Σε έναν αγώνα, οι αντίπαλοι επιζητούν να διαγνώσουν τα αδύνατα σημεία των άλλων, ώστε εκεί να επικεντρώσουν τα χτυπήματα τους.
Στην πολιτική, όλα τα κόμματα έχουν τις αδύναμες πλευρές τους. Είτε αφορούν το ιδεολογικό επίπεδο είτε την τρέχουσα πολιτική πρακτική. Το πιο ζωτικό σημείο ενός κόμματος είναι το πρότυπο που έχει και που το προβάλλει στην εσωτερική πολιτική σκηνή.
Οι κομουνιστές – πλην των ευρωκομουνιστικών κομμάτων – για δεκαετίες είχαν ως πρότυπο τους τα σοσιαλιστικά καθεστώτα και εξυμνούσαν τα όποια επιτεύγματα τους. Η κριτική σκέψη τους είχε παραλύσει και για έναν επί πλέον λόγο. Η Σοβιετική Ένωση ήταν ο χρηματοδότης τους. Δηλαδή η εξάρτηση δεν ήταν μόνον ιδεολογική, αλλά και οικονομική.
Έτσι, οι άθλιες συνθήκες ζωής που επικρατούσαν στις σοσιαλιστικές χώρες και το ανελεύθερο καθεστώς τους, αποτελούσαν το βασικό όπλο των πολιτικών αντιπάλων τους, οι οποίοι έλεγαν: «κοιτάξτε, έτσι θέλουν να κάνουν και την χώρα μας». Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο και τα ορθόδοξα κομμουνιστικά κόμματα στην Δυτική Ευρώπη, είχαν καθηλωμένα τα ποσοστά τους.
Η κατάρρευση του σοσιαλιστικού παραδείσου άφησε κενό ιδεολογικό, πολιτικό και κυρίως οικονομικό. Δεν υπήρχε η χρηματοδότηση. Έτσι, μοιραία αυτοί οι παράγοντες οδήγησαν, σε χρόνο μηδέν, κόμματα με εβδομηντάχρονη ιστορία, να διαλυθούν. Να αποσυντεθούν. Μέσα από τα αποκαΐδια ξεπήδησε η Αριστερά της κοινωνικής κριτικής και των κινημάτων, η λεγόμενη ριζοσπαστική Αριστερά, που δεν είχε κανέναν άξονα αναφοράς στον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Αυτό ήταν αρχικά θετικό. Όμως παρουσίαζε ένα βασικό πρόβλημα. Σε έναν κόσμο που ήταν διαπαιδαγωγημένος για πολλές δεκαετίες να καθοδηγείται από την χώρα-πρότυπο, η ριζοσπαστική Αριστερά δεν είχε να επιδείξει το δικό της πρότυπο. Οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες μετέβησαν στον καπιταλισμό, με ταχύτατους ρυθμούς, ενώ στην κρίσιμη δεκαετία του 90 δεν υπήρχε σχετικό φως στον παγκόσμιο ορίζοντα.
Ώσπου άρχισαν να εμφανίζονται τα καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, με προεξάρχουσα την Βενεζουέλα του Hugo Chavez. Ο λαϊκισμός αυτών των καθεστώτων σε συνδυασμό με έναν εγγενή αντικαπιταλισμό, αποτέλεσαν την βάση για να γίνουν το πρότυπο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Οι πολιτικές επαφές έγιναν, οι δεσμοί σφυρηλατήθηκαν και άρχισε να ρέει και το χρήμα προς ευρωπαϊκά αδερφά κόμματα.
Μάλιστα, ο Α. Τσίπρας, το 2012, ευθαρσώς, δήλωσε πως η Βενεζουέλα είναι η χώρα—πρότυπο για τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι οι καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ. Και η δήλωση αυτή ισχύει μέχρι σήμερα. Ετσι, δεν είναι τυχαία η προκλητική υπεράσπιση του δικτατορικού καθεστώτος Maduro και η επίρριψη ευθυνών για τα όσα γίνονται εκεί στην αντιπολίτευση. Δεν είναι μόνον το χρήμα, είναι και η ιδεολογική συγγένεια, που τους εξωθεί να υπερασπίζονται τις δολοφονίες πολιτών.
Η τελευταία γραμμή άμυνας των Συριζαίων απέναντι στις επιθέσεις που δέχονται από την Νέα Δημοκρατία είναι, «ξέρετε καμία χώρα της ΕΕ, που να ασχολείται με την Βενεζουέλα;» Η απάντηση βρίσκεται στην αντ-ερώτηση: «Ξέρετε εσείς κανέναν πρωθυπουργό χώρας της ΕΕ, που να είπε πως έχει ως πρότυπο το συγκεκριμένο καθεστώς;»
Δηλαδή, ο κίνδυνος για την πατρίδα μας δεν βρίσκεται στα όσα γίνονται στην Βενεζουέλα, αλλά στο ότι τα εκθειάζει η Ελληνική κυβέρνηση. Γιατί όταν επιδοκιμάζουμε μια πράξη, μήπως αυτό σημαίνει πως, ευκαιρίας δοθείσης, θα την εφαρμόσουμε κι εμείς;
Δεν κινδυνολογώ. Θέτω ερωτήματα και ερμηνεύω γεγονότα.
πηγη: gianniotis
