Ο μέσος της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομάδας Πεσκάρα, άφηνε πριν δυο χρόνια το σπίτι του στη Σενεγάλη, με μόνο ένα σακίδιο στην πλάτη. Ρίσκαρε τα πάντα για να ταξιδέψει στην Ιταλία. Σήμερα παίζει σε μία από τις κορυφαίες ενώσεις του κόσμου.
Μιλώντας στην εφημερίδα Gazzetta dello Sport αφηγήθηκε πως έφυγε κρυφά, έχοντας πει το σχέδιό του μόνο στον καλύτερό του φίλο. «Οι γονείς μου νόμιζαν ότι ήμουν στο σχολείο. Έκλεισα το κινητό μου, δεν τους τηλεφώνησα για τρεις τέσσερις μήνες. Νόμιζαν πως ήμουν νεκρός». Οι γονείς του ήταν εύποροι, αλλά ο πατέρας του δεν τον άφηνε να παίξει ποδόσφαιρο. «Το μόνο που ήθελε ήταν να σπουδάσω. Η οικογένειά μας, είναι οικογένεια εκπαιδευτικών. Μου είπε πως θα με πήγαινε σε κάποια ευρωπαϊκή ομάδα, αλλά μόνο για να είμαι φρόνιμος. Ρίσκαρα τη ζωή μου για το ποδόσφαιρο, αλλά το έκανα και γι αυτούς. Σύντομα, θα μπορώ να τους βοηθήσω».
“Βαρκάνθρωπος”
Στην Πεσκάρα έφτασε αφού πέρασε από το Μαρόκο, τη Μασσαλία, τη Γκρενόμπλ, το Λιβόρνο και τη Ρώμη. Έμεινε άστεγος, πείνασε πολλές φορές.«Έφτασα στη βάρκα, με λεωφορείο. Πλήρωσα εισιτήριο από το Ντακάρ για το Μαρόκο και δεν ήταν επικίνδυνο το ταξίδι. Μετά ήταν χειρότερο. Κοιμήθηκα στο λιμάνι του Μαρόκου. Δεν είχα λεφτά για να ανέβω στη βάρκα». Ένας άνδρας που τον έβλεπε αρκετές μέρες, τον ρώτησε τι έκανε εκεί, γιατί κοιμόταν στο δρόμο. Του απάντησε, θέλω να πάω στην Ευρώπη. Μετά από λίγες μέρες ο άνδρας εκείνος επέστρεψε. Δούλευε σε μια βάρκα που πήγαινε Γαλλία… «Δεν ήταν επικίνδυνο, αλλά δεν ξέρω να κολυμπάω. Αν αναποδογύριζε η βάρκα, θα πνιγόμουν». Κάποιες φορές στην Ιταλία με φώναζαν «βαρκάνθρωπο» για να με βρίσουν και δεν αντιδρούσα. Έτσι έφτασα εδώ, δεν είμαι καλύτερος από όλους τους άλλους που φτάνουν στην Ιταλία με βάρκα».
Χωρίς χαρτιά, σε άγνωστη χώρα
Στη Γκρενόμπλ έμεινε σε μια θεία του, αλλά ήθελε να κυνηγήσει το όνειρό του να γίνει επαγγελματίας παίκτης. «Το πιο δύσκολο, ήταν η αρχή στο Λιβόρνο. Ένας άνδρας με πήρε για να με παρουσιάσει σε ομάδες, κι ένα πρωί ξύπνησα και δεν ήταν εκεί. Δεν είχα χρήματα, δεν ήξερα κανέναν, δε μιλούσα ιταλικά». Ένα στέλεχος της Λιβόρνο τον είδε να παίζει μπάλα στην παραλία και θέλησε να τον πάρει στην ομάδα. Αλλά ο Κουλιμπαλί δεν είχε χαρτιά. Κι έτσι, συνέχισε το ταξίδι του.Τα πράγματα πήγαιναν σταθερά χειρότερα. «Κοιμόμουν στους δρόμους, ήταν ζήτημα αν έτρωγα ένα σάντουιτς τη μέρα.
Λαθρεπιβάτης στο τρένο για Πεσκάρα
Στη Ρώμη, μου είπαν ότι ζουν πολλοί Σενεγαλέζοι στην Πεσκάρα, έτσι πήρα το τρένο, χωρίς να πληρώσω εισιτήριο. Κατέβηκα στο Ροσέτο, σε λάθος στάση και κοιμόμουν σε ένα γήπεδο τρεις μέρες. Με βρήκε η αστυνομία και με πήγε σε μια θετή οικογένεια, στο Μοντεπαγκάνο. Η οικογένεια τον βοήθησε να βγάλει χαρτιά και λίγο αργότερα τον προσέλαβε η Πεσκάρα μετά από κάποιο δοκιμαστικό διάστημα. Ο 18χρονος, που μόλις πρόσφατα μετακόμισε από το σπίτι της οικογένειας σε δωμάτιο για σπουδαστές της ομάδας νέων, έπαιξε μόλις δύο ματς με τους εφήβους της Πεσκάρα πριν κάνει το ντεμπούτο του στα τελευταία 20 λεπτά στον αγώνα της Πεσκάρα με την Αταλάντα, στις 19 Μαρτίου.
“Τώρα, αισθάνομαι τυχερός”!
Την Κυριακή, στον αγώνα με τη Μίλαν, ήταν από τους καλύτερους παίκτες στο γήπεδο. Και ήταν μόλις ο τέταρτος κανονικός αγώνας του. «Πήγα για λίγο σε σχολή ποδοσφαίρου στη Σενεγάλη όταν ήμουν μικρός και έμαθα να παίζω, στο δρόμο. Τα υπόλοιπα, τα έμαθα από την τηλεόραση. Πάντα παρακολουθούσα πολλούς αγώνες, μάθαινα τις κινήσεις. Το παίξιμο είναι φυσική διαδικασία για μένα». Πολλοί τον παρομοιάζουν με το μέσο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Πωλ Πογκμπά, ενώ κάποιοι λένε ότι ίσως είναι καλύτερος. «Τώρα, αισθάνομαι τυχερός», λέει! Του λείπουν οι γονείς του, κυρίως η μαμά του. Η υπεύθυνη του οικήματος θετής οικογένειας, Νάντια Ματζοτσίτι, θυμάται ότι «Όταν ήρθε δεν είχε τίποτε, ούτε ρούχα, ούτε χαρτιά. Ήταν ήπιος, χαμογελαστός, πολύ ευγενής, σεβόταν. Και τώρα μου τηλεφωνεί συνέχεια. Είναι ακόμα αγόρι, ίσως λίγο ντροπαλό».
