Με ούτε 50 ημέρες να έχουν απομείνει στο πράσινο ημερολόγιο μέχρι την Κυριακή της 6η Οκτωβρίου όποτε και θα διεξαχθεί ο πρώτος γύρος των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ, η αλήθεια είναι ότι o χαρτοπόλεμος των δηλώσεων και οι κορώνες περί «τέλους εποχής» της Νέας Δημοκρατίας μοιάζουν περισσότερο με ευσεβείς πόθους για τη Χαριλάου Τρικούπη, καθώς ο αντιπολιτευτικός τους λόγος δεν φαίνεται να μετουσιώνεται σε πολιτική δυναμική προερχόμενη από τη βάση των ψηφοφόρων.
Υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι και συνολικά ο ΠΑΣΟΚικός «οργανισμός» περιμένουν με αγωνία τις πρώτες δημοσκοπήσεις του φθινοπώρου για να διαπιστώσουν τι… ψάρια πιάνει αυτή η στρατηγική μετωπικής αντιπαράθεσης με τη Ν.Δ. ώστε να προσαρμόσουν και ανάλογα τις στρατηγικές τους.
Μια προσαρμογή που, όμως, ενέχει τον κίνδυνο να αναλωθεί σε επαναστατικά μανιφέστα και ξύπνημα παλαιών αντιδεξιών αντανακλαστικών του χώρου της κεντροαριστεράς, αγνοώντας το δίλημμα που το αργότερο μέχρι το 2027 –δηλαδή μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές– θα χτυπήσει επίμονα την πόρτα του όποιου επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ.
Κι αυτό το δίλημμα δεν είναι άλλο από το αν το τρίτο αυτή τη στιγμή κόμμα στην ελληνική βουλή θα διαλέξει να συνεργαστεί μετεκλογικά με τη Νέα Δημοκρατία ή με τον ΣΥΡΙΖΑ.
