Δεν έχει μάθει να ωραιοποιεί τα κακώς κείμενα αλλά ούτε και να κρύβει τα λόγια του, ιδίως όταν πρόκειται για την Ελλάδα που αγαπά, και που όπως ο ίδιος λέει: «Θα υπερασπίζομαι πάντα με όλη μου τη δύναμη». Ο Γιάννης Ζουγανέλης.
Ένας καλλιτέχνης που βάζει τη χαρακτηριστική του σφραγίδα σε ό,τι κι αν καταπιάνεται. Το θέατρο, τη μουσική, τη διδασκαλία. Όλα όσα τον ωθούν να καταθέτει στο 100% το πάθος που ρέει άφθονο στο αίμα του. Ανάμεσα στις εμφανίσεις του στην παράσταση «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», και τις ανεξάντλητες δραστηριότητές του, μας μίλησε για όλα. Κάθε του σκέψη, όμως, ξεκινούσε και κατέληγε εκεί. Στην κόρη του. Τη μεγαλύτερή του επιτυχία. Και κάπως έτσι, το νήμα άρχισε σιγά-σιγά να ξετυλίγεται…
Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
Ποια είναι η γνώμη σας για την πρόσφατη κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών;
«Παρά το ότι τον τελευταίο καιρό διχάζει οτιδήποτε πει κανείς γύρω από το Μακεδονικό, δεν είμαι από τους ανθρώπους που υπεκφεύγω, οπότε θα σας πω. Σαφέστατα θα ήμουν υπέρ του δημοψηφίσματος, αλλά από την άλλη γνωρίζω ότι η κυβέρνηση είχε υποστεί τρομερές διεθνείς πιέσεις για να ψηφιστεί αυτή η συμφωνία. Ωστόσο, πιστεύω ότι αυτά που στη συγκεκριμένη συμφωνία δεν θεωρούνται καλά για την πατρίδα μας, είναι στο χέρι μας να μην εφαρμοστούν».
Αρνηθήκατε πρόταση από ιδιωτικό κανάλι για να κάνετε σατιρική εκπομπή χτυπώντας συγκεκριμένο πρόσωπο. Κατά πόσο μπορεί κανείς σήμερα να προτάσσει την ηθική του εις βάρος της οικονομικής του εξασφάλισης;
«Και μόνο που μου πρότειναν κάτι τέτοιο, το θεώρησα θράσος. Δεν το έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου, το να προδώσω τα πιστεύω μου για οποιαδήποτε χρηματική αμοιβή. Ποτέ δεν θα πήγαινα κάπου καθοδηγούμενος. Δεν κάνω τον καλό, απλά παίρνω δυναμικά αποστάσεις από το κακό. Δεν σας κρύβω, όμως, ότι έχω την πολυτέλεια να το πράξω. Ίσως αν δεν μπορούσα να βιοποριστώ, ενδεχομένως να έμπαινα σε μια τέτοια διαδικασία».
Θα ασχολιόσασταν ποτέ με τα κοινά, εγκαταλείποντας την καλλιτεχνική δράση σας;
«Από όποιο πόστο κι αν βρίσκεται κανείς, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να εφαρμόζει την έννοια του τι σημαίνει να ενεργείς σαν πολίτης. Θεωρώ ότι ήδη μπορώ να προσφέρω αρκετά μέσα από την Τέχνη και τη διδασκαλία. Έχω γράψει πάρα πολλά τραγούδια που αναφέρονται στα πρόσφατα γεγονότα του ελλείμματος στον πολιτισμό μας, στην ιδεολογία, στους βολεμένους, στα ισχύοντα εκπαιδευτικά συστήματα. Η φίμωση που υφίσταμαι, είναι ότι δυστυχώς κανένα ραδιόφωνο δεν τα παίζει. Πρόκειται για είκοσι τραγούδια αμιγώς πολιτικά, και υπάρχουν όλα στο youtube, όπως το “Με γεια το κούρεμα”, και το “Ντίλερ, Κίλλερ και Σία”. Κάποτε συνάντησα τον Γκάτσο και του παραπονέθηκα ότι δεν παίζονται αυτά που γράφω, και μου είπε: “Μην ανησυχείς, ένας να τα ακούσει, ένας να τα επικοινωνήσει, αυτό το πράγμα αβγατίζει”. Κι εγώ αυτό ακριβώς κάνω. Απευθύνομαι στον έναν και δεν με ενδιαφέρει οτιδήποτε έχει σχέση με τη μαζικότητα».
Έχετε δηλώσει ότι «η βεντέτα είναι τσάμπα μαγκιά». Τι άλλο θα χαρακτηρίζατε έτσι σήμερα;
«Η βεντέτα είναι κάκιστο πράγμα. Δείχνει ότι μας διέπει ένας διχασμός, τη στιγμή που πρέπει όλοι να ενωθούμε. Στη βεντέτα δεν υπερασπίζεσαι αξίες αλλά τσαμπουκάδες, δεν πονάς για τον άλλον, αλλά για τον εαυτό σου. Είμαστε πάρα πολλοί τσάμπα μάγκες σήμερα. Φαίνεται από αρκετά, όπως από το να κάνεις τον πατριώτη ενώ δεν είσαι, να λες ψέματα και να παριστάνεις τον έξυπνο ενώ πρέπει να παλεύεις για τη διαφορετικότητά σου, μέχρι το πώς συμπεριφερόμαστε στον δρόμο, στη γυναίκα, και γενικότερα».
Υπάρχει κάποιο όνειρο που δεν έχετε εκπληρώσει ακόμη;
«Είμαι γεμάτος όνειρα. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το ότι έχω 3-4 κατοστάφυλλα σκόρπια κείμενα που αφορούν βιώματα και είναι απολύτως ποιητικά και θέλω να τα μεταφέρω στο θέατρο. Επίσης, επιθυμώ να δημιουργήσω μια ομάδα ταλαντούχων ανθρώπων και να μπορούμε να κάνουμε Τέχνη με τη μορφή διάδρασης στον δρόμο, στο θέατρο, παντού. Όμως η μεγαλύτερή μου επιτυχία είναι το παιδί μου, η Ελεονώρα. Το τραγούδι που είχαμε τραγουδήσει παρέα, το “Να φυλάγεσαι”, σε στίχους του Αντώνη Ανδρικάκη, είναι τομή για εμένα και την Τέχνη μου».
Με αφορμή την πρόσφατη περιπέτειά σας με τις δηλώσεις σας για τους μετανάστες, θεωρείτε ότι οι Έλληνες με τη στάση μας τους κάνουμε να νιώθουν φιλόξενα ή τους ωθούμε στο να εκδηλώνουν τον άσχημο εαυτό τους;
«Όχι, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Άλλωστε, η λέξη και η έννοια “φιλοξενία” είναι μόνο ελληνική. Ωστόσο, δεν μπορώ να δεχθώ να με δαγκώσει ο άνθρωπος που αγκαλιάζω. Αυτό με οπλίζει με ένα πάθος να υπερασπιστώ το ελληνικό βίωμα. Φυσικά αναφέρομαι στους κακούς και επιθετικούς μετανάστες. Αυτούς που δημιουργούν φόβο σε γυναίκες και παιδιά στο κέντρο της Αθήνας, μη αφήνοντάς τους να κυκλοφορήσουν με ασφάλεια. Οπότε δεν πρέπει να υπερασπιστούμε την καθημερινότητά μας; Θα αγαπάμε τους καλούς μετανάστες, αλλά όχι εκείνους που προκαλούν προβλήματα. Βρέθηκε, λοιπόν, τώρα αυτό το “Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων” –που είναι κατ’ εμέ μια τρομερή μούφα– να με αποκαλέσει ρατσιστή. Εμένα, που ασχολούμαι τόσα χρόνια ανιδιοτελώς με τον κοινωνικό ρατσισμό! Όχι, δεν είμαι ρατσιστής! Και επειδή ουδέποτε παρέλαβα στα χέρια μου καμία μήνυση, όπως λανθασμένα διαδόθηκε, θα είμαι εγώ τώρα που θα προκαλέσω με τον δικηγόρο μου, τον Βασίλη Καπερνάρο, να γίνει το δικαστήριο για να δούμε τελικά ποιοι είναι αυτοί οι τύποι που νομίζουν ότι μπορούν να παραχαράξουν προσωπικότητες ανθρώπων».
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
«Γράφω τραγούδια, κάνω εμφανίσεις εντός και εκτός συνόρων, σκέφτομαι συνεχώς καινούργια πράγματα. Παράλληλα, ετοιμάζω με τον Σταμάτη Αστρά, έναν εξαιρετικό φίλο και παραγωγό που ζει στη Βοστώνη, έναν δίσκο μόνο με μουσική, που θα κυκλοφορήσει στην Αμερική».
