Στο πλαίσιο της διένεξης Ελλάδας-Toυρκίας, για την εκμετάλλευση φυσικών πόρων στην Ανατολική Μεσόγειο η αποστολή πολεμικών
πλοίων στην περιοχή «εγείρει ανησυχία στην ΕΕ ότι η διαμάχη μπορεί …να οδηγήσει σε στρατιωτική κλιμάκωση» αναφέρει ο γερμανικός τύπος αλλά και διαχωρίζει την θέση της γερμανικής πλευράς που θέλει κοντά την Τουρκία.
Μάλιστα πλέον είναι διατεθειμένη να έρθει σε ρήξη ακόμα και με την Γαλλία γιατί το Βερολίνο έχει “δικά του συμφέροντα” όπως δηλώνει κορυφαίος διπλωμάτης.
Και μετά στην Αθήνα ελπίζουν πως στη ειδική σύνοδο κορυφής (24-25 Σεπτεμβρίου), θα ληφθεί επιτέλους απόφαση για επιβολή επώδυνων κυρώσεων στην Τουρκία, παρότι η Γερμανία και ορισμένες ακόμα χώρες, όπως π.χ. η Ισπανία, κάνουν ό,τι μπορούν για να το αποτρέψουν (για να δούμε θα σταθούν στο ύψος των ευρωπαϊκών αξιών όπως ευαγγελίζονται ή θα δούμε πάλι τα “χάδια” για να μην χάσουν τα χρήματα των επενδύσεων και υπό το φόβο του ανοίγματος της “κάνουλας” των μεταναστευτικών ροών.
H διένεξη για το φυσικό αέριο γνωρίζει έκτοτε νέα κλιμάκωση, ωστόσο «εντός της ΕΕ υπάρχει ασυμφωνία ως προς το πόσο αυστηρές κυρώσεις πρέπει να επιβληθούν (σσ: από εδώ και πέρα).
Χώρες, όπως η Γερμανία, θα προτιμούσαν πρώτα να ξεκινήσουν περαιτέρω διπλωματικές πρωτοβουλίες. Η γερμανική κυβέρνηση προσπαθεί εδώ και εβδομάδες να διαμεσολαβήσει στην ελληνοτουρκική διένεξη- μέχρι στιγμής χωρίς επιτυχία».
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Der Spiegel o Bόλφανγκ Ίσινγκερ, Γερμανός διπλωμάτης και προεδρεύων της Διάσκεψης του Μονάχου σχολιάζει την τάση της Γαλλίας να κινείται συχνά μόνη της, όπως πρόσφατα στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών.
«Ο Μακρόν δεν φοβάται να εκτοξεύει “ρητορικούς πυραύλους”» αναφέρει ο Ίσινγκερ και συμπληρώνει:
«Θα μπορούσε κάποια στιγμή να υπάρξει και μια πρωτοβουλία από τη Γερμανία. Στη Γερμανία είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι οι Γάλλοι θα ήθελαν να μας έχουν του χεριού τους. Αλλά αυτό δεν είναι σωστό. Παίρνω το παράδειγμα της Ελλάδας και της Τουρκίας. Φυσικά σήμερα τα γερμανικά συμφέροντα δεν ταυτίζονται με τα γαλλικά. Εμείς θέλουμε να κρατήσουμε την Τουρκία όσο πιο κοντά γίνεται στην Ευρώπη.
Η Γαλλία έχει ένα άλλο σημείο εκκίνησης: Η αλληλεγγύη μας – όπως προκύπτει από τη Συνθήκη της Λισαβόνας- στη σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ πρέπει πάνω απ‘ όλα να ισχύει για το κράτος-μέλος της ΕΕ, την Ελλάδα.
Και ερωτώ: Η γερμανική εξωτερική πολιτική είναι εντελώς απαλλαγμένη από το να σκέφτεται πρώτα τα δικά της συμφέροντα αντί των ευρωπαϊκών; Για παράδειγμα, έχουμε λάβει υπόψιν στη συζήτηση για την στάθμευση πυρηνικών όπλων των ΗΠΑ στη Γερμανία τα συμφέροντα της Πολωνίας, των βαλτικών χωρών ή άλλων εταίρων και γειτόνων μας; Όχι. Στην κατασκευή του αγωγού Nord Stream 2; Όχι. Κάποιες φορές φαινόμαστε απερίσκεπτοι στα μάτια των εταίρων μας και όχι πάντα ως οι καλύτεροι Ευρωπαίοι».
Τουλάχιστον οι Γερμανοί αναγνωρίζουν ότι δεν καταλαβαίνουν καμία έννοια ενωμένης Ευρώπης αν θίγονται αυτά που θεωρεί εθνικά συμφέροντα.
