Του Νίκου Γκίκα*
Το τέλμα της περιπεσούσας επαναστατικοφανούς αοριστολογίας στην ελληνική πραγματικότητα εντοπίζεται στον ψηφοθηρικό προσεταιρισμό του λαού, την αερολογία, τα ανέξοδα ελπιδόφυλλα συκής και κύρια στην εμμονική αποφυγή προώθησης του κοινωνικού και οικονομικού πραγματισμού.
Είναι φανερό πλέον πως πέρα από τον όποιο επικοινωνιακό ελιγμό η κυβέρνηση βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Δεν είναι μόνο το ιδεολογικό αδιέξοδο και η απουσία πολιτικής γραμμής, αλλά στην ουσία άγεται για πολλοστή φορά από τις επιταγές των δανειστών καλλιεργώντας νέες αυταπάτες στο λαό.
Η αρπακτική διαχείριση των πολιτικών καταστάσεων προκειμένου να εδραιώσουν την εξουσία τους είναι συνέπειες και παράγοντες της τυχοδιωκτικής πολιτικής, της στρέβλωσης και του εκφυλισμού της Αριστεράς. Η προσκόλλησή τους σε ιδεολογήματα που έχουν παρέλθει, η ποδηγέτηση κοινωνικών κινημάτων και η αισχρή εκμετάλλευση της βούλησης του λαού οδήγησαν σε συλλογικό δεινοπάθημα. Η υπόσχεση της παροχολογίας και της επίπλαστης ευδαιμονίας αποδεικνύεται καθημερινά φρούδα ελπίδα.
budget-banners-gif-1Τα συνθήματα και τα ιδεολογήματα τελείωσαν. O υποκειμενικός ηρωισμός των κυβερνώντων γιγαντώνεται, αφενός για εσωτερική κατανάλωση, αφετέρου χάρη της διατήρησης της εξουσίας και των απολαβών της, αφού εξαιτίας αυτών ξέπεσαν σε ορντινάντσες των δανειστών, αδιαφορώντας κυνικά για την εξαθλιωμένη κοινωνία.
Ο νεοαριστερός πραγματισμός, χαμερπής και αναξιόπιστος, αναζητά δράκους σε ξένα σαλόνια και κλείνει όσα οι προηγούμενες κυβερνήσεις από ευθιξία δεν υπέγραφαν, καθώς είχαν πραγματικά κόκκινες γραμμές και όχι λόγια πολιτικής εξαπάτησης για τον κακόμοιρο κυρίαρχο λαό. Στην πραγματικότητα ενσυνείδητα καπηλεύθηκαν τη βούληση του λαού, αυταπατώμενοι πως ένα εμπροσθοβαρές πρόγραμμα υπερφορολόγησης θα έφερνε αποτελέσματα και θα τους εξασφάλιζε την απομείωση του χρέους με την αντίστοιχη μακροημέρευση στην εξουσία. Ίχνος ευαισθησίας για τα κοινωνικά και οικονομικά αποκαΐδια που θα αφήσουν πίσω τους. Ουδόλως τους ενδιαφέρει η επιχειρηματικότητα, η ανεργία, η κοινωνία, οι μεταρρυθμίσεις, η παραγωγή πλούτου.
Η ανοχή όμως και η υπομονή έχουν εξαντληθεί ολοκληρωτικά και ο πολιτικός χρόνος της κυβέρνησης, όσο και αν επιμένουν περί του αντιθέτου, έχει τελειώσει. Οι αριθμοί δεν βγαίνουνε, η φορολογία το ΄17 αυξάνεται, οι συντάξεις θα μειωθούνε έτι περαιτέρω, παρά το νεόκοπο κάλπικο κοινωνικό μέρισμα και η φοροασφαλιστική λαίλαπα θα οδηγήσει σε νέα λουκέτα επιχειρήσεων καθώς ο νέος νόμος ευνοεί τη δημιουργία φοροφυγάδων και εισφοροφυγάδων, ισοπεδώνοντας παράλληλα τους συνεπείς επαγγελματίες. Αντί δηλαδή να αναδιοργανώσουν το κράτος και να μειώσουν δραστικά την φορολογία ώστε να αυξηθεί κατακόρυφα η κατανάλωση και να αναδυθούν τα χρήματα από τα σεντούκια, επιλέγουν συνειδητά να υπερφορολογούν προκειμένου να συντηρούνε το πελατειακό κράτος.
Ψυχή βαθιά η πολιτική τους, χωρίς αντίκρισμα, διότι και η αμυδρή διευκόλυνση του χρέους πήγε για το 2060, (ποιος ζει, ποιος πεθαίνει) και δεσμευτήκαμε για εξωφρενικά πλεονάσματα για πολλοστή φορά και κυρίως τα μέτρα που θα ληφθούνε θα είναι δυσμενέστερα από τα αναμενόμενα καθώς οι λεονταρισμοί τους αφορούν μόνο την εσωτερική αποχαύνωση. Πεδίο δόξης λαμπρό για το λαϊκισμό και τη δημαγωγία τους η διαχείριση της φαντασιακής νίκης, καθότι βρίθει θολών σημείων, με πιθανά καταστροφικά “υπαρκτά” αποτελέσματα. Οι προκλήσεις τεράστιες και το μέλλον αβέβαιο. Πόσα μέτρα ακόμη να αντέξει ο κοσμάκης; Πόσο έτοιμη άραγε είναι η κοινωνία για ένα νέο μνημόνιο;
*Ο Νίκος Γκίκας είναι αρθρογράφος στον ΠΡΩΙΝΟ ΛΟΓΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
