Μελετητές και σχολιαστές έχουν κηρύξει κατά καιρούς τον «Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο» αφότου τα όπλα σίγησαν το 1945.
Για παράδειγμα, ο Ψυχρός Πόλεμος, ο οποίος έφερε αντιμέτωπο το ΝΑΤΟ (το οποίο είχε 15 χώρες το 1955) με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας (με οκτώ) – και περιελάμβανε πολέμους δι’ αντιπροσώπων στην Κορέα, το Βιετνάμ, το Κονγκό, το Λάος, τη Νικαράγουα, την Αγκόλα και το Ογκάντεν – θα μπορούσε να πληροί τις προϋποθέσεις.
Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος προοιωνιζόταν αλλά δεν πυροδοτήθηκε στην Ουγγαρία (1956), στην Τσεχοσλοβακία (1968) και στην Πολωνία (1981), ούτε προκλήθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης του Σουέζ (1956) ή της κρίσης των πυραύλων της Κούβας (1962).
Απέτυχε να «εκτοξευθεί» σε αρκετές περιπτώσεις στο Βερολίνο, μεταξύ άλλων το 1948 (όταν οι Σύμμαχοι απάντησαν στον σοβιετικό αποκλεισμό των οδών πρόσβασης με την αερογέφυρα του Βερολίνου) και το 1961 (όταν κατασκευάστηκε το τείχος του Βερολίνου).
Πράγματι, ο M.J. Akbar, πρωτοπόρος Ινδός δημοσιογράφος και πρώην υπουργός Εξωτερικών της Ινδίας, υποστήριξε ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος δημιούργησε τις συνθήκες για τη συνέχειά του το 1939 και ότι «ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησε άμεσα στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, που ήταν ο Ψυχρός Πόλεμος, μετά τη διαίρεση της Ευρώπης στη Γιάλτα».
Ο όρος «παγκόσμιος πόλεμος» χρησιμοποιείται συχνά προοπτικά. Το περιοδικό Time τον χρησιμοποίησε με αυτόν τον τρόπο λιγότερο από τρεις μήνες πριν από την εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία το 1939. Η εφημερίδα Manchester Guardian ανησυχούσε για έναν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μόλις τρεις μήνες μετά το τέλος του πρώτου – και φυσικά κανείς δεν αποκαλούσε την κρίση του 1914-1918 «Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο», επειδή κανείς δεν γνώριζε τότε ότι θα γινόταν Δεύτερος.
Τον αποκαλούσαν Μεγάλο Πόλεμο – που επινοήθηκε για πρώτη φορά από το εθνικό περιοδικό του Καναδά, Maclean’s – αν και ένας ακόμη μεγαλύτερος διαφαινόταν δύο δεκαετίες αργότερα.
