Όταν ξαφνικά συνειδητοποιείς πως βρίσκεσαι σε μία σχέση είτε φιλική είτε ερωτική στην οποία δεν έχεις πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά πολύ πιθανό ρόλο κάποιου κομπάρσου…
Όταν ξαφνικά συνειδητοποιείς πως δεν σε υπολογίζουν, δεν σχεδιάζετε μαζί τα μελλοντικά σας πλάνα, όταν δεν σε σέβονται και στο τέλος μπορεί να μην σε εκτιμάνε και να μην σε αγαπούν…
Όταν εσύ υπομένεις την σχέση όπως έχει μεταλλαχτεί, συνεχίσεις να προσφέρεις και αρχίσεις να αναρωτιέσαι τι έχεις κάνει λάθος και άλλαξε η επαφή που είχατε με τον φίλο ή τον σύντροφο σου… Όταν ρίχνεις ευθύνες μόνο στον εαυτό σου και δεν διανοείσαι ότι μπορεί ο άλλος να άλλαξε ή να ψάχνει άλλα πράγματα από αυτά που εσύ προσφέρεις…
Τότε;
Τι κάνεις; Αρχικά, θα συμβιβαστείς με αυτή την κατάσταση, θα υποβιβάσεις τον εαυτό σου, θα πληγωθείς, θα στεναχωρηθείς και θα διαπιστώσεις πως αν δεν κάνεις κάτι σύντομα και δραστικά, θα χάσεις τον εαυτό σου, την ταυτότητα σου. Θα μεταλλαχθείς σε μία προσωπικότητα που δεν θα είσαι επιθυμητός από κανέναν…
Ε, λοιπόν τότε:
Είναι η στιγμή, που αφού «ζυγίζεις» την κατάσταση και δεις πως η ζυγαριά με τα υπέρ μιας σχέσης είναι ελάχιστα ως μηδαμινά τότε θα πρέπει να μαζέψεις τα κομμάτια σου, τον υπολειπόμενο εγωισμό σου και να αποφασίσεις πως δεν θα επιτρέψεις σε κανένα να σε μειώνει, να μην σε σέβεται και να μην σε εκτιμάει.
Είναι η στιγμή που θα φύγεις από τη σχέση, όποιας μορφής, με το κεφάλι ψηλά και την συνείδηση καθαρή πως προσπάθησες, ήσουν εκεί αλλά δεν εκτιμήθηκες. Δεν χρειάζονται μελοδραματισμοί και υπερβολές… όσο πιο ήσυχα και αθόρυβα γίνει η αποχώρηση σας τόσο εκκωφαντική θα γίνει η απουσία σας. Σωστά ανάφερε ο Μισέλ ντε Μονταίν «Δεν υπάρχει πιο ταπεινωτική απάντηση από την περιφρονητική σιωπή.»
Σημασία έχει να είμαστε καλά πρώτα εμείς με τον εαυτό μας και ύστερα με τους άλλους. Αν βλέπουμε πως σε μία σχέση δεν μας υπολογίζουν και θεωρούμε πως εξαντλήσαμε τα περιθώρια για διόρθωση της επαφής και δεν ευοδώθηκαν οι προσπάθειες… είναι καλύτερα για εμάς να φεύγουμε. Πρέπει να φύγουμε… δεν θα ωφελήσει κανέναν να τραβάμε μία κατάσταση από τα «μαλλιά». Πρέπει να φύγουμε για να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, να γίνουμε καλά ώστε να μας εκτιμήσουν οι καινούργιοι άνθρωποι που θα έρθουν στη ζωή μας.
Καλωσορίστε τους!
Το άρθρο συνυπογράφουν οι ψυχολόγοι του Κέντρου Συμβουλευτικής & Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή», Γιάννης Ξηντάρας, Ράνια Λεμονή, Αγλαΐα Κρητικού, Κατερίνα Καλλιακούδη, Χάρης Παλίδης και Μαντώ Κωνσταντουλάκη.
