Πίστη:
Ο πιστός μέσα στην κοινωνία. Να το διακηρύσσω με μεγάλη παρρησία ότι τον Χριστιανό κανένας από τούς ανθρώπους πού κατοικούν στην γη δεν θα μπορέσει να τον βλάψει.
Και γιατί λέγω από τούς ανθρώπους; Ούτε ο ίδιος ο δαίμονας, ο τύραννος, ο διάβολος, εάν δεν αδικήσει ο ίδιος τον εαυτό του, και αν ακόμη θελήσει κάποιος να μας κάνει οποιοδήποτε κακό, άδικα θα το επιχειρήσει
Ο Άγιος Βασίλειος σέ επιστολή του πρός μία χήρα γυναίκα, έγραφε γιά τό πώς θά πρέπει νά λειτουργούν οι πιστοί μέσα στήν κοινωνία:
«Υπάρχει τό εξής θεωρητικόν τέχνασμα διά τάς περιστεράς· όταν οι ασχολούμενοι μέ τά τοιαύτα συλλάβουν μίαν καί τήν εξημερώσουν μέχρι σημείου νά στέκεται εις τά χέρια των καί νά τρώγη μαζί των, τότε αλείφουν τάς πτέρυγάς της μέ μύρον καί τήν αφήνουν νά συναγελασθή μέ τάς περιστεράς πού είναι έξω.
Αυτή δέ η ευωδία τού μύρου καθιστά όλην εκείνην τήν αγρίαν αγέλην κτήμα τού κατόχου τής τιθασσευμένης περιστεράς· διότι ακολουθούν καί αι άλλαι τάς ευωδιαζούσας πτερύγας τής περιστεράς καί εισέρχονται στό κλουβί» [1].
Ο Άγιος Χρυσόστομος ερμηνεύοντας τίς Πράξεις τών Αποστόλων, μιλώντας γιά τίς επιβουλές, πού γίνονται μεταξύ τών ανθρώπων, γράφει:
«Άς μή νομίσομε τίς επιβουλές σάν κάποιο φοβερό πράγμα. Εφόσον δέν επιβουλευόμαστε εμείς οι ίδιοι τόν εαυτό μας, κανένας δέν θά μπορέσει νά μάς επιβουλευθεί, ή καλύτερα θά μάς επιβουλεύονται βέβαια, όμως δέν θά μάς βλάπτουν καθόλου, αλλά καί θά μάς ωφελούν πάρα πολύ· ώστε από μάς εξαρτάται καί τό νά κακοπαθήσουμε καί τό νά μή κακοπαθήσουμε.
Νά τό διακηρύσσω μέ μεγάλη παρρησία ότι τόν Χριστιανό κανένας από τούς ανθρώπους πού κατοικούν στήν γή δέν θά μπορέσει νά τόν βλάψει. Καί γιατί λέγω από τούς ανθρώπους;
Ούτε ο ίδιος ο δαίμονας, ο τύραννος, ο διάβολος, εάν δέν αδικήσει ο ίδιος τόν εαυτό του· καί άν ακόμη θελήσει κάποιος νά μάς κάνει οποιοδήποτε κακό, άδικα θά τό επιχειρήσει.
Διότι, όπως ακριβώς κανένας δέν θά μπορέσει νά βλάψει άγγελο πού βρίσκεται στήν γή σάν άνθρωπος, έτσι ούτε άνθρωπος άνθρωπο. Αλλ ούτε ο ίδιος είναι δυνατόν νά βλάψει άλλον, εν όσω θά είναι αγαθός» [2]. Ο πιστός μέσα στην κοινωνία
Ο Άγιος Νεκτάριος μάς λέγει γιά τόν χαρακτήρα καί τήν επαγγελία τού Χριστιανισμού:
«Ο Χριστιανισμός δέν είναι σύστημα φιλοσοφικό, ούτε εδρεύει μόνο στό γνωστικό τού ανθρώπου, αλλά μάλλον στό βουλητικό καί συναισθητικό. Γιατί ο Χριστιανισμός δέν έχει σάν αρχή τήν μόρφωση απλώς τού πνεύματος, αλλά τήν διάπλαση τής καρδιάς.
Γι αυτό καί δέν απαιτεί από τούς οπαδούς του τήν γνώση μόνον τών θεωριών του, αλλά καί τήν εφαρμογή τους.
Απαιτεί καί τήν συνεργασία τού βουλητικού, ώστε νά δεχθεί τίς αρχές καί τίς θεωρίες του σάν θεϊκές καί σωτήριες καί νά τίς εφαρμόσει στήν ζωή του. Ζητεί όμως καί τήν συνδρομή τού συναισθητικού ώστε νά αναλάβει αυτό τό έργο μέ πόθο καί αγάπη καί νά αφιερωθεί μέ όλη του τήν ψυχή καί τήν καρδιά στό έργο τού χριστιανισμού.
Ο Χριστιανισμός επειδή είναι η αποκάλυψη τού Θεού στόν κόσμο, ζητεί οι οπαδοί του νά είναι άγιοι καί τέλειοι, ώστε όλοι μαζί νά αποτελούν ένα Σώμα, τήν Εκκλησία, πού έχει κεφαλή της τόν Κύριό μας Ιησού Χριστό, τόν Θεό πού μάς αποκαλύφθηκε» [3]. Ο πιστός μέσα στην κοινωνία
Ο Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, μιλώντας γιά τήν θυσιαστική ζωή σημειώνει:
«Μού έλεγε κάποιος γιατρός γιά τό Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» τήν εποχή, κατά τήν οποία ήταν γεμάτο από αφιερωμένες αδελφές νοσοκόμες, οι οποίες έλειωναν σάν λαμπάδες στήν διακονία τών πονεμένων.
«Ο Ευαγγελισμός έχει πολύ υψηλό επίπεδο νοσηλείας, διότι έχει πολλές αδελφές αφιερωμένες, πού δέν έχουν άλλο επάγγελμα, ούτε οικογένεια καί είναι αφιερωμένες εξ ολοκλήρου στόν πόνο. Καί ξαγρυπνούν καί κουράζονται καί ταλαιπωρούνται, γιά νά βοηθήσουν τούς ασθενείς».
Τί σημαίνει νοσηλευτικό προσωπικό; Σημαίνει νά βλέπει στό πρόσωπο τού αρρώστου τόν Ιησού Χριστό, τόν Κύριό του, καί νά τόν διακονεί μέ τό αίσθημα ότι διακονεί τόν Κύριό του» [4]. Ο πιστός μέσα στην κοινωνία
Ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας γράφοντας Περί τής εν Χριστώ ζωής, έλεγε:
«Τέτοια είναι η εν Χριστώ ζωή. Έτσι αποκρύπτεται κι έτσι αποκαλύπτεται: μέ τό φώς τών καλών έργων, πού είναι η αγάπη. Γιατί στήν αγάπη βρίσκεται η λαμπρότητα κάθε αρετής καί αυτή συγκροτεί τήν εν Χριστώ ζωή, όσο εξαρτάται από τήν ανθρώπινη σπουδή.
Δέν θά έσφαλε κανείς, άν τήν ονόμαζε ζωή.
Γιατί είναι ένωση μέ τόν Θεό, καί αυτό είναι ζωή, όπως ο χωρισμός από τόν Θεό γνωρίζουμε ότι είναι θάνατος Τί άλλο από τήν αγάπη θά ονομαζόταν δικαιότερα ζωή; Αλλά καί πέρα από αυτά, όταν όλα αφανισθούν, εκείνο πού απομένει καί δέν αφήνει τούς ζωντανούς νά πεθάνουν, είναι η ζωή. Τέτοια όμως είναι η αγάπη» [5].
