Η έκρηξη διαμαρτυριών για την κατάληψη της
πλατείας Συντάγματος από χιλιάδες μετανάστες πακιστανικής καταγωγής την παραμονή της Πρωτοχρονιάς έχει την αιτία της: τον φόβο.
Την υποψία ότι στο μέλλον οι άνθρωποι που θα κυκλοφορούν στο κέντρο των Αθηνών θα είναι τόσο διαφορετικοί στο ντύσιμο, στην εμφάνιση και τη λαλιά από τους γεννήτορες αυτής της πόλης, ώστε θα αλλοιωθεί η φυσιογνωμία της. Ο πολιτισμός της. Η κοσμοπολίτικη δυτική ταυτότητά της. Υπό αυτή την έννοια, η ανησυχία αυτή μπορεί να θεωρηθεί εύλογη.
Eιδικώς όταν δημιουργείται στους γηγενείς το αίσθημα της αδικίας, εξαιτίας της ατιμωρησίας και της επιείκειας που έδειξε στους παραβάτες των μέτρων η Ελληνική Αστυνομία.
Η πεποίθηση είναι κοινή: Η Ελλάς στέκεται ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή. Δεν υπήρξε ποτέ καθαρή Ανατολή. Οι αντιδράσεις και οι διαμαρτυρίες αυτές θα ήταν κατά πολύ λιγότερες, αν είχε κανείς την υπομονή να διατρέξει πεζή περιμετρικά όλο το ιστορικό κέντρο των Αθηνών αυτές τις ημέρες. Όχι μόνο στιγμιαίως το Σύνταγμα.
Διότι, πέρα από το κύμα μεταναστών από την Ανατολή και πέρα από τους Βαλκάνιους Ρομ από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία που μπορούσε να συναντήσει κανείς στην πλατεία Αβησσυνίας, στην οδό Αθηνάς, μέχρι και τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Θησείο, οι εικόνες βαθιάς ελληνικότητας στους πεζοδρόμους γύρω από την Ακρόπολη, στους πρόποδές της, ήταν βαθιά εντυπωσιακές. Για αυτό και τα έθνη με αυτοπεποίθηση δεν πρέπει να το βάζουν στα πόδια και να βγάζουν υστερικές κραυγές στη θέα του πρώτου Πακιστανού μετανάστη.
Ο οποίος, εν τέλει, μεγάλωσε σε μια χώρα όπου υπάρχει σεβασμός για τη λέξη «Γιουνάν» και οι κάτοικοί της ζουν ακόμη με την ανάμνηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σας μεταφέρω λοιπόν σήμερα ατμόσφαιρα και περιστατικά από το μεγάλο τόξο, τον ιστορικό πυρήνα της πόλης: Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Αποστόλου Παύλου, Αρχαία Αγορά, Ρωμαϊκή Αγορά, Ναός Ηφαίστου, Στοά Αττάλου, Τέμενος Μοναστηρακίου, Λουτρό Αέρηδων, Ναός Μεταμορφώσεως Σωτήρος (Κοττάκη), Αναφιώτικα, οδός Πρυτανείου, οδός Θόλου, οδός Μητροπόλεως κ.λπ.
Σε όλες αυτές τις περιοχές αυτές τις ημέρες ήταν «ακροβολισμένοι», με την καλή έννοια, δεκάδες ωραίοι Ελληνες. Νέοι, μεσήλικες, ηλικιωμένοι. Και τι υπέροχο θέαμα και άκουσμα να φθάνουν στα ώτα του περιπατητή μέσα από κλειστά παντζούρια στην οδό Κυδαθηναίων, μέσα από απόμερα δρομάκια στην οδό Μάρκου Αυρηλίου, στις μικρές πλατείες στη διασταύρωση των θρυλικών οδών Πανός και Θεωρίας, στα σκαλοπάτια έξω από το Σινέ «Θησείον», έξω από το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού ήχοι ελληνικοί, αιώνιοι και παραδοσιακοί! Ήχοι αναμνήσεων. Στεντορεία τη φωνή. «Πες μου μια λέξη», «Θέλω κοντά σου να μείνω», «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία». Ήχοι από κλαρίνο. Ήχοι από λύρα και λαγούτο κρητικό. Ήχοι από μπουζούκι. Ήχοι που έσκιζαν τον αττικό ουρανό, τον κυρίευαν, πετούσαν από τον Παρθενώνα, αιωρούνταν πάνω από τα νεοκλασικά στα οποία φιλοξενήθηκαν κάποτε πρόσφυγες του 1922 και ακούγονταν μέχρι την Πανδρόσου και του Μπαϊρακτάρη.
Με αφορμή τον θόρυβο για τους Πακιστανούς, μια προτροπή λοιπόν: Ας μην ανησυχούμε, αγαπητοί. Η πόλη έχει κλειδοκράτορες. Που διαφυλάσσουν το άρωμά της, τις μουσικές της, την οικουμενική ταυτότητά της, τις αξίες της και την ελληνικότητά της. Η απαγόρευση της μουσικής στα ρεστοράν και τα καφέ της πρωτευούσης τις εορταστικές ημέρες είχε μια μοναδική και απρόσμενη συνέπεια: Μείωσε την ηχορύπανση που προκαλούμε μιλώντας δυνατά εμείς οι Ελληνες, εξαφάνισε την ξένη μουσική, δημιούργησε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα σιωπής και περισυλλογής, και αύξησε την προστιθέμενη αξία των αυτοσχέδιων ορχηστρών στο ιστορικό κέντρο.
Επέτρεψε έτσι στον ελληνικό ήχο να κυριαρχήσει. Και το κυριότερο: Αλλαξε τον ρυθμό του χρόνου από φρενήρη σε αργό, που εξηγεί γιατί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν τέτοια καθαρότητα σκέψης και γιατί τα είπαν όλα από τόσο νωρίς – γιατί δεν τους πίεζε ο χρόνος ως δυνάστης. Είχαν άπειρο για να διαλογίζονται και να λαμβάνουν τις καλύτερες αποφάσεις. Ο κλαρινίστας που παιάνιζε ηπειρώτικα στην οδό Πανός, οι Κρήτες που έπαιζαν ριζίτικα τη μια μέρα, μαντινάδες την άλλη, έξω από το Ωδείο Ηρώδου Αττικού, το νεαρό ζευγάρι που έπαιζε «Φόρα και μια χάντρα θαλασσιά» στην Αποστόλου Παύλου, η νεαρή που τραγουδούσε α καπέλα σμυρνέικα στην οδό Αρετούσας, η οικογένεια που γλεντούσε με νησιώτικα στο νεοκλασικό στην ανηφόρα της Κυδαθηναίων, όλοι τους μετέδιδαν, χωρίς να είναι σε συνεννόηση, ένα μήνυμα: Δεν αλλάζει χέρια αυτή η πόλη. Είναι βαθιά ελληνική, δεν παραδίδεται στον πρώτο αλαλαγμό. Αρκεί να την προστατεύουμε. Αρκεί να διαφυλάσσουμε την κληρονομιά της. Αρκεί να μην κάνουμε υστερίες στη θέα των πρώτων Πακιστανών. Αρκεί να έχουμε επίγνωση της υπεροχής της.
Ο Ελληνισμός, ακόμη και κατά τον «αριστερό» Νικόλαο Σβορώνο, έχει βαθιά αφομοιωτική δύναμη. Η Ελλάς καταπίνει την Ανατολή, όχι η Ανατολή την Ελλάδα. Για αυτό δεν αμφιβάλλω: Ο,τι και να μας τύχει το 2022, από τη στιγμή που οι ήχοι τού χθες είναι στα χείλη νέων παιδιών του παρόντος, αυτή η πατρίδα έχει μέλλον. Έχει σωσμό. Δεν καταλαμβάνεται εύκολα. Θα δείτε!
Από τον Μανώλη Κοττάκη
