Η Άγκυρα κλιμακώνει ακόμα πιο πολύ την οξύτατη, απαράδεκτη, εμπρηστική ρητορική κατά της χώρας μας, σε βαθμό που η συμπεριφορά της (συγκριτικά και με το πρόσφατο παρελθόν, αναφορικά με προκλήσεις) προκαλεί εύλογη ανησυχία σχετικά με το πού μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα.
Αν και σε στρατιωτικό πλαίσιο δεν έχει παρατηρηθεί κάποιας μορφής αυξημένη στρατιωτική παρουσία και ετοιμότητα (π.χ. συγκέντρωση δυνάμεων έναντι των νησιών του Αιγαίου), η Αθήνα παρακολουθεί την κατάσταση, εξετάζει τις τουρκικές κινήσεις από το τριεθνές του Εβρου μέχρι το σύμπλεγμα Καστελλόριζου, ενώ προσδίδει ιδιαίτερη βαρύτητα και προσοχή σε ενδεχόμενη περίπτωση ασύμμετρων και υβριδικών απειλητικών ενεργειών.
Επιπρόσθετα το ενδεχόμενο μέσα στο προσεχές χρονικό διάστημα, μιας προβοκατόρικης ενέργειας, π.χ. σε αμμονησίδα του Έβρου ή σε βραχονησίδα του Αιγαίου ή μεταξύ Κρήτης και Δωδεκανήσου, δεν μπορεί να αποκλειστεί.
1. Η Τουρκία είναι πολύ εκνευρισμένη με τη στάση των ΗΠΑ, ειδικά λόγω της καθυστέρησης σε ό,τι αφορά την αμερικανική απάντηση για τους αεροπορικούς εξοπλισμούς της. Ακόμα και μέσα στη σκληρή και φιλοτουρκική γραφειοκρατία των υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας των ΗΠΑ έχει δημιουργηθεί μία κλιμακούμενη τάση, αρνητική για την Τουρκία. Η στάση της ως… Ιανού στον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας έχει προκαλέσει πανίσχυρα αμερικανικά διπλωματικά και στρατιωτικά συμφέροντα.
Παρά τις διπλωματικές προσπάθειες του Αμερικανού πρέσβη Φλέικ στην Άγκυρα, οι Δυτικοί είναι φανερά εκνευρισμένοι με τη συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στη σύμμαχο Ελλάδα, στην καθυστέρηση ψήφισης των πρωτοκόλλων ένταξης Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ (από την τουρκική Εθνοσυνέλευση) και από το ότι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι δεν της δίνουν «πράσινο φως» για μία τέταρτη εισβολή στη βόρεια Συρία κ.λπ.
Πάντως η παρουσία λίαν σημαντικών στρατιωτικών βάσεων και επιτελείων των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σε τουρκικό έδαφος (Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Ιντσιρλίκ, Ικόνιο, Κιουρετσίκ κ.λπ.) σημαίνει ότι για στρατηγικούς λόγους η Δύση δεν επιθυμεί να απολέσει την Τουρκία από τον συμμαχικό σχεδιασμό. Για αυτό και ανέχεται την απαράδεκτη και διπρόσωπη συμπεριφορά της. Ωστόσο, η έντονη και υπολογίσιμη στροφή της Ουάσιγκτον προς την Αθήνα και τη Λευκωσία έχει προκαλέσει σοβαρούς πολιτικούς και διπλωματικούς πονοκεφάλους στην Άγκυρα.
2. Την περίπτωση της Κύπρου θα πρέπει να την προσέξουμε πολύ εν όψει της κυοφορούμενης επίσκεψης του Ερντογάν στα μέσα Νοεμβρίου για τους «εορτασμούς» της 39ης επετείου της ανακήρυξης του ψευδοκράτους από τον Ραούφ Ντενκτάς.
Αν και η τουρκική πολιτική ηγεσία εμφανίζεται υπέρ της επιλογής για την προώθηση του κατοχικού μορφώματος στο ισλαμικό και όχι μόνο στερέωμα, πάντοτε υπάρχει ανοικτή η επιλογή της προσάρτησης του κατεχόμενου μέρους από την Τουρκία, ειδικά υπό το φως των πρόσφατων παράνομων, άθλιων και εκτρωματικών αποφάσεων του Πούτιν σε ό,τι αφορά την προσάρτηση των ουκρανικών περιοχών του Ντόνετσκ, της Ζαπορίζια, της Χερσώνας και του Λούκανσκ από τη Ρωσική Ομοσπονδία.
Επειδή και οι δύο είναι αυταρχικοί και αναθεωρητικοί ηγέτες είναι σημαντικό να παρακολουθούμε τη θρασύτατη και εμπρηστική συμπεριφορά τους σε περιοχές ενδιαφέροντος. Διαφορές ασφαλώς μεταξύ αυταρχικών ηγετών υπάρχουν, αλλά οι αναθεωρητές και οι ακραίοι δεν μένουν μόνο σε εκρηκτικά λόγια, αλλά προχωράνε σε πράξεις, όπως πολλοί δικτάτορες στο παρελθόν (π.χ. Σαντάμ, Καντάφι, Γκαλτιέρι στα Φόκλαντς).
