Σκηνικά εμφυλίου πολέμου διαδραματίζονται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο,
με τον Αλέξη Τσίπρα να παραμένει αδύναμος να διαχειριστεί τη δυσμενή κατάσταση και την εσωτερική αντιπολίτευση να δείχνει τις διαθέσεις της κάθε φορά που της παρουσιάζεται η κατάλληλη ευκαιρία.
Οι τελευταίες κινήσεις του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που σχετίζονται με τη διεξαγωγή του συνεδρίου και τον τρόπο εκλογής του προέδρου του κόμματος, άνοιξαν κυριολεκτικά τον ασκό του Αιόλου, σε μια παράταξη που παραδοσιακά λειτουργούσε ακολουθώντας ένα κοινό παρονομαστή συμμετοχικότητας, απορρίπτοντας τις λογικές των αρχηγικών κομμάτων και του one man show.
Όμως το εμφανές άγχος του πρώην πρωθυπουργού να παραμείνει στην καρέκλα του αρχηγού, ακόμη και την επομένη των εθνικών εκλογών-όπου εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα γνωρίσει μια νέα ήττα- προκαλεί κύμα δυσαρέσκειας σε μια πτέρυγα της Κουμουνδούρου που βλέπει πίσω από τις πρόσφατες προεδρικές πρωτοβουλίες, μια συντονισμένη προσπάθεια απόλυτου ελέγχου της παράταξης με ταυτόχρονες αποστρατείες των μη αρεστών μέσα από τη διαδικασία επιβολής χρονικής θητείας για όλα τα αξιώματα και τις θέσεις.
Ωστόσο, αυτό δεν συνάδει με τη μακρόχρονη παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία που πλησιάζει πλέον τη δεκαπενταετία και θυμίζει στην κοινή γνώμη τις περιπτώσεις προσώπων που διαδραμάτισαν το ρόλο τους σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Ανατολικής Ευρώπης και παρέμεναν στις καρέκλες για δεκαετίες ολόκληρες.
Την ίδια ώρα η επικράτηση της αντίληψης του πολακισμού στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ενοχλεί εμφανέστατα τις μετριοπαθείς φωνές και όλους όσοι πολιτεύονται με τις διαχρονικές αξίες της ανανεωτικής Αριστεράς των αείμνηστων Λεωνίδα Κύρκου και Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Όσο παραμένει η σημερινή εικόνα και η δημοσκοπική κατρακύλα, τόσο θα αυξάνονται τα κρούσματα εσωκομματικών διενέξεων με ότι αυτό σημαίνει για την εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ.
