Παρά τις σαφώς υποστηρικτικές προς την Ελλάδα και κατά του ΔΝΤ δηλώσεις του Γάλλου Προέδρου κ. Εμανουέλ Μακρόν χθες από την Αθήνα η αλήθεια είναι πως η έξοδος του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα μπορεί να αποφασιστεί μόνο από το ίδιο το Ταμείο.
Ωστόσο όσοι πιστεύουν ότι ο Γαλλογερμανικός άξονας που φαίνεται ότι διαμορφώνεται θα δείξει την έξοδο του ΔΝΤ από την Ευρώπη και από την Ελλάδα μάλλον ζουν μια αυταπάτη.
Ο κ. Μακρόν τάχθηκε χθες κατά της στάσης του ΔΝΤ προς την Ελλάδα και της συμμετοχής του στα προγράμματα διάσωσης των κρατών μελών της Ευρωζώνης.
Τους επόμενους μήνες θα πρέπει όμως να υποστηρίξει τις δηλώσεις του αυτές με πράξεις ερχόμενος σε αντιπαράθεση με την Γερμανία που επέβαλε από το 2010 την παρουσία του ΔΝΤ στα προγράμματα διάσωσης της Ευρωζώνης και μέχρι και την τελευταία στιγμή και για το τρίτο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας.
Θα πρέπει να θυμίσουμε ότι ο υπουργός οικονομικών του κ. Μακρόν κ. Μπρούνο Λε Μέρ χαιρέτισε περίπου δύο μήνες νωρίτερα ,στις 15 Ιουνίου, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του Eurogroup το νέο πρόγραμμα που ενέκρινε κατ αρχήν το Ταμείο με την Ελλάδα όπου έθετε και τους όρους του για την Ελλάδα και την ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος προσαρμογής.
Μέχρι εκεί είχε το άλλοθι της νέας Κυβέρνησης που βρήκε μια δεδομένη κατάσταση και μια εκβιαστική απαίτηση για συμμετοχή του Ταμείου από Γερμανία και Ολλανδία.
Ο Γάλλος πρόεδρος τόνισε επίσης ότι το ταμείο δεν θα πρέπει να αλλάζει συνεχώς τις απαιτήσεις του προσθέτοντας νέες ακολουθώντας την σχετική δήλωση του Έλληνα Πρωθυπουργού.
Η ανάγκη για νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και το ενδεχόμενο νέων μέτρων ή της πρόωρης εφαρμογής της μείωσης του αφορολόγητου που έχει προγραμματιστεί για το 2020 από το 2019 μαζί με την περικοπή των συντάξεων που τρομάζουν και την ΕΕ και την ΕΚΤ δεν είναι πια νέες απαιτήσεις αλλά θέματα που έχουν και την υπογραφή της Ελληνικής Κυβέρνησης.
Από την άλλη η επιθυμία Σόϊμπλε να προχωρήσει στην αναβάθμιση του ESM σε ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο ερμηνεύτηκε επίσης ως μια προσπάθεια εκδίωξης του ΔΝΤ Τούτο παρά το γεγονός ότι το σχέδιο αυτό αναμένεται να υλοποιηθεί όχι νωρίτερα από το 2019 οπότε – χρονολογικά τουλάχιστον – το ελληνικό πρόγραμμα θα έχει ολοκληρωθεί.
Έχει δε στόχο όχι να ελαφρύνει την Ελλάδα από την σκληρή εποπτεία και τα μέτρα που επιβάλλει το Ταμείο αλλά να έχει το περιθώριο ελιγμών να καθυστερήσει κι άλλο τα μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους.
Τούτο διότι από τον Οκτώβριο το Ταμείο θα επανέλθει δριμύτερο για να ζητήσει την εκπλήρωση της υπόσχεσης των ευρωπαίων υπουργών οικονομικών για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.
Ποιος μπορεί να διώξει το Ταμείο
Σε πιο ρεαλιστική βάση όμως αυτό που μπορεί να αποφασίσει την έξοδο του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα είναι το ίδιο το Ταμείο.
Ο σταθμός για μια τέτοια απόφαση μπορεί να είναι η ετήσια σύνοδος του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας από τις 13 μέχρι και τις 15 Οκτωβρίου . Εκεί τα μέλη του Eurogroup θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τις προθέσεις τους σχετικά με το ελληνικό πρόγραμμα και ειδικότερα το ελληνικό χρέος.
Αν η ηγεσία του Ταμείου κρίνει ότι έχει παγιδευτεί σε ένα πρόγραμμα διάσωσης μιας χώρας της Ευρωζώνης που δεν έχει και δεν αναμένεται να εξασφαλίσει την βιωσιμότητα του χρέους τότε η τάση του Οργανισμού που ήθελε από την αρχήν την αποχώρηση του Ταμείου από το ελληνικό πρόγραμμα θα πάρει το «πάνω χέρι» δρομολογώντας εξελίξεις.
Το ζητούμενο σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι πως θα αντιδράσουν οι χώρες όπως η Γερμανία και η Ολλανδία που εκβίασαν με διακοπή της χρηματοδότησης της Ελλάδας αν δεν είναι «εντός» και το ΔΝΤ.
