Αφού δοκίμασαν και τον τελευταίο ψευδοπροφήτη απόκαμαν και έπεσαν στην κατάθλιψη. Ανήμποροι και απέλπιδες. Τα ψέματα ήταν μια κάποια λύση. Τους χάιδευαν τ’ αυτιά πριν τους πάρουν το πορτοφόλι και το σπίτι. Ποτέ δεν ήταν λύση, αλλά άργησαν να το καταλάβουν. Δεν ήταν δα και οικονομολόγοι. Σε συνεργείο δούλευαν. Κάτι μπακαλίστικα οικονομικά ξέρουν…
Διωξαν κακήν κακώς τον Σημίτη ως «αρχιερέα της διαπλοκής» για τον Κώστα τον Καραμανλή, που θα τους «επανίδρυε το κράτος». Αυτός αντί να το σουλουπώσει προτίμησε να το ξεχειλώσει και όταν είδε ότι δεν βγαίνει τους μήνυσε ότι «χρειάζονται μέτρα σκληρά» και αυτοί θύμωσαν και έφεραν τον Γιώργο που ήταν σίγουρος ότι «λεφτά υπάρχουν». Αυτός έπεσε πάνω στη διεθνή κρίση, υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο και άρχισε να τους βάζει το χέρι στην τσέπη οπότε αγανάκτησαν, τον έφτυσαν και τον έριξαν με γιούργια.
Μετά από ένα σύντομο πέρασμα του Παπαδήμου που ήταν σοβαρός και δεν τους άρεσε, επέλεξαν διστακτικά τον Αντώνη Σαμαρά που τους υποσχέθηκε ένα «νέο μείγμα πολιτικής». Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, αυτός μαζί με το Βενιζέλο κατάφεραν να κρατήσουν τη χώρα στο Ευρώ, να κάνουν κάποιες δειλές μεταρρυθμίσεις και να φωτίσουν ασθενώς την άκρη του τούνελ. Όμως κάτι ο ΕΝΦΙΑ, κάτι οι συντάξεις, το PSI και η αξιολόγηση των ΔΥ, τους απαξίωσαν τελείως. Είχαν ήδη ερωτευτεί τον Αλέξη που θα έσκιζε τα μνημόνια, θα εκβίαζε τη Μέρκελ και θα χόρευε στο ταψί τις αγορές. Αυτός για να τους τιμήσει, τους φλόμωσε στο ψέμα, ψήφισε δυο απανωτά βαρβάτα μνημόνια και τους βύθισε ακόμα βαθύτερα στο πηγάδι. Και τώρα τι;
Τώρα θα αναζητήσουν τη λύση στη σοβαρότητα και τη φιλελεύθερη διάθεση του Κυριάκου; Του Κυριάκου ή της Νέας Δημοκρατίας; Γιατί αν είναι το πρόγραμμα, π.χ. της Παιδείας του αύριο, να το φτιάχνουν οι γνωστοί συνδικαλιστές του κόμματος ας τ’ αφήσουν καλύτερα, κρατάμε και του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί το ερώτημα που αναγκαστικά μπαίνει είναι ποιες αλήθειες θα ειπωθούν μετά από 13 χρόνια παραμύθια που μας οδήγησαν στην έκπτωση. Πόσο κράτος μπορεί να αντέξει αυτός ο τόπος; Πόση διαφθορά; Πόση παρακμή; Πόση ολοκληρωτική συνθηματολογία; Πόση αδικία; Πόση πολιτική βία; Υπάρχει όραμα και το ’χει ο Κυριάκος;
Κοίτα τον Μακρόν πώς βγήκε από τα screen του κόμματος, πήρε την μπάλα ελεύθερος, ρίσκαρε, σούταρε και νίκησε. Δύο σκληρούς λαϊκίστικους πύργους είχε απέναντι, τον αριστερό και το δεξιό των άκρων και όμως τους καθάρισε. Γιατί είπε την αλήθεια κόντρα στο πολιτικό κόστος και οι Γάλλοι τον τίμησαν. Πίσω του όμως είχε μια φρέσκια επιτελική ελίτ της γαλλικής κοινωνίας που ήθελε να κυβερνήσει με άλλα εργαλεία και άλλους όρους. Και τα κατάφερε. Τώρα μπορεί να βάζει όποιους θέλει στο τιμόνι, επιλέγοντας τους καλύτερους από δεξιά και αριστερά.
Μπορεί ο Κυριάκος να κάνει κάτι ανάλογο; Όχι το ίδιο βέβαια, απλά ανάλογο. Μπορεί να κάνει άνοιγμα στον όποιο αφρό της κεντρώας ή και ακομμάτιστης διανόησης και να την καλέσει να πάρουν μαζί την τύχη της τρύπιας βάρκας – χώρας στα χέρια τους; Να φωνάξει και τους απόδημους να βάλουν ένα χεράκι; Να βρει και να δώσει γήπεδο σε νεολαία; Αφήνοντας τα σκληρά κολάρα του γερασμένου κόμματος στον πάγκο; Μετά από την αριστεροδέξια καταιγίδα που μας κούρασε;
Μπορεί να περιγράψει αναλυτικώς το κράτος και τις δημόσιες υπηρεσίες που πρέπει να απομείνουν για να μπορεί μετά να περικόψει ΕΝΦΙΑ και φόρους; Μπορεί να σημειώσει τα ατού της νέας διαπραγμάτευσης με τους δανειστές που θα μειώσουν το πλεόνασμα ώστε να ανασάνει η οικονομία; Μπορεί να οραματιστεί ένα τελείως άλλο και βιώσιμο σύστημα Υγείας, ένα πολύ άλλο και υγιές σύστημα Παιδείας και τη θέση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας μέσα και γύρω από αυτά; Μήπως έχει κάτι να μας πει για την ασφάλεια του περπατείν στην πόλη; Κάτι για την καθαριότητα; Κάτι για τη μαύρη τρύπα της τοπικής αυτοδιοίκησης; Μήπως πρέπει να ορίσει εδώ και τώρα τον οικονομικό και πολιτικό φιλελευθερισμό του και να αρχίσει να τον κυκλοφορεί στα κουρεία και τα λουτρά; Μπας και μάθει κάτι η πλέμπα και καταλάβει πώς και γιατί την παραμυθιάζουν;
Το θέμα είναι αν μπορεί και θέλει ο Κυριάκος να αποδείξει με απλά λόγια στους outsiders ότι ο κρατισμός πέθανε μαζί με τα ψέματα. Αν μπορεί και θέλει να κοιτάξει όλο αυτό το πόπολο στα μάτια και να του αποκαλύψει το συμφέρον του. Να του ζητήσει να στηρίξει, όχι τη δεξιά παράταξη, αλλά την Ελλάδα του ορθολογισμού, της σκληρής δουλειάς, της διαφάνειας και της εγκράτειας, μιας και μόνο αυτή μπορεί να φέρει ειρήνη και συνεργασία άρα και δουλειές, άρα και πλούτο. Η Ελλάδα του τσαμπουκά, της αμάθειας, της απομόνωσης και της φτώχειας πρέπει να περιοριστεί δραστικά. Ιδεολογικά και πολιτικά. Μαζί της και η αθλιότητα των πολιτικών εκπροσώπων της. Δεξιών τε και αριστερών.
Όσο οι αλήθειες μένουν στα συρτάρια, όσο οι πολιτικοί σκέφτονται το κόστος, η παλιά παρακμιακή Ελλάδα θα είναι πλειοψηφική και θα μας ταλαιπωρεί όλους. Κάποιοι πρέπει να σαλπίσουν την έξοδο. Υπάρχουν; Θέλουν;
πηγη: gianniotis
