ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ: Αγαπώ σημαίνει ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ

Αναρωτιέμαι λοιπόν: Αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, το σώμα μας, την ψυχή μας, τις αδυναμίες μας, πως μπορεί να μας αγαπήσει κάποιος άλλος; Τι θα σήμαινε στα αλήθεια μία αγάπη σαν κι αυτή; Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά: Το να έχουμε ανάγκη έναν άνθρωπο, να μας δέχεται και να μοιραζόμαστε μαζί του τα πάντα δεν υποδεικνύει αδυναμία, ούτε είναι κακό πράγμα. Όμως για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, πρέπει πρώτα να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας και να περιμένουμε να αγαπηθούμε για όλα αυτά που ήμαστε και αξίζουμε και όχι να ψάχνουμε κάποιον να μας αγαπήσει για να νιώσουμε καλά.Όταν ήμαστε καλά με τον εαυτό μας τότε μπορούμε να μοιραστούμε τα θετικά συναισθήματα που ήδη νιώθουμε, να δώσουμε αγάπη ”σαν κι αυτή που ήδη νιώθουμε…” Στην αντίθετη περίπτωση όμως, στην περίπτωση που δεν έχουμε εμείς μάθει να αγαπάμε τον εαυτό μας, η συναισθηματική συναλλαγή στην σχέση δεν είναι ασφαλής… Αν ο σύντροφος μας νιώθει ότι δίνει αλλά δεν παίρνει, αισθάνεται την ανασφάλεια και την συναισθηματική ανεπάρκεια του συντρόφου και επέρχεται σύγκρουση. Ακόμα και αν βρεθεί ο “ιδανικός-ή” σύντροφος που θα νιώθει την ανάγκη να φροντίζει κάποιον για τη δική του προσωπική ευχαρίστηση, η σχέση είναι καταδικασμένη να μην κρατήσει πολύ. Γιατί καλώς ή κακώς κάποια στιγμή οι “αδυναμίες” βγαίνουν στην επιφάνεια από τις δύο πλευρές και στο τέλος μένουν μόνο τα συναισθήματα του θυμού, της απογοήτευσης και της προδοσίας…

Ο άνθρωπος λοιπόν, που αγαπάει τον εαυτό του, ψάχνει κάποιον να μοιραστεί την χαρά της ζωής και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της σχέσης του χωρίς ταμπού και κόμπλεξ. Αυτό θα του κάνει ευκολότερη την ζωή, στην συνύπαρξη του μαζί με τον άλλο. Έτσι ξανά και ξανά γυρνάμε στο ίδιο συμπέρασμα, την ίδια διαπίστωση: Να μάθουμε να αγαπάμε αυτό που είμαστε, όλες τις εμπειρίες μας που μας έκαναν σήμερα αυτό που είμαστε… Είναι η πιο ασφαλής οδός για να βρούμε τον άνθρωπο μας, αφού πρώτα αγαπήσουμε και εκτιμήσουμε εμείς τον δικό μας εαυτό.

Αγαπώ αυτό που είμαι σημαίνει αποδέχομαι τον εσωτερικό μου κόσμο, τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου και τα ελαττώματα μου, χωρίς να κατηγορώ τον εαυτό μου και να δίνω ταυτότητα σε αυτά (”εγώ είμαι ανίκανος, εγώ είμαι λάθος” κλπ.). Γιατί τότε φυσικό επακόλουθο είναι να βλέπουμε τον κόσμο ανάλογα με το πως βλέπουμε τον εαυτό μας… Δεν νομίζετε ότι ήρθε η στιγμή να αποβάλλουμε τα αισθήματα κατωτερότητας και μειονεξίας που μας βασανίζουν; Όταν γίνει αυτό το σώμα και ο νους μας θα δέχονται την ασφάλεια που εμείς τους προσφέρουμε και δεν θα αναζητούν άσυλο και σωτηρία στην συνεξάρτηση και στα (προβληματικά) αντανακλαστικά της.

Και να θυμάστε είναι ΟΚ να μην είστε τέλειοι!!

---