Η αλήθεια είναι ότι τελικά μας συνδέουν οι αδυναμίες μας. Σίγουρα και οι χαρές, αλλά στις δοκιμασίες κάτι βαθύτερο συμβαίνει.
Όταν είσαι βαθιά πληγωμένος μυρίζεις το αίμα της πληγής από χιλιόμετρα. Ψάχνεις και αναζητάς να βρεις έναν άνθρωπο που ξέρει τι νιώθεις και τι περνάς.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακούφιση, παρηγοριά και χαρά, όταν συναντήσεις έναν άνθρωπο που είναι κι αυτός πονεμένος.
Γι΄ αυτό πρέπει να μοιραζόμαστε και να μιλάμε για τις εμπειρίες μας. Για τα βάσανα και όλα εκείνα που μας πληγώνουν. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι ο απέναντι ή διπλανός σου συνομιλητής, μπορεί να είναι εκείνος που θα σου πει μια τόση δα κουβέντα που χρόνια ψάχνεις να ακούσεις, ίσως σου δώσει μια αγκαλιά που χρόνια λαχταράς στην βαρυχειμωνιά σου, αλλά γιατί όχι να΄ναι Εκείνος, με την μορφή κάποιου άλλου και να σε αναστήσει.
Άλλωστε στο Θεό αρέσει να εμφανίζεται στην ζωή μας, πάντα από εκεί και από εκείνους που δεν το περιμένουμε…
