μπορεί να κατεβάσει τη μπάλα, μπορεί να διεισδύσει, μπορεί να πασάρει και μπορεί να ψάξει τον παίκτη στην απέναντι πλευρά, όταν εφορμά προς το αντίπαλο καλάθι. Με τον Μποχωρίδη δεν εντυπωσιάστηκα από την ηρεμία που παρείχε στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, αλλά με το γεγονός ότι «έβλεπε» το γήπεδο σε όποιο σημείο του παρκέ κι αν βρισκόταν. Εμοιαζε σα να έχει παίξει στην Ευρωλίγκα επί μια πενταετία και πως αυτό που συνέβαινε ήταν απόλυτα φυσιολογικό, σα να πηγάζει από μέσα του.
Το δεύτερο παιδί που εντυπωσίασε ήταν ο Κασελάκης. Εντυπωσίασε γιατί αντικατοπτρίζει απόλυτα αυτό που εκφράζει ο Παναθηναϊκός από την 1η μέρα της φετινής σεζόν. Μπήκε στο παρκέ για να κάνει τη βρώμικη δουλειά και μέσα σε 5 λεπτά ήταν σε όλα τα σημεία του παρκέ, μαζεύοντας τα επιθετικά ριμπάουντ επειδή τα διεκδικούσε με τα… δόντια σε κάθε φάση!
Από ‘κει και πέρα, ο Βόβορας είχε έναν εξαιρετικό Μήτογλου που ολόσωστα πήρε τα σουτ που του αναλογούσαν, είχε έναν εξαιρετικό Ογκαστ στο ξεκίνημα του αγώνα, έναν χρήσιμο Μπέντιλ και βεβαίως την αρχηγική εμφάνιση του Ιωάννη Παπαπέτρου που «μίλησε» σε όλα τα κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού. Οι δύο ξένοι (Φόστερ και Νέντοβιτς), για διαφορετικούς λόγους δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με την εικόνα των φιλικών.
Ο πρώτος ήταν σαφές πως χρειαζόταν να… φάει τα μούτρα του στην Ευρωλίγκα για να καταλάβει τη διαφορά, ενώ ο δεύτερος είχε δίψα να βοηθήσει, αλλά δεν του βγήκαν αρκετά πράγματα στο παρκέ.
Είναι προφανή δύο πράγματα από αυτή την επιτυχία:
1)Ο Παναθηναϊκός δεν έγινε ομαδάρα ξαφνικά, αλλά είναι αποφασισμένος να δείξει συνέπεια απέναντι στην υπόσχεσή του.
2)Η νίκη είναι πολύ μεγάλη με δεδομένο ότι αγωνίστηκε χωρίς δύο βασικούς παίκτες και με έναν και μοναδικό πλέι μέικερ. Η ενίσχυση στη θέση του πόιντ γκαρντ ήταν έτσι κι αλλιώς επιβεβλημένη, με μια διαφορά: Η σημερινή εμφάνιση του Μποχωρίδη αλλάζει αρκετά από τα δεδομένα που είχαμε στο μυαλό μας…
πηγη: Αρης Λαούδης
