Η επιχείρηση του ΝΑΤΟ στην Συρία για την ώρα φαίνεται να έχει τελειώσει. Ο πρόεδρος Τράμπ δείχνει ναι έχει λάβει πολύ σοβαρά υπόψη του τις Ρωσικές προειδοποιήσεις και αν και πολύ θα ήθελε να διώξει τον Μπασάρ Αλ Άσαντ- το ζώο όπως τον αποκάλεσε- διστάζει.
Στην Ελλάδα ωστόσο, η συζήτηση γύρω από την αμερικανική επέμβαση δίχασε και προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις στα κοινωνικά δίκτυα. Αν και η ΝΔ επικρότησε την επιχείρηση, παρά πολλοί, η πλειοψηφία στον λεγόμενο πατριωτικό χώρο και την λαϊκή δεξιά, τάχθηκαν ανοιχτά με τον μέρος του Σύρου προέδρου.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για την περίπτωση των Ελλήνων οπαδών Τράμπ καθώς και για μερικά ακόμα σημεία που και αυτή η κρίση ανέδειξε.
Κατ’ αρχάς να πω ότι υπήρξα και εγώ από αυτούς που υποστήριξαν τον Τράμπ κατά τις τελευταίες αμερικανικές εκλογές. Χωρίς όμως γραφικότητες και με αρκετές επιφυλάξεις διότι είναι γνωστό ότι ο εκάστοτε πρόεδρος ελέγχεται από διάφορα λόμπι και συμφέροντα. Οι Τραμπικοί αντιθέτως ισχυρίζονταν ότι ο αυτοκράτορας (ναι έτσι αποκαλούσαν τον βαψομαλλιά Τράμπ) θα είναι ανελέητος και ότι η περίοδος της προεδρίας του θα αποδειχθεί κοσμοϊστορική. Οι ίδιοι άνθρωποι που ωρύονταν όταν ο Ομπάμα στήριζε τον FSA (Free Syrian Army)και την λεγόμενη αραβική άνοιξη, σήμερα, βασιλικότεροι του βασιλέως, επικροτούν κάθε κυβίστηση του βαψομαλλιά προέδρου που βγήκε με σύνθημα ”πρώτα η Αμερική”. Και είναι πολύ αστείο να βλέπεις τους ψηφοφόρους του Τράμπ στις ΗΠΑ να είναι εναντίον κάθε ανάμειξης στην Συρία αλλά τους Έλληνες οπαδούς του να υπερθεματίζουν. Ό, τι πει ο πρόεδρος από τους Έλληνες Τραμπικούς. Ο πρόεδρος και το ΝΑΤΟ ξέρουν. Οι Τραμπικοί έχουν ξεπεράσει σε αμερικανοραγιαδισμό ακόμα και τον αείμνηστο Πιπινέλη.
Αρκετοί εξ αυτών θεωρούν ότι δεν αξίζουμε κάτι καλύτερο από το ΝΑΤΟ ( πριν από λίγες μέρες ο Στόλτενμπεργκ δήλωσε ότι οι διαφορές Ελλάδος – Τουρκίας δεν αφορούν το ΝΑΤΟ) και απαιτούν να έχουμε εντονότερη παρουσία και συμμετοχή, θυμίζοντας έντονα κάποιους Σημιτικούς που την εποχή που το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε την ορθόδοξη Σερβία αρθρογραφούσαν υπέρ της ενεργούς συμμετοχής μας στους βομβαρδισμούς. Τελευταίο τέτοιο παράδειγμα ήταν ο Βενιζέλος που ήθελε να κλέψει την δόξα από τον πρόεδρο Ομπάμα βομβαρδίζοντας μόνος του τον Άσαντ, αν αυτό ήταν δυνατόν. Τότε κάποιοι λοιδορούσαν, ενώ σήμερα συμφωνούν. Αλλά είπαμε, τότε ήταν ο Ομπάμα, όχι ο Τράμπ…
Κάποιοι, ειδικά στον χώρο της δεξιάς, έχουν την τάση να παίρνουν πάντα το μέρος του ισχυρού. Όχι του δίκιου αλλά της ισχύος που από μόνης της παράγει δίκαιο. Ένας συνδυασμός κακοχωνεμένου νιτσεϊσμού μαζί με εκατοντάδες ώρες θέασης αμερικανικών ταινιών ράμπο σε φέρνουν σε αυτή την πνευματική κατάσταση. Ίσως να φταίνε και παιδικά βιώματα. Ας πούμε στις απόκριες η μαμά τους τους έντυνε καουμπόηδες και τώρα ταυτίζονται με τον καουμπόι βαψομαλλιά Ντόναλντ. Η άποψη τους – ναι το διαβάσαμε και αυτό- ότι όποιος πει κάτι κακό για ΝΑΤΟ, Ντόναλντ, ΗΠΑ, είναι αριστερός είναι γραφική όσο και μια ομιλία του Κουτσούμπα, στην ΚΕ του ΚΚΕ, για τα εξηνταπέντε χρόνια από τον θάνατο του Στάλιν.
Λοιπόν, είναι ώρα να πούμε μια μεγάλη αλήθεια: δεν είναι και τίποτα σπουδαίο ο Ντόναλντ Τράμπ. Ένας αλλοπρόσαλλος τύπος είναι με αδυναμία στις βίζιτες και στα χάμπουργκερ. Πολιτικό ιδεολογικό υπόβαθρο μηδέν. Και οι λίγοι καλοί που είχε μαζί του έφυγαν ή τους έφυγε αυτός. Κουμάντο στον Λευκό οίκο κάνει το ζεύγος Κούτσνερ.
Επιπλέον και αυτό: οι ΗΠΑ διέλυσαν τρία κράτη στην Μ. Ανατολή με την πολιτική τους. Αυτό το πληρώνουμε σήμερα εμείς και ολόκληρη η Ευρώπη που υποδέχεται αλλεπάλληλα μεταναστευτικά κύματα. Είτε με Ομπάμα είτε με Τράμπ η πολιτική των ΗΠΑ είναι προσανατολισμένη σταθερά στον κατακερματισμό των κρατών της Μέσης Ανατολής. ΟΙ ΗΠΑ είναι που χρηματοδότησαν και εξόπλισαν τον FSA. Κάποια στιγμή είδαν ότι το φίδι που εξέθρεψαν απειλούσε να δαγκώσει και τους ίδιους και αναγκάστηκαν να πολεμήσουν το ισλαμικό κράτος, την πιο ακραία εκδοχή του FSA. Αλλά ποτέ δεν ενέκριναν την παραμονή του προέδρου Άσαντ στην εξουσία. Ο πρόεδρος Άσαντ όμως ήταν και είναι εγγύηση ασφάλειας για τους χριστιανούς αδελφούς μας. Και τον Άσαντ στήριξε από την αρχή και σταθερά η Ρωσία.
Ο Τράμπ που θα έδινε συντριπτικό χτύπημα στην παγκοσμιοποίηση είναι -προς τέρψιν Κουμουτσάκου- σύμμαχος με την Μέι που πασχίζει να κάνει γαργάρα το Brexit και τον νεοταξίτη υπάλληλο της παγκόσμιας τραπεζικής ολιγαρχίας, Εμανουέλ Μακρόν. Η Δύση για ακόμη μια φορά υπονομεύει την Ευρώπη. Πρόκειται για δυο διαφορετικά πράγματα, αυτό είναι κάτι που πολλοί μπερδεύουν. Άλλο Δύση, άλλο Ευρώπη. Δύση είναι οι χώρες του ατλαντικού, χώρες στις οποίες επικράτησε ο αγγλοσαξωνικός προτεσταντισμός και οι φιλελεύθερες αρχές της Γαλλικής επανάστασης. Με μια λέξη: Δύση είναι ο ατλαντισμός. Ο ατλαντισμός όχι μόνο κρατάει δέσμια την Ευρώπη αλλά την υπονομεύει.
antinews
