…Ολόκληρη η Αγία Γραφή διασώζει πολλές αγγελικές φανερώσεις και επεμβάσεις στην ζωή των πιστών και της Εκκλησίας. Αλλά και αυτές τις ιερές διηγήσεις δεν τις προσέχουμε…
Εκ φύσεως ο άνθρωπος διακατέχεται από την ανάγκη επικοινωνίας με τούς συνανθρώπους του. Και άλλοι ξεχωρίζουμε κάποιους στο περιβάλλον μας, με τούς οποίους συνδεόμαστε στενότερα. Έτσι, άλλοι έχουμε φίλους, τούς οποίους εμπιστευόμαστε και στους οποίους συχνά στηριζόμαστε.
Στην περίπτωση αυτή η φιλία γίνεται δεσμός ιερός και ο φίλος αληθινός αδελφός.
Τέτοιες φιλίες χαρακτηρίζονται γνήσιες, γιατί είναι απαλλαγμένες από το στοιχείο του συμφέροντος και της ιδιοτέλειας. Και είναι ευτύχημα, το ότι μπορούμε να ανατρέχουμε σε παραδείγματα αληθινής φιλίας άλλων εποχών.
Από την αρχαιότητα π.χ. μπορούμε να θυμηθούμε τον Δάμωνα και τον Φιντία, από την Π. Διαθήκη τον Ιωνάθαν με τον Δαβίδ, από την Κ. Διαθήκη τον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ, από την εκκλησιαστική μας ζωή και ιστορία τον Μ. Βασίλειο με τον ομόψυχό του Γρηγόριο τον Θεολόγο, για να περιορισθούμε σ’ αυτά.
Για τέτοιες φιλίες ο λόγος του Θεού μας συμβουλεύει:
«εἰς πάντα καιρόν φίλος ὑπαρχέτω σοι» (Παροιμ. ιζ΄ 17).
Διότι, βεβαίως, η παρουσία φίλου δίπλα μας, μας παρέχει ένα αίσθημα ασφαλείας και σιγουριάς, ιδιαίτερα στα δύσκολα του βίου μας, αφού ο πόνος πού μοιράζεται γίνεται μισός και η χαρά διπλασιάζεται.
Υπάρχουν, όμως, και φιλίες πού δεν αντέχουν στον χρόνο. Φιλίες και φίλοι, πού όταν δοκιμάζονται, αποδεικνύονται ασταθείς και κίβδηλοι. Τέτοιοι φιλικοί δεσμοί διαλύονται καθημερινά και η αγάπη μεταβάλλεται σε μίσος και εχθρότητα.
Λυπηρό μεν, αλλά ανθρώπινο. Γιατί στα ανθρώπινα πράγματα δεν υπάρχει τελειότης.
Στην εγωιστική εποχή μας, όπου ο καθένας περιορίζει το ενδιαφέρον του και την φροντίδα του στον εαυτό του ή στο άμεσο μόνο περιβάλλον του, έχουμε πολλά παραδείγματα ιδιοτελούς φιλίας.
Για τέτοιες φιλίες ο λαός μας θυμόσοφα αποφαίνεται: «Ζεῖ (ζέει=βράζει) χύτρα, ζῇ φιλία», υπονοώντας τον συμφεροντολογικό χαρακτήρα τους.
Ωστόσο, δεν πρέπει να απογοητευόμαστε από το άστατο της ανθρωπινής φιλίας, διότι έχουμε και αόρατους φίλους σταθερούς, δυνατούς, ανιδιοτελείς, οι οποίοι σπεύδουν σε βοήθεια μας σε κάθε κίνδυνο, ορατό ή αόρατο, σε κάθε πρόβλημα μας.
Είναι οι άγιοι Άγγελοι. Είναι αλήθεια ότι εμείς επιζητούμε την ανθρώπινη παρουσία πού είναι ορατή, διότι αναγνωρίζουμε και παραδεχόμαστε ο,τι αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.
Όμως η παρουσία των Αγγέλων στην ζωή μας δεν είναι αισθητή. Έτσι, ενώ στην παιδική μας ηλικία πιστεύουμε στην ύπαρξή τους και στην συμπαράσταση τους, μεγαλώνοντας εμπιστευόμαστε στον εαυτό μας και αποδίδουμε σε συμπτώσεις την υπέρβαση κάποιου κινδύνου κ.λπ.
Γι’ αυτό, με τον καιρό οι ουράνιοι φίλοι μας περιπίπτουν στην λήθη και συχνά αμφισβητείται η ύπαρξις τους. Και όμως, ο ίδιος ο Κύριος μας εβεβαίωσε για την παρουσία τους, όταν «ἔστησε παιδίον» μεταξύ των μαθητών και τούς επέστησε την προσοχή στο να μη καταφρονούν
«ἑνός τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γάρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διά παντός βλέπουσι τό πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. Ικ΄ 10).
Και ερμηνεύει ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, όπως βεβαιώνουν και άλλοι Πατέρες, πώς εκείνοι:
«ὅπου φαίνονται παρά μικροί… Ἀγγέλους ἔχουν φύλακας ὅπου δέν τούς ἀφήνουν νά βλαφθοῦν ἀπό τούς δαίμονας· διότι κάθε ἕνας ἀπό τούς πιστούς, μάλιστα δέ καί πάντες ἄνθρωποι, Ἀγγέλους ἔχομεν· οἱ δέ Ἄγγελοι ἐκείνων ὅπου εἶναι μικροί καί ταπεινοί διά τόν Χριστόν, τοσοῦτον εἶναι φιλιωμένοι μέ τόν Θεόν, ὅπου διά παντός βλέπουν τό πρόσωπον αὐτοῦ» (εἰς τό Ματθ. τόμος Α΄, σελ. 134).
Άλλωστε, ολόκληρη η Αγία Γραφή διασώζει πολλές αγγελικές φανερώσεις και επεμβάσεις στην ζωή των πιστών και της Εκκλησίας. Αλλά και αυτές τις ιερές διηγήσεις δεν τις προσέχουμε, ίσως διότι απέχουν χρονικά από την εποχή μας.
Γι’ αυτό κέντρισε την προσοχή μας μια σύγχρονη, σχετική με το θέμα μας μαρτυρία, καταγεγραμμένη στο Διαδίκτυο, με τον τίτλο «Πάντα κάποιος σε συνοδεύει!!». Περίπτωση πού θα μπορούσε να λογισθεί ως σύγχρονο θαύμα, πού αποδεικνύει την παρουσία και την προστασία των ουρανίων φίλων μας. – Οι λησμονημένοι φίλοι μας.
«Ένα κορίτσι, η Ντάνη, επέστρεφε στο σπίτι της από επίσκεψη σε φίλη της. Είχε νυχτώσει, μα δεν φοβόταν, μια και το σπίτι της δεν ήταν μακρυά. Προχωρώντας, αντιλήφθηκε έναν άνδρα να στέκεται στο τέρμα της διαδρομής, λες και την περίμενε.
Η Ντάνη ανησύχησε και άρχισε να προσεύχεται, ζητώντας προστασία από τον Θεό. Ένοιωσε αμέσως μια σιγουριά, σαν κάποιος να περπατούσε φιλικά δίπλα της. Όταν έφθασε στο τέλος του δρόμου, πέρασε ακριβώς δίπλα από τον ύποπτο άνδρα και έφθασε ασφαλής στο σπίτι της.
Την επόμενη ήμερα διάβασε στην εφημερίδα ότι «ένα νεαρό κορίτσι έπεσε θύμα βιασμού, καθώς περνούσε από το ίδιο δρομάκι, μόλις 20 λεπτά της ώρας αργότερα απ’ αυτήν. Συγκλονισμένη από την τραγωδία και το γεγονός ότι μπορούσε να είναι η ίδια θύμα του βιασμού, άρχισε να κλαίει, ευχαριστώντας τον Κύριο» για την προστασία Του.
Επιθυμώντας να βοηθήσει την άτυχη κοπέλα, πήγε στην αστυνομία, σκεπτόμενη πώς θα μπορούσε να αναγνωρίσει τον βιαστή. Διηγήθηκε εκεί την περίπτωση της και ο επικεφαλής της έδειξε διάφορες φωτογραφίες υπόπτων, μεταξύ των οποίων ανεγνώρισε χωρίς δυσκολία και υπέδειξε τον άνδρα πού είχε δη στο δρομάκι. Όταν ειπώθηκε στον βιαστή πως είχε επισημανθεί, «εκείνος έσκυψε το κεφάλι και παραδέχθηκε την ενοχή του. Ο αστυνομικός ευχαρίστησε την Ντάνη για την γενναιότητα της και την ρώτησε αν μπορούσε να κάνει κάτι γι’ αυτήν. Αυτή ζήτησε να ρωτήσουν τον άνδρα ένα πράγμα: Ήταν περίεργη κι’ ήθελε να μάθει, γιατί δεν είχε επιτεθεί στην ίδια;
Όταν τον ρώτησε ο αστυνομικός, αυτός απάντησε: Επειδή δεν ήταν μόνη, είχε δυο ψηλούς άνδρες που περπατούσαν πλάι της».
Και επιλέγει η πληροφορία: Είτε το πιστεύετε είτε όχι, δεν είμαστε μόνοι. Οι Άγγελοι μας προστατεύουν κάθε στιγμή!». – Οι λησμονημένοι φίλοι μας
Επειδή όμως η εγκυρότης των καταγραφών του Διαδικτύου θα μπορούσε να αμφισβητηθεί, θα παραθέσουμε ένα περιστατικό από την ιεραποστολική εργασία του ιεραποστόλου της Αλάσκας, Μητροπολίτου Ιννοκεντίου Βενιαμίνωφ (1797-1879), στο ομώνυμο βιβλίο (Ἀθῆναι 1976, σε μετάφραση Αργυρώς Α. Παπαστεργίου, σ. 15-16). Το περιστατικό αναφέρει ο ίδιος ο ιεραπόστολος, έγγαμος ιερεύς τότε, με το όνομα π. Ιωάννης, σε αναφορά προς τον προϊστάμενό του Ιεράρχη, τον Αρχιεπίσκοπο του Ιρκούτσκ Μιχαήλ:
«Αφού έμεινα στη νήσο Ουναλάσκα τέσσερα χρόνια, άρχισα να επισκέπτομαι τούς Αλεουτιανούς στη νήσο Άκουν… Την πρώτη φορά πού τούς επισκέφθηκα, καθώς πλησίαζα στο νησί, είδα ότι όλοι εστέκοντο εκστατικοί κατά μήκος της ακτής, σαν να είχαν συγκεντρωθεί για κάποια ιεροπρεπή περίσταση και όταν αποβιβάστηκα στην παραλία έτρεξαν κοντά μου και έδειχναν πολύ ευχαριστημένοι πού με έβλεπαν».
Όταν ζήτησε εξηγήσεις γι’ αυτό, εκείνοι απάντησαν πώς αυτό συνέβαινε, επειδή γνώριζαν τον ερχομό του. Του εξήγησαν πώς τούς είχε μιλήσει ένας συμπατριώτης τους, ο Σμιρενίκωφ, και ο π. Ιωάννης ζήτησε να τον δη.
Εκείνος παρουσιάσθηκε μόνος του μπροστά του.
«Γνωρίζω, είπε, ότι ο π. Ιωάννης με ζητεί και ήλθα να τον δω».
Από την συζήτηση αποκαλύφθηκε ότι ο Αλεουτιανός αυτός, αν και αγράμματος, γνώριζε προσευχές και το ευαγγέλιο και ότι δυο φίλοι του του είχαν μιλήσει για την άφιξη του ιεραποστόλου.
Κι’ όταν ο π. Ιωάννης ζήτησε σχετικές πληροφορίες, «ο γέρος είπε: Λευκοί άνθρωποι. Μένουν στα βουνά, όχι μακρυά από δω και με επισκέπτονται κάθε μέρα».
«Η περιγραφή όμως του ενός από αυτούς, ήταν εντελώς ίδια με την συνήθη απεικόνιση του Αρχάγγελου Γαβριήλ: ενδεδυμένος με λευκά ενδύματα και περιβεβλημένος με λευκή εσάρπα στον ώμο».
Ο Σμιρενίκωφ συνέχισε λέγοντας ότι οι δύο φίλοι του εμφανίσθηκαν σ’ αυτόν λίγο μετά το βάπτισμα του. Ο π. Ιωάννης ρώτησε, που μπορούσε να τούς συναντήσει και ο γερο-Αλεουτιανός υποσχέθηκε να τούς ρωτήσει.
Λίγες μέρες αργότερα απήντησε ότι, αν και είχαν συγκατατεθεί να τον δεχθούν, είχαν προσθέσει:
«Γιατί θέλει να μας δη, αφού σας διδάσκει ό,τι ακριβώς και ’μεις;».
Και συνεχίζει ο π. Ιωάννης:
«Τότε κάτι ανεξήγητο συνέβη μέσα μου: Τι θα γίνει, σκέφθηκα, αν πραγματικά δω αυτούς τούς αγγέλους; Και κρίνοντας τον εαυτό μου ανάξιο, αποφάσισα να μην πάω».
Να, λοιπόν, πού πραγματικά η φιλανθρωπία του Θεού μας χάρισε άυλους ιπτάμενους φίλους, πού μας συντροφεύουν στις κακοτοπιές και σπεύδουν σε βοήθεια μας όταν τούς επικαλούμεθα.
Γι’ αυτό η Εκκλησία μας θέτει στην φιλάγια διάθεση μας προσευχές, για τις καθημερινές μας επικλήσεις, αλλά και για τα τέλη μας, ώστε να μη αντικρίσει η ψυχή μας «τήν ζοφεράν ὄψιν τῶν σκοτεινῶν δαιμόνων», αλλά να την παραλάβουν οι άγγελοι του Θεού: «ἀλλά παραλαβέτωσαν αὐτήν ἄγγελοί σου φαιδροί καί φωτεινοί».
Ας θυμόμαστε, επομένως, αυτούς τούς αόρατους φίλους μας και ας καλλιεργούμε στενή και θερμή την σχέση μας μαζί τους, ώστε να είναι πάντα κοντά μας «βοηθοί ἡμῖν πᾶσιν εὐμενέστατοι», αυτοί, οι τόσο λησμονημένοι φίλοι μας.
