Στα κοιμητήρια Αναστάσεως του Κυρίου της Θεσσαλονίκης, της πόλης στην οποία δεκαετίες τώρα πρόσφερε με την τέχνη του, αναπαύεται από χθες το μεσημέρι ο σκηνοθέτης, ηθοποιός, θεατρικός παραγωγός, δάσκαλος υποκριτικής και κριτικός θεάτρου και κινηματογράφου Αχιλλέας Ψαλτόπουλος, που έφυγε από τη ζωή το βράδυ της περασμένης Παρασκευής σκορπίζοντας θλίψη στον καλλιτεχνικό -και όχι μόνο- κόσμο.
Έχοντας εντρυφήσει στο αντικείμενο του θεάτρου πλάι στη Ρούλα Πατεράκη, σπουδάζοντας στην Επιθεώρηση Δραματικής Τέχνης, ο Αχιλλέας συνεργάστηκε αρχικά με το Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης, για να ακολουθήσει στη συνέχεια μία μακρά, άνω των 30 ετών, πορεία στο χώρο του θεάτρου, κάνοντας στο ενδιάμεσό της πολλούς σταθμούς σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Παρίσι, Λονδίνο κ.α.), απ’ όπου αποκόμισε ενδιαφέρουσες εμπειρίες για την τέχνη του.
Στη Θεσσαλονίκη ίδρυσε το Θέατρο Αναζήτησης το 1985 ανεβάζοντας δεκάδες παραστάσεις κλασικού αλλά και σύγχρονου ρεπερτορίου, σε αρκετές από τις οποίες πρωταγωνιστούσε, δίνοντας παράλληλα δουλειά σε ανθρώπους του θεάτρου της πόλης, παρά τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε λόγω της επιμονής του να υπηρετεί την τέχνη του. Με το ίδιο πάθος παρουσίαζε τη δουλειά του αλλά και τη δουλειά ομότεχνών του στο Θέατρο Αυλαία, του οποίου υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής από το 2000 έως το 2005 μετατρέποντάς το σε μία πολύπλευρη εστία ψυχαγωγίας. Πολυσχιδής και πολυπράγμων, καθώς ήταν, έδινε το «παρών» στα πολιτιστικά συμβαίνοντα της Θεσσαλονίκης και μέσα από την πένα του, γράφοντας σε τοπικά έντυπα κείμενα θεατρικής και κινηματογραφικής κριτικής. Όσοι δε τον ήξεραν καλά γνώριζαν πως εκτός από την ενασχόλησή του με την καλλιτεχνία είχε σπουδάσει στο παρελθόν και Φυσική.
Ένας «Εργάτης» της τέχνης
Ο αυθορμητισμός του, το χιούμορ του, η ανθρωπιά του καθιστούσαν τον Αχιλλέα έναν από τους πολύ αγαπητούς ανθρώπους της πόλης. «Δεν είμαι καλά, Κυριακή μου, η καρδούλα μου…», μου είπε για πρώτη φορά σε μία τυχαία συνάντηση πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν είχε αρχίσει να αντιμετωπίζει τα πρώτα σοβαρά προβλήματα υγείας. Έκτοτε, κάθε φορά που τον έβλεπα, συνήθως σε θεατρικές παραστάσεις στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, τον ρωτούσα πώς εξελισσόταν η υγεία του. «Μη με ρωτάς, δεν θέλω να το σκέφτομαι…», απαντούσε ανέμελα κι ήταν σαν να επιχειρούσε να ξορκίσει έτσι το κακό. Δεν τα κατάφερε όμως. Όταν προ ημερών έμαθα ότι πάλευε στην εντατική, δεν θέλησα να δημοσιεύσω κάτι από διακριτικότητα και σεβασμό στην προσωπική του περιπέτεια. «Μπορεί και να τη γλιτώσει», σκέφτηκα ελπίζοντας σ’ ένα θαύμα, αφού η κατάστασή του ήταν πολύ σοβαρή. Εν τέλει το βράδυ της Παρασκευής άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 65 ετών. Η κηδεία του έγινε χθες το μεσημέρι με την παρουσία πλήθους κόσμου, συγγενών, φίλων, γνωστών, ανθρώπων του θεάτρου και του πολιτισμού, που έσπευσαν να του πουν το στερνό αντίο. Καλό ταξίδι, Αχιλλέα. Θα σε θυμόμαστε με αγάπη. Κι αν, όπως λένε, ο θάνατος δεν κουβαλά μαζί του την απόλυτη ανυπαρξία, είμαι σίγουρη πως εκεί όπου πας πάλι ένας «Εργάτης» της τέχνης θα είσαι…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» τη Δευτέρα 10 Απριλίου 2017
