Καθημερινά ακούμε, διαβάζουμε, λέμε μεταξύ μας… νέα τουρκική πρόκληση, ενισχυμένη τουρκική πρόκληση, υπέρτατη τουρκική πρόκληση, Ελλάς και Κύπρος σε …
ρόλο αδικημένων κορασίδων των παλαιών ταινιών του 1960 και το δάκρυ κορόμηλο. Αυτή είναι η ουσία; Μας προκαλούν, μας αδικούν, ή απλώς κινούνται στα περιθώρια που εμείς, σε Ελλάδα και Κύπρο, τους έχουμε επιτρέψει να κινούνται; Οι Τούρκοι παραβιάζουν εδώ και 45 χρόνια, μαζικά, τον εθνικό εναέριο χώρο. Τι κάναμε για αυτό;
Καταρρίψαμε κανένα τούρκικο μαχητικό που έμπαινε να σουλατσάρει; Επεκτείναμε τα χωρικά μας ύδατα ώστε να ταυτίζονται με τον εναέριο χώρο, ώστε να αφαιρέσουμε ένα βασικό τουρκικό επιχείρημα για την περιοχή μεταξύ 6-10 ναυτικών μιλίων; Κάναμε κάτι πέρα του να επιφυλασσόμαστε την άσκησης του δικαιώματος των 12 ναυτικών μιλίων στα 12 ν.μ. ή υποκύπτουμε σταθερά στο τουρκικό Casus Belli;
Παράλληλα διατεινόμαστε -ορισμένοι από εμάς- πως η Τουρκία είναι ανίσχυρη, αγκιστρωμένη στην Συρία, στο Ιράκ, πως θα κρυολογήσει, θα διαλυθεί! Πως συνάδει το ένα με το άλλο; Αν η Τουρκία είναι όντως σε τόσο δυσχερή θέση γιατί δεν τη βοηθάμε να πάει… στον αγύριστο για να ζήσουμε μετά το όνειρό μας χωρίς στρατούς και αμυντικές δαπάνες (τόσο αφελείς είμαστε);
Γιατί καθόμαστε και «τις τρώμε» και ποτέ δεν απαντάμε; Θα κάνει πράγματι πόλεμο η Άγκυρα; Μπορεί; Είναι έτοιμη; Οι επαΐοντες λένε κατά πλειοψηφία όχι. Τότε γιατί δεν τολμάμε καν να ανακηρύξουμε ΑΟΖ; Μην και αλλάξει απόφαση η Άγκυρα; Για να αποφύγουμε την αμοιβαία καταστροφή; Όσο πιστεύει στην απροθυμία εμπλοκής μας η Τουρκία, τόσο οι πιθανότητες επαναφοράς της στον δρόμο κάποιας έστω λογικής απομακρύνεται.
Υπάρχει τουρκική απειλή ή όχι τελικά; Και αν ναι γιατί δεν αντιμετωπίζεται; Αν όχι γιατί λέμε μεταξύ μας ανοησίες; Δάκρυ για την κυπριακή ΑΟΖ, οργή για τις γεωτρήσεις, για τα «Γιαβούζ», για τα «Φατίχ», αλλά από ζουμί τίποτα… Τότε προς τι το δάκρυ και η οργή; Είναι βέβαιο πως και άλλα «Γιαβούζ», «Μπάρμπαρος» και «Φατίχ» θα έρθουν και όχι μόνα τους…
Και όποιος δεν το βλέπει απλώς του συνιστούμε να σκεπάζεται τα βράδια. Η Τουρκία λόγω του όψιμου… έρωτα με τη Ρωσία του Ορθόδοξου αδελφού και σωτήρα Πούτιν (παρότι ο άνθρωπος έχει ως αποκλειστική προτεραιότητα τα συμφέροντα της Ρωσίας και κανενός άλλου), είναι πλέον ανεξέλεγκτη από τον μόνο φραγμό που την συγκρατούσε, την Δύση. Εμείς όμως που, κακά τα ψέματα, δεν χωνεύουμε και πολύ τους Δυτικούς «κουτόφραγκους», περιμένουμε από αυτούς σωτηρία και εξοργιζόμαστε γιατί ο Τραμπ δεν «λιώνει» την Τουρκία.
Κι όμως μια ματιά στον χάρτη λέει πολλά. Οι ΗΠΑ δεν θέλουν να κάνουν δώρο την Τουρκία στον Πούτιν… Για αυτό και τηρούν στάση αναμονής. Δεν θέλουν και να δώσουν την ευκαιρία στον Ερντογάν να τους ρίξει το φταίξιμο για την παρανοϊκή οικονομική πολιτική που ακολουθεί, η οποία έχει φέρει την Τουρκία στο χείλος της καταστροφής.
Ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι ούτε η Δύση, ούτε η Τουρκία. Το πρόβλημα είναι η σχεδόν γενικώς εμπεδωμένη ελληνική ηττοπάθεια, το άθλιο φοβικό σύνδρομο που μας κατατρύχει έναντι της Τουρκίας. Εδώ και δεκαετίες.
Η Τουρκία είναι στρατιωτικά ισχυρή. Δεδομένο. Ανίκητη όμως δεν είναι. Σε καμία περίπτωση. Ενώ θέλει πολύ συζήτηση ποια χώρα από τις δυο έχει μεγαλύτερη δυνατότητα απορρόφησης των συνεπειών μιας στρατιωτικής σύγκρουσης. Πολιτικά. Συστημικά. Δεν υπάρχει μόνο η οικονομία.
Απλώς πρέπει κανείς να χτυπήσει έξυπνα και να αφήσει κατά μέρος τις φιλολογίες περί διεθνούς δικαίου και τήρησης συνθηκών. Καλή σε επίπεδο διακηρύξεων, εντελώς αντιπαραγωγική στην πράξη, ενώ στην περίπτωσή μας δουλεύει και σαν ναρκωτικό… Τουλάχιστον ας θυμόμαστε, ότι δεν μπορείς να επιβάλεις σε μια ισχυρή αναθεωρητική δύναμη την τήρηση της όποιας συνθήκης.
Κ.Π.
