Το 1921… μεγάλη νικηφόρα μάχη των Ελλήνων στο Εσκί Σεχίρ.
Προέλαση προς την Άγκυρα.
Ο ελληνικός στρατός, μετά την κατάληψη της Κιουτάχειας, συνέχισε την επίθεσή του σε δύο κατευθύνσεις με στόχο την κατάληψη του Εσκί Σεχίρ και πιο νότια του Αφιόν Καραχισάρ. Έτσι την 7η Ιουλίου ο ελληνικός στρατός είχε εγκατασταθεί πλησίον της γραμμής Εσκή Σεχίρ – Σεϊντή Γαζί – Αφιόν Καραχισάρ, ενώ ο τουρκικός στρατός συνέχισε την υποχώρησή του. Στον τομέα του Εσκή Σεχίρ – Σεϊντή Γαζί βρίσκονταν το πρωί της 8ης Ιουλίου τρεις ελληνικές μεραρχίες (1η, 7η, 10η) και η Ταξιαρχία Ιππικού. Νοτιότερα και μέχρι το Αφιόν Καραχισάρ βρισκόταν άλλες τέσσερις ελληνικές μεραρχίες (2η, 5η, 12η, 13η).
Ωστόσο, ο Ισμέτ Ινονού για να φθείρει τον εχθρό και να κερδίσει χρόνο για τη υποχώρησή του και τη μεταφορά πολύτιμου στρατιωτικού και σιδηροδρομικού υλικού στην Άγκυρα αποφάσισε να επιχειρήσει αναστροφή και γενική αντεπίθεση με στόχο τις ελληνικές θέσεις ανατολικά του Εσκί Σεχίρ.
Έτσι την 7η Ιουλίου με τη συγκατάθεση του Κεμάλ που είχε επισκεφθεί το μέτωπο την 6η Ιουλίου, εξέδωσε διαταγή παράταξης του τουρκικού στρατού στην γραμμή Μποζ Νταγ – Σαρρή Μπαμπά – Σεϊντή Γαζί με σκοπό την αντεπίθεση, προσδοκώντας τον αιφνιδιασμό του ελληνικού στρατού και την ανατροπή του. Το ελληνικό Επιτελείο δεν προέβλεψε αυτήν την επιθετική αναστροφή των Τούρκων. Έτσι ξεκίνησε τα χαράματα της 8ης Ιουλίου η μάχη του Εσκή Σεχίρ, η οποία διαδραματίσθηκε σε ανοιχτό πεδίο και με συμμετοχή όλων των δυνάμεων των αντιπάλων. Ο ελληνικός στρατός αιφνιδιάστηκε από την τουρκική αναστροφή και επίθεση και διάφορες μονάδες του κλονίστηκαν και υποχώρησαν. Η διοίκηση της Στρατιάς παραμένοντας μακριά από το μέτωπο δεν ανέλαβε τη διεξαγωγή των επιχειρήσεων, αλλά την πρωτοβουλία πήραν οι Έλληνες μέραρχοι που συνεργάστηκαν υποδειγματικά μεταξύ τους και ανέστρεψαν την κατάσταση. Η μάχη του Εσκί Σεχίρ διήρκεσε από τις 4 το πρωί μέχρι τη νύχτα και η τουρκική επίθεση αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά. Ο ελληνικός στρατός αντεπιτέθηκε καταλαμβάνοντας την επόμενη μέρα, 9η Ιουλίου, την πόλη, ενώ ο τουρκικός στρατός οπισθοχώρησε πέραν της γραμμής Εσκί Σεχίρ-Σεϊντή Γαζή.
Όμως οι Έλληνες αδράνησαν αδικαιολόγητα μη καταδιώκοντας συστηματικά τις κεμαλικές δυνάμεις, οι οποίες υποχώρησαν ανενόχλητες, και αρκέστηκε στην κατάληψη του Εσκί Σεχίρ και νοτιότερα του Αφιόν Καραχισάρ. Υπεύθυνος της αδράνειας αυτής και μη συστηματικής καταδίωξης του τουρκικού στρατού θεωρήθηκε ο διοικητής του Β’ Σώματος Στρατού Αριστοτέλης Βλαχόπουλος, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον πρίγκιπα Ανδρέα.
Το σύνολο απωλειών των επιχειρήσεων Ιουνίου-Ιουλίου έφτασαν, για τους Έλληνες, τους 1.491 νεκρούς, 6.472 τραυματίες και 110 αγνοουμένους. Οι τουρκικές απώλειες ήταν μεγαλύτερες, αφού υπέστησαν επιπλέον και την απώλεια 4.000 αιχμαλώτων.
Ο ελληνικός στρατός πανηγύρισε την κατάληψη του Εσκί Σεχίρ. Όμως η νίκη του αυτή ήταν προβληματική, αφού ο κύριος όγκος του τουρκικού στρατού είχε υποχωρήσει ανενόχλητος και οχυρώθηκε ανατολικά του Σαγγαρίου ποταμού για να προστατεύσει την πρωτεύουσα των κεμαλιστών, Άγκυρα. Ένα μήνα αργότερα θα ξεκινούσε η εκστρατεία Σαγγαρίου-Αγκύρας, η πολύνεκρη Μάχη του Σαγγαρίου και η αποτυχία των Ελλήνων να καταλάβουν την Άγκυρα. Το Εσκί Σεχίρ παρέμεινε στην κατοχή του ελληνικού στρατού μέχρι τον Αύγουστο του 1922, όταν και ανακατάλαβε την πόλη ο τουρκικός στρατός.