«Δεν είμαι ποιητής ή ζωγράφος, είμαι κινηματογραφιστής. Σκέπτομαι και ζω με εικόνες. Μαθητεία μου, οι δρόμοι και οι άνθρωποι. Αγαπώ την πόλη μου. Κάθε πρωί που ανοίγω το παράθυρο κι αντικρύζω το φως του ήλιου, λέω γειά σου φίλε..» έτσι αυτοπροσδιορίζεται ο Παντελής Βούλγαρης.
Καταγωγή νησιώτης, θρέμμα Πατησιώτης, άνθρωπος με προσωπικό σύμπαν, δημιουργός και δάσκαλος, εκλεκτός υπηρέτης του σινεμά- έξη δεκαετίες τώρα- με ένα βλέμμα χαρακτηριστικής ευαισθησίας που χάραξε γενιές και γενιές Ελλήνων σκηνοθετών.
Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος, η Ταινιοθήκη της Θεσσαλονίκης και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με την στήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, τίμησαν το έργο του με εκτενή αφιερώματα και προβολές.
Με αφορμή τη ρετροσπεκτίβα 12 μεγάλου μήκους και 4 μικρού μήκους ταινιών του, παρουσιάζεται έως τις 12 Δεκεμβρίου στην Ταινιοθήκης της Ελλάδος, ο Παντελής Βούλγαρης μίλησε με τη Μαργαρίτα Μυτιληναίου στον ραδιοφωνικό αέρα του Αθήνα 984.
Η χθεσινή ημέρα έναρξης των εκδηλώσεων στην Ταινιοθήκη εδώ στην Αθήνα με «Το προξενιό της Άννας» του άφησε μια επίγευση γλυκιάς κούρασης.
«Και ένα περίεργο συναίσθημα για τη χρονική απόσταση των 50 χρόνων που μεσολάβησαν…. Θυμηθήκαμε με την Άννα Βαγενά που ήταν παρούσα μαζί με τον συνεργάτη μου Χρήστο Παληγιαννόπουλο, πως έγινε αυτό το φίλμ… Σε ένα σπίτι στο Μαρούσι με καλούς ηθοποιούς, φίλους και συνεργάτες. Ήταν ένα ενδιαφέρον ταξίδι» ομολογεί και σκέπτεται μεγαλόφωνα πως έχει κάνει μέχρι τώρα 50 ταινίες.
«Είναι ένας κόσμος που στάθηκε. Δεν είμαι ποιητής, αλλά ως κινηματογραφιστής έχω δίπλα, πίσω μου, μπροστά μου έναν ολόκληρο κόσμο».
Ένα σύμπαν που απεικονίζει τους καθημερινούς ανθρώπους και τα βάσανά τους.
«Με αυτούς μεγάλωσα, με τον απλό κόσμο. Η καθημερινότητα, το σπίτι μου, οι φίλοι, οι παρέες, δεν έχουν αλλάξει μέσα στα χρόνια. Μένω από παιδί στην ίδια πόλη και την αγαπάω. Ξέρω τα σημεία της Αθήνας. Η ίδια η πόλη με δίδαξε.…Πήγα στη Σχολή Σταυράκου απέναντι από το Πολυτεχνείο. Εκεί πηγαίναμε όλοι, σαν τον στρατό, όπως έλεγε ο Γιάννης Τσαρούχης.
Τον κινηματογράφο τον έμαθα στα λεωφορεία και στα δικαστήρια. Πήγαινα στο κέντρο στην οδό Σανταρόζα. Παρακολουθώντας τις δίκες, βλέποντας αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις, κατέγραφα αντιδράσεις και έχτιζα σκαλί-σκαλί τη μαθητεία μου, που δεν ήταν άλλο από τους ανθρώπους και τις στιγμές τους».
Όποιοι κι αν ήταν, όσες δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζαν ο Παντελής Βούλγαρης είχε πάντα ένα τρυφερό βλέμμα τους να ρίξει. Σαν μια κουβέρτα για να ζεστάνει την παγωνιά του κόσμου. Χωρίς όμως απαισιοδοξία για το αύριο. Έτσι λέει στο σταθμό της πόλης.
«Κάθε πρωϊνό, ανοίγοντας το παράθυρο χαιρετίζω τον ήλιο. Ζούμε σε μια πόλη που αν μη τι άλλο, έχει ένα περιβάλλον φωτός, ζεστασιάς και αγάπης. Αυτή είναι η πόλη μου, η Αθήνα. Με την ιστορία, τις ομορφιές, τις δυσκολίες της. Δεν γκρινιάζω. Ξέρω κάθε σπιθαμή της. Πέρασα από χαρές και δυσκολίες ,πολλές φορές, αλλά είναι ο τόπος μου».
Ο Παντελής Βούλγαρης είχε πάντα μια τρυφερή ματιά, ένα βλέμμα φρεσκάδας στα πράγματα. Και από αυτή την άποψη, είναι ακόμα νέος.
Καταπιάστηκε μαζί με συναδέλφους της γενιάς του με ιστορικά θέματα και ειδικά με αυτά που έχουν στον πυρήνα τους τον Εμφύλιο, τη μετεμφυλιακή περίοδο και τις πληγές τους. Με συγκίνηση, περίσκεψη. Ακόμα και με ανατρεπτικό χιούμορ.
Χάπυ Ντέη, Πέτρινα Χρόνια, Ψυχή βαθιά, Το τελευταίο σημείωμα, Ακροπόλ, Όλα είναι δρόμος, Οι ήσυχες ημέρες του Αυγούστου, το Προξενιό της Άννας, είναι μερικές από τις ταινίες, κληρονομιά για το ελληνικό σινεμά, που αξίζει να ειδωθούν ξανά και ξανά. Γιατί είναι με ένα τρόπο, φόρος τιμής σε έναν γνήσιο δημιουργό. Καθολικά προσβάσιμο, όπως ο Βούλγαρης.
Περισσότερες πληροφορίες στον ιστότοπο της Ταινιοθήκης. http://www.tainiothiki.gr/el/aithouses/programma/event/878-nyfes-pantelis-voulgaris-retrospektiva
