Γυρίζοντας λίγες σελίδες προς τα πίσω σταμάτησα σε μια ιστορία που με έκανε να ταυτιστώ με τον εαυτό μου. “Το δέντρο που έδινε”.
Γράφει η Σίλια Μπαμπίτσα (Το κείμενο επιμελήθηκε ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας, www.xidaras.gr )
Πως ένα δέντρο δίνει και ξαναδίνει πλουσιοπάροχα ότι έχει και δεν έχει σε ένα παιδάκι (που αργότερα έγινε μεγάλος άντρας). Με μόνο στόχο να το κάνει ευτυχισμένο. Και μέσο της δικής του ικανοποίησης (χαράς) θα γίνει και αυτό ευτυχισμένο.
Και ‘γω μια ίδια ιστορία ζούσα, όλα αυτά τα χρόνια. Πως θα είναι ο κόσμος γύρω μου καλά για να είμαι και εγώ καλά. Όσο δύσκολα έκανα πράγματα για τον εαυτό μου, τόσο εύκολα βοηθούσα τους γύρω μου.
Και είναι αυτό λογικό? Πως μπορεί ένας άνθρωπος να νιώθει ικανοποίηση όταν βοηθάει να πάνε καλά τα πράγματα στις ζωές των άλλων και για τη δική του τίποτα. Ουσιαστικά ζει τις ζωές των άλλων. Και όχι αυτά που θέλει αυτός.
Και πραγματικά αισθάνεσαι ευτυχισμένος, αλλά ταυτόχρονα και πολύ άδειος. Γιατί στο τέλος τι μας μένει; Αν τα δώσουμε όλα στους άλλους, εμείς τι θα έχουμε;
Μήπως λοιπόν να έχουν όλα ένα μέτρο? Να βάλουμε κάποια όρια? Μήπως λοιπόν με την αλλαγή της χρονιάς να θέσουμε καινούργιους στόχους; Πιο προσωπικούς καλύτερα!!!
Με αφορμή αυτό το κείμενο και μέσα από μια συζήτηση που είχα με ένα φίλο (κύριο Γιάννη) μου δόθηκε η ευκαιρία να σκεφτώ τον όρο ΕΥΤΥΧΙΑ.
Τι είναι λοιπόν ευτυχία; Πότε ένας άνθρωπος την έχει βρει;
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ευτυχία είναι η ευημερία και η εκπλήρωση των στόχων ενός ανθρώπου. Οπότε είναι κάτι το υποκειμενικό. Δηλαδή, για τον κάθε άνθρωπο είναι κάτι διαφορετικό.
Εγώ μέχρι σήμερα πίστευα ή θεωρούσα ότι αν οι κοντινοί μου άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι τότε ήμουν και ‘γω. Οπότε ότι μπορούσα έκανα.
Λάθος! Πολύ μεγάλο λάθος. Κατεμέ.
Είναι δυνατόν να μην έχω δικούς μου στόχους και θέλω; Να ζω μόνο για τους άλλους; Κι όμως.
Τελικά όταν πιάσεις πάτο ή να το πω πιο ωραία, βρεθείς πολύ χαμηλά, αναπροσδιορίζεις κάποια πράγματα. Είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή. Έτσι κι εγώ αισθάνομαι. Σαν το μωρό που ξεκίνησε να κάνει τα πρώτα του βήματα. Μπορεί να μην είναι σταθερά ακόμα αλλά είναι μια αλλαγή προς το καλύτερο. Θα μου πάρει χρόνο να το συνηθίσω και να πω ότι είμαι έτοιμη. Αλλά, δεν πειράζει. Εδώ χάσαμε τόσο χρόνο με άλλα κι άλλα.
Λοιπόν το τελευταίο διάστημα έχω κάνει πράγματα για μένα (ναι για μένα, και όχι για τους άλλους) που πραγματικά με έκαναν να νιώσω πολλά ευχάριστα συναισθήματα. Και πάνω απ’ όλα δεν αισθάνθηκα καθόλου τύψεις.
Και όπως μου είπε ο φίλος που σας ανέφερα πιο πριν, “Από τη στιγμή που λιγουρεύεσαι ένα παγωτό και το τρως, γιατί να αισθανθείς τύψεις;;;”
Η ζωή είναι πολύ μικρή και οι στιγμές που θα είμαστε ευτυχισμένοι ακόμα λιγότερες. Υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν και έφυγαν από τη ζωή χωρίς να τη νιώσουν καθόλου. Δεν ξέρω πόσο θα ζήσω, γιατί κανείς μας δε γνωρίζει. Ένα όμως θέλω! Όσο ζήσω να μπορώ να έχω όμορφες στιγμές. Που εγώ θα επιλέξω, και με αυτούς που με θέλουν. Αυτούς τους ανθρώπους που με προτιμούν όταν η ψυχή μου, γελάει. Γιατί όπως λένε και οι ίδιοι μόνο τότε με βλέπουν να χαμογελάω. Μόνο τότε “ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ”. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου χαμογελάω ΕΓΩ και γίνονται οι ΑΛΛΟΙ ευτυχισμένοι.
Είναι τόσα λίγα αυτά που ζητάω για να με κάνουν ευτυχισμένη, που τόσο καιρό δεν καταλάβαινα γιατί δεν μπορούσα να το πετύχω.
Χαίρομαι που έστω τώρα, βρήκα τον τρόπο για πολλά πράγματα.
” There is Always Hope “
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
