Σύμφωνα με ένα άρθρο του Μπράιαν Όουεν στο New Scientist, ένας Γερμανός επιστήμονας που εργάζεται στο Κονγκό έχει ανακαλύψει έναν νέο, διασκεδαστικό γεγονός σχετικά με τους γορίλες, ότι μουρμουρίζουν ακόμη και τραγουδούν κατά τη διάρκεια των γευμάτων. Ηχητικά μηνύματα που σχετίζονται με τα τρόφιμα έχουν τεκμηριωθεί σε χιμπατζήδες και μπονόμπο, αλλά ποτέ σε γορίλες.
Αλλά μακριά από απλά προφέροντας ήχους, οι γορίλες φαίνεται να παράγουν δύο διαφορετικούς τύπους ήχου, κατά το φαγητό. Ένας από αυτούς ήταν «ένας συνεχής ήχος χαμηλής συχνότητας» που ακούγεται μάλλον σαν ένας στεναγμό ικανοποίησης, ή ένα βουητό.
Ο άλλος ήταν «μια σειρά σύντομων, ήχων από διάφορες νότες», το οποίο μοιάζει με «μια τυχαίο μελωδία».
Και δεν είναι σαν να «τραγουδούν το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά», σχολίασε ο Γερμανός ερευνητής Luef. «Φαίνεται σαν να συνθέτουν τα μικρά τραγούδια τους για την τροφή».
Σύμφωνα με τον Αλί Βέλα-Ιρβινγκ του ζωολογικού κήπου του Τορόντο, «Κάθε γορίλας έχει τη δική του φωνή: μπορείτε πραγματικά να καταλάβετε ποιος τραγουδάει. Και αν είναι το αγαπημένο τους φαγητό, τραγουδούν πιο δυνατά».
Οι συμπεριφορές, ωστόσο, διαφέρουν ανάλογα με το αν τα πρωτεύοντα θηλαστικά βρίσκονται σε αιχμαλωσία ή όχι. Σε ζωολογικούς κήπους κάθε άτομο τραγουδά κατά τη διάρκεια των γευμάτων, αλλά ο Luef διαπίστωσε ότι στην άγρια φύση «ήταν γενικά μόνο κυρίαρχα αρσενικά που τραγουδούσαν και σιγοτραγουδούσαν, κατά το γεύμα».
Επειδή υπάρχει τόσο μεγάλη διακύμανση των φωνητικών κλήσεων τόσο μεταξύ των ατόμων και των ειδών, οι κλήσεις για τρόφιμα παρέχουν έναν καλό τρόπο για να μελετήσουμει την προέλευση της γλώσσας», λέει Ζάννα Κλέι, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ: «Δίνει μια καλή εικόνα για την καταγωγή του νοήματος στα σήματα των ζώων, καθώς επίσης και τις κοινωνικές πιέσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν την ευελιξία που βλέπουμε στη γλώσσα».
