Τα ιερά λείψανα μας μιλάνε

Είναι από τα ιερότερα κειμήλια της πίστεώς μας: τα ιερά λείψανα. Κείτονται μες στις λειψανοθήκες ακίνητα και σιωπηλά· και όμως μας μιλάνε.

Πως; Μας μιλάνε όταν ευωδιάζουν· όταν μυροβλύζουν· μας μιλάνε με την αφθαρσία τους η με την ευκαμψία τους· όταν διατη­ρούν τη θερμοκρασία ζωντανού σώματος· μας μιλάνε με τα πολλά και ποικίλα θαύματα που επιτελεί η θεία χάρις μέσω αυτών.

Μας μιλάνε· και τι μας λένε; Μας λένε ότι η πίστη μας είναι αληθινή, είναι ζωντανή. Δεν είναι θεωρίες και φιλοσοφίες. Διακηρύττουν ότι υπάρχει Θεός, που ενεργεί θαυμάσια και λογικώς ανεξήγητα.

Τα ιερά λείψανα μας μιλάνε και μας λένε ότι ο Θεός τιμά και δοξάζει πλούσια αυτούς που εφάρμοσαν το θέλημά Του στη ζωή τους, που ευαρέστησαν ενώπιόν Του. Αυτοί, κατά την υπόσχεσή Του, δεν πεθαίνουν: «Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν τις τον λόγον τον εμόν τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα». Σας διαβεβαιώνω κατηγορηματικά ότι, αν κανείς εφαρμόσει στη ζωή του τον λόγο μου, δεν θα δεί ποτέ τον πνευματικό και αιώνιο θάνατο (Ιω. η´ 51). Ζούν και μετά τον σωματικό τους θάνατο τιμημένοι κοντά στο Θεό. Και έχουν παρρησία ενώπιόν Του. Τον παρακαλούν, κι Εκείνος τους ακούει, ιδιαιτέρως εκείνους, και εκπληρώνει τις επιθυμίες τους.

Τα ιερά λείψανα των Αγίων μας λένε ότι οι Άγιοι είναι πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς. Διότι σ’ αυτούς και όχι στους ζων­τανούς καταφεύγουν οι άνθρωποι – δεν περιμένουν από τους ζωντανούς ­βοήθεια. Προσεύχονται επιμόνως κοντά στις λειψανοθήκες τους, τους λένε τον πόνο τους, επικαλούνται τη βοήθειά τους. Και παίρνουν απάντηση! Θαυματουργική θεραπεία, λύση στο πρόβλημα, διέξοδο στα αδιέξοδα…

Τα θαύματα των αγίων λειψάνων μας αποκαλύπτουν έναν άλλον κόσμο, ουράνιο, που επικοινωνεί με τον παρόντα. Δεν τελειώνουν όλα με τον θάνατο. Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο. Θα γίνει η ανάσταση των νεκρών.

Μη δείς το σώμα του Αγίου χωρισμένο από την ψυχή του και πείς πως είναι νεκρό, σημειώνει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Αλλά εκείνο πρόσεξε, ότι υπάρχει σ’ αυτό δύναμη μεγαλύτερη από την ψυχή του, η χάρις του Αγίου Πνεύματος, «πα­σιν υπέρ της αναστάσεως απολογου­μένη, δι᾽ ων θαυματοποιεί»· ­υπάρχει δύναμη η ο­­­ποία δίνει μαρτυρία σε όλους για την αλήθεια της αναστάσεως με τα όσα θαυματουργεί.

Διότι, συνεχίζει ο Άγιος, αν σε νεκρά σώματα που έχουν διαλυθεί σε σκόνη ο Θεός χάρισε δύναμη μεγαλύτερη από ο,τι σε όλους τους ζωντανούς, πολύ περισσότερο θα τους χαρίσει ζωή καλύτερη από την προηγούμενη (από αυ­την που έζησαν στη γη) και πιο ευτυχή, κατά τον καιρό που θα στεφανώσει τους αθλητές της αρετής (PG 50, 529).

Τα ιερά λείψανα μας διδάσκουν όχι μο­νο ότι υπάρχει Θεός, αλλά και ότι υπάρχει και διάβολος. Τα δαιμόνια τρέμουν τα αγιασμένα αυτά σώματα, ουρλιάζουν, διαμαρτύρονται και στο τέλος αποχωρούν από τους δαιμονισμένους. Η σκόνη και τα οστά και η τέφρα των ιερών ­λειψάνων, γράφει πάλι ο χρυσορρήμων Άγιος, κα­ταξεσχίζει τις αόρατες φύσεις (PG 61, 583).

Τα ιερά λείψανα αποτελούν έντονη προ­­­τροπή για πνευματικό αγώνα. Είναι συγκλονιστικό να βλέπει και να ασπάζεται κανείς ο,τι έχει απομείνει από το σώμα που άθλησε για την αγάπη του Χριστού, που νήστεψε, που αγρύπνησε, που έκανε μετάνοιες, ελεημοσύνες, που κουράστηκε πολύ σε κάθε λογής άσκηση, που υπέμεινε βασανιστήρια. Αν δεί κάποιος τα ματωμένα όπλα ενός μαχητή, ακόμη κι αν είναι ο πιο νωθρός και δυσκίνητος, αμέσως πετάγεται πάνω και ορμά στη μάχη.

Εμείς, που δεν βλέπουμε ματωμένα όπλα, αλλά το ίδιο το σώμα που αξιώθηκε να ματώσει για την ομολογία του Χριστού, ακόμη κι αν είμαστε οι πιο δειλοί, πως δεν θα αποκτήσουμε πολλή προθυμία, καθώς αυτό το θέαμα σαν φλόγα θα εισέλθει στην καρδιά μας και θα μας ξεσηκώσει στον ίδιο αγώνα (βλ. ­Ιωάννου Χρυσοστόμου, PG 50, 672);

Τα ιερά λείψανα, ο μεγάλος αυτός θησαυρός μας, μας λένε ακόμη πόσο πολύ φτωχοί θα γίνουμε, αν δεχθούμε την καύση των νεκρών.

Τέλος, τα ιερά λείψανα ελέγχουν τη σαρκολατρική εποχή μας. ­Διαμαρτύρονται εν­τονα ότι «το σώμα ου τη πορνεία, αλλά τω Κυρίω [για να Του ανήκει ως μέλος Του], και ο Κύριος τω σώματι [για να κατοικεί σ’ αυτό]» (Α´ Κορ. Ϛ´ 13)· διακηρύττουν ότι το ανθρώπινο σώμα δεν είναι πλασμένο για την ανηθικότητα, αλλά για τον Κύριο. Είναι λάθος να το αξιολογούμε με κριτήριο το μάταιο κάλλος του· να φρον­τίζουμε μόνο να είναι όμορφο, πράγμα που συχνά γίνεται αφορμή πειρασμών και πτώσεων.

Το σώμα μας είναι πλασμένο για να ζει τη ζωή της εγκρατείας, για να εργάζεται τα έργα της αρετής, να κουράζεται, να ιδρώνει, να ασκείται, ώστε να γίνει ναός του Αγίου Πνεύματος. Αυτή είναι η ομορφιά του, αυτή είναι η δόξα του. Αυτός είναι ο προορισμός του.

Παραδόξως για την κοι­νη ανθρώπινη λογική η ζωή των σωματικών ηδονών το σκοτώνει· ενώ η ζωή του πνεύματος, που ζει ο πιστός αρνούμενος να υποκύψει στις κατώτερες ορμές του σώματος και στην υπερβολική περιποίησή του, το ­ωφελεί, το αγιάζει· και το ­ετοιμάζει για αιώνια δο­ξα. Διότι, όταν πεθάνει ο πνευματικός αν­θρωπος, το σώμα του, αν και νεκρό, κρύβει μέσα του σπινθήρα ζωής, τον αρραβώνα του Πνεύματος, την εγγύηση ότι θα αναστηθεί για να κληρονομήσει ενωμένο με την ψυχή Βασιλεία ουρανών.