Στην συζήτηση για τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, χρήσιμο είναι να θυμόμαστε ότι μιλάμε για πρόσωπο με αρμοδιότητα και ευθύνη να υπηρετεί ανεμπόδιστα το εθνικό και δημόσιο συμφέρον, στο πλαίσιο του Συντάγματος και των νόμων. Ως εκπρόσωπός μας στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, να υπενθυμίζει, όποτε και όπου χρειάζεται, ότι, πέρα και πάνω από μικρές σκοπιμότητες, εγχώριες ή εισαγόμενες, υπάρχουν οι κοινές μας ελπίδες να ζήσουμε καλύτερα. Τελικά, να προσωποποιεί την εθνική, λαϊκή ενότητα.
Ας παρακάμψουμε λοιπόν το κυνικό, πλην αβάσιμο «Μα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει αρμοδιότητες», μια διαστρέβλωση της υπαρκτής, όσο και σωστής, πρόβλεψης να μην κανοναρχεί τις πολιτικές μας εξελίξεις. Ας συγκεντρωθούμε στο δεδομένο ότι, αυτός μόνος, παραμένει επιφορτισμένος με δυο αποστολές ύψιστης σημασίας. Πρώτη, η πρόταξη του εθνικού και δημοσίου συμφέροντος, πέρα και πάνω από τρέχουσες και διαχρονικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, κομματικές και άλλες. Και δεύτερη, η υπόμνηση προς όλους (πιστωτές, συμμάχους, ισχυρούς του χρήματος, εγχώριους και εισαγόμενους) ότι στην Ελλάδα έχουμε Δημοκρατία και οι εξουσίες πηγάζουν από τον ελληνικό λαό και ασκούνται υπέρ αυτού από νόμιμα εκλεγμένους εκπροσώπους του.
Είναι φανερό ότι για την εκπλήρωση αυτών των καθηκόντων απαιτείται αυξημένο ειδικό βάρος, πιστοποιημένο από την εκπλήρωση συγκεκριμένων προϋποθέσεων. Πρώτη προϋπόθεση, ο βίος και η πολιτεία του να αποδεικνύουν την δημοκρατική του συνείδηση. Δεν μπορεί, ξαφνικά, να προτείνεται το ένα ή το άλλο πρόσωπο με πολιτικό μητρώο βεβαρημένο με αχρείαστους συμβιβασμούς ευκολίας με καταστάσεις εξάρτησης και ανομίας. Δεύτερη, η πολιτική του εντιμότητα. Η οποία δεν διασφαλίζεται με τυπικά προσόντα (όσα και όποια αν είναι αυτά), αλλά με αναμφισβήτητη ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια. Και τρίτη προϋπόθεση, η ανεξαρτησία του από εξουσιαστικούς μηχανισμούς, όπως τα κόμματα, πριν από όλα από όποιο διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία από την υποστήριξη του οποίου εξαρτάται η εκλογή του. Κοντολογίς, ο Πρόεδρος δεν νοείται να χρωστάει στην πλειοψηφία η οποία θα τον αναδείξει. Αντιθέτως, οφείλει να στοιχειώνει την πλειοψηφία αυτή για όσα χρωστάει στον εντολοδότη της, τον ελληνικό λαό.
Βολικός ή Άξιος;
Ο χρόνος της επιλογής δεν είναι ανύποπτος. Η αυξανόμενη αποχή από πολιτικές διαδικασίες (ακόμα και από τις εθνικές εκλογές), η, όλο και χαμηλότερη, αποδοχή κομμάτων και αρχηγών από την κοινή γνώμη και η αναβίωση -ως «αντί συστημικών» δήθεν- μη δημοκρατικών σχημάτων είναι αποδείξεις ατράνταχτες ότι η αποτίμηση του πρόσφατου παρελθόντος και της πραγματικότητας στην οποία έχει οδηγήσει είναι αρνητική. Αναπόφευκτα αρνητική και η αξιολόγηση των πρωταγωνιστών του. Σε μια τέτοια, δεινή κατάσταση, πράγματι, μόνο κατ’ εξοχήν πολιτικοποιημένα πρόσωπα μπορούν να υπηρετήσουν διάβημα αποκατάστασης, με ευδιάκριτες τις αποστάσεις τους από όσα μας κρατούν στα χαμηλά. Πρόσωπα με την σκέψη τους στο κοινό μας και όχι στο δικό τους μέλλον.
Τελικά, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δίλημμα: Ψάχνουμε για πρόσωπο συμβιβασμένο με τα σημερινά ή στρατευμένο για να γυρίσουμε σελίδα; «Κομμένο και ραμμένο» σε μικρά συμφέροντα και εξαρτήσεις ή διαμετρήματος ανάλογου με τις δίκαιες αξιώσεις μας; Ψάχνουμε για Βολικό ή για Άξιο Πρόεδρο; Όσοι έχουν απεμπολήσει την ευθύνη της επιλογής άξιου προσώπου ας συνεχίσουν να περιφέρουν στα ΜΜΕ τους βολικούς τους. Ενώ όσοι δεν τρομάζουμε με την ευθύνη αυτή καλούμαστε να υποδείξουμε κάποιον άξιο. Πρόσωπο πέρα και πάνω από ένα κατεστημένο το οποίο προκάλεσε ζημιές και τελειώνει άσχημα. Με δυνατότητα να εκφράσει μια ευδιάκριτη πια λαϊκή πλειοψηφία. Απομένει βέβαια η πλειοψηφία αυτή να επικυρωθεί και κοινοβουλευτικά. Αλλά αυτή η άσκηση δημοκρατικού φρονήματος επαφίεται στους εκπροσώπους μας. Ο καθείς και τα όπλα του!
