Εντύπωση προκαλεί σε όλους η κοινωνική ηρεμία που έχει ενσκήψει από την άνοδο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην διακυβέρνηση της χώρας.
Με δεδομένη την κοινωνική ταραχή της περιόδου που είχε προηγηθεί στην ουσία ομιλούμε για την Pαx ΣΥΡΙΖΑna.
Ηρεμία σε συνθήκες υπερφορολόγησης, απώλειας κεκτημένων, υψηλής ανεργίας, μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις, μεταβολής των εργασιακών σχέσεων, είναι σίγουρα μια συνθήκη κοινωνικής κατάστασης που δεν συναντούμε εύκολα.
Εάν θυμηθούμε το πρόσφατο παρελθόν και κυρίως την περίοδο των δυο πρώτων μνημονίων τότε εύκολα κατανοούμε ότι στην χώρα των υπερβολών και του άκρατου λαϊκισμού όλα είναι θέμα συσχετισμών δυνάμεων και κυρίως θέμα ανάδειξης των όποιων προβλημάτων μέσα από την οπτική γωνία εκείνων που διαχρονικά πρωταγωνιστούν στις κινητοποιήσεις.
Εάν όπως πολλοί ισχυρίζονται στην Ελλάδα βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πείραμα δημοσιονομικής προσαρμογής ενός υπερχρεωμένου κράτους τότε οι δανειστές πρέπει να είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένοι που στην διακυβέρνηση της χώρας βρίσκεται μια αριστερή κατ’ όνομα κυβέρνηση.
Όπως ικανοποιημένοι έμειναν και οι Αμερικανοί όταν την δεκαετία του 80 ανέβηκε στην εξουσία ένα σοσιαλιστικό κόμμα που θα έδιωχνε τις βάσεις, θα έβγαζε την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και γενικώς θα άλλαζε την εικόνα της χώρας με ανατρεπτικούς τρόπους.
Όπως έφυγαν οι βάσεις έτσι σκίστηκαν και τα μνημόνια, όπως βγήκαμε από το ΝΑΤΟ έτσι καταργήθηκε και ο ΕΝΦΙΑ.
Όμως όπως και τότε έτσι και σήμερα μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού της χώρας αστικοποιήθηκε πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά.
Ποιος θιασώτης του Ζιβάγκο της δεκαετίας του 80 σήμερα θα μπορούσε να κατέβει στο πεζοδρόμιο με αγωνιστικές και ανατρεπτικές διαθέσεις;
Κανένας, όλοι τακτοποιήθηκαν είτε ως νέα επιχειρηματικά τζάκια, είτε ως δημόσιοι υπάλληλοι, ανεξάρτητα εάν οι περισσότεροι από αυτούς είχαν ως μοναδικό εφόδιο την προϋπηρεσία σε αφισοκολλήσεις και κομματικές συγκεντρώσεις.
Το ίδιο και σήμερα
Οι αγανακτισμένοι και τα διάφορα κινήματα τύπου δεν πληρώνω με την άνοδο του πολιτικού τους φορέα στην εξουσία αφομοιώθηκαν από το σύστημα εξουσίας, αστικοποιήθηκαν μέσα από την συμμετοχή τους στην διαχείριση της εξουσίας και μετατράπηκαν σε κρατιστές με μοναδική αγωνία την διατήρηση της θέσεως τους ανεξάρτητα των κυβιστήσεων που επιβάλλονται.
Θα υπάρξει βέβαια η ένσταση, μα όλοι συμμετέχουν στην διαχείριση της εξουσίας;
Όχι όλοι, όπως συμβαίνει σε κάθε πολιτικό χώρο μετέχουν μόνο οι επικεφαλείς όμως αυτό αρκεί, διότι αυτοί διαχειρίζονταν τις ακτιβιστικές δράσεις και ως εκ τούτου χειραγωγούσαν τους υπόλοιπους.
Χωρίς ηγέτες δεν υπάρχουν κοινωνικές αντιδράσεις και ειδικά όταν η πειθαρχία συνθλίβει κάθε δεύτερη σκέψη -άλλη μια αριστερή πρακτική –τότε η κοινωνική ειρήνη είναι προδιαγραμμένη.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν υπάρχουν πλέον αγανακτισμένοι, αυτός είναι ο λόγος που δεν βλέπουμε απεργιακές κινητοποιήσεις, αυτός είναι ο λόγος που δεν καταγράφονται οργανωμένες ακτιβιστικές δράσεις, αυτός είναι ο λόγος που σταμάτησαν τα δημοσιεύματα με τις ακραίες εκφάνσεις της φτώχειας, αυτός είναι ο λόγος που δεν λιποθυμούν πλέον τα παιδιά στις αίθουσες διδασκαλίας!!!
Όχι ότι, δεν υπάρχουν φαινόμενα κοινωνικής εξαθλίωσης όμως πλέον δεν επιτρέπεται να δημοσιοποιούνται ή και να διογκώνονται μιας και εκθέτουν την πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση της χώρας.
Pαx ΣΥΡΙΖAna επομένως, η οποία θα είναι απαραίτητη μέχρι και το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης δεδομένου ότι από τα προ απαιτούμενα της θα πληγεί μέρος των κεκτημένων του στενού δημοσίου τομέα οπότε μια κυβέρνηση με αριστερό πρόσημο είναι αναγκαία.
Όλοι έχουν ακούσει την φράση που δείχνει ανάγλυφα την σημερινή πραγματικότητα ή μάλλον που δείχνει ξεκάθαρα την υποκρισία όλων αυτών που έπαιζαν τον ρόλο του αγανακτισμένου: Άραγε τι θα γίνονταν εάν αυτά που υπογράφει και εφαρμόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ τα έκανε μια κεντροδεξιά κυβέρνηση; και η απάντηση από τους ίδιους, θα ξηλώνονταν ακόμη και τα πεζοδρόμια!!!
Ήταν επομένως αναγκαία μια αριστερή κυβέρνηση, ήταν επομένως αναγκαίος ένας αριστερός τύπου Τσίπρα.
Άλλο να κόβει τους μισθούς και τις συντάξεις μια κεντροδεξιά “ανάλγητη” κυβέρνηση και άλλο μια αριστερή με κορώνες λαϊκισμού κυβέρνηση!!!
Άλλο να επιβάλλονται νέοι φόροι και να αλλάζει το εργασιακό πλαίσιο από μια συντηρητική κεντροδεξιά κυβέρνηση και άλλο από μια δημοκρατική αριστερή κυβέρνηση!!!
Πολλοί φυσικά στέκονται και στο γεγονός ότι με το δημοψήφισμα του 2015 λεηλατήθηκε η έννοια της Ελπίδας, η προοπτική ότι η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση θα στέκονταν απέναντι στους δανειστές με όρους εθνικής αξιοπρέπειας.
Κάνουν λάθος διότι σε οποιαδήποτε ιστορική στιγμή και εάν ανατρέξουμε η στάση της αριστεράς ήταν πάντα η ίδια.
Κάτω από την λεοντή του εθνικού συμφέροντος και της υποτιθέμενης κοινωνικής ισότητας πάντα λειτουργούσε με ιδιοτελή κίνητρα με έντονα κομματικά αλλά και έντεχνα καλυμμένα υπερεθνικά χαρακτηριστικά.
Η ιστορία διδάσκει, απλά, όσοι την προσπερνούν με ιδιαίτερη ελαφρότητα ευελπιστώντας ότι οι δημαγωγικές προσεγγίσεις θα δώσουν αυτή τη φορά λύσεις απογοητεύονται σε σημείο μάλιστα που νομίζουν ότι μπορούν λέξεις όπως, η Ελπίδα, να εξευτελιστούν από κομματικούς φορείς χαμηλής ποιοτικής στάθμης.
