Η περίοδος διακυβέρνησης Τσίπρα εξελίσσεται εντός των προβλέψεων της κοινής λογικής. Όπως άλλωστε αναμενόταν εξελίσσεται στη μεγαλύτερη κωμωδία της νεώτερης ιστορίας και διατηρεί στο ακέραιο τις πιθανότητες να καταλήξει σαν μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες των τελευταίων δεκαετιών.
Ατάκες σαν αυτή με τη “γραβάτα” και το “too good to be true”… σε σχέση με το στραπάτσο για το χρέος που απ’ όλους πλην κυβέρνησης αναμενόταν, έχουν τις προϋποθέσεις να μνημονεύονται ειρωνικά στους καφενέδες της χώρας για δεκαετίες.
Κάθε εξουσία στην εποχή της δημοκρατίας αντλεί νομιμοποίηση από την ελεύθερη συμμετοχή στην καθολική ψηφοφορία μέσω γενικών εκλογών.
Την αποδοχή και ανοχή της εξουσίας της όμως την εξασφαλίζει μέσω ενός αφηγήματος που “πουλάει” στην κοινωνία, με βάση το οποίο συνθέτει μια κοινωνική και εκλογική πλειοψηφία ή έστω στρατηγική μειοψηφία με βάση τις διαθλάσεις του εκλογικού νόμου.
Καμία εξουσία δεν μακροημέρευσε όσο ισχυρή πλειοψηφία και να διέθετε στα έδρανα του κοινοβουλίου, αν δεν διέθετε ένα επαρκές αφήγημα που “περνούσε” σε μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας.
Η παράταξη του κ. Τσίπρα ήρθε στην εξουσία με αφήγημα την κατάργηση του μνημονίου με ένα άρθρο και ένα νόμο, το “κούρεμα” του χρέους, την επαναφορά της 13ης σύνταξης, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, τις επανακρατικοποιήσεις κλπ.
Σε όλα όμως τα ζητήματα έχει πράξει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υποσχόταν ξεθεμελιώνοντας εκ βάθρων όλες τις βάσεις του πολιτικού αφηγήματος της ελληνικής μεταπολιτευτικής αριστεράς.
Μετά το ναυάγιο του 2015, που επανέφερε την οικονομία στην ύφεση ή τη στασιμότητα και τη φόρτωσε με μερικές δεκάδες δισ. βάρη, η κυβέρνηση προσπαθεί να πιαστεί ως ναυαγός από το σωσίβιο κάποιου νέου πολιτικού αφηγήματος.
Ανέδειξε το χρέος σαν βασικό επικοινωνιακό σωσίβιο και επικέντρωσε σε κάποια ευνοϊκή διευθέτησή του ολόκληρη τη στρατηγική της. Προσπάθησε να οικοδομήσει το νέο πολιτικό αφήγημα γύρω από το χρέος καθώς πόνταρε και στη μεταξύ Ευρωπαίων και ΔΝΤ διχογνωμία περί αυτό.
Τα αποτελέσματα όπως τα οποία καταγράφουν οι εξελίξεις είναι τραγικά. Όχι μόνο δεν πήρε τίποτα χειροπιαστό για το χρέος αλλά οι καθυστερήσεις και η αβεβαιότητα στην οικονομία έχουν δημιουργήσει μια εκρηκτική ατμόσφαιρα.
Εκ των υστέρων κρίνοντας, το πιο επωφελές πολιτικά (και σε σχέση με τα ιδιοτελή συμφέροντα των μελών της) για αυτήν την κυβέρνηση, θα ήταν να κλείσει το Φεβρουάριο του 2015 τη συμφωνία του δευτέρου μνημονίου και να καρπωθεί τα οφέλη της ανάπτυξης που είχαν δρομολογήσει οι Σαμαρο-Βενιζέλοι με τον Στουρνάρα. Να έκανε τότε δηλαδή ένας μέρος αυτών που κάνει τώρα. Έτσι τα επιπλέον μέτρα θα ήταν του ύψους e-mail Χαρδούβελη ή παραπάνω, αλλά σε καμιά περίπτωση αυτά που είναι σήμερα και έπονται τα επόμενα χρόνια.
Θα μπορούσε επικοινωνιακά να καρπωθεί την έξοδο από το μνημόνιο και την ανάπτυξη επιπέδου τουλάχιστον 2-3% που θα ακολουθούσε το 2015 και το 2016.
Ακόμη και αν αυτό δεν ήταν δυνατόν να γίνει, λόγω των αριστεριστών που είχε η πρώτη κοινοβουλευτική ομάδα, ελπίδες θα είχε αν είχε κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου στις αρχές του 2016. Η πολύ ευνοϊκή συγκυρία στη διεθνή οικονομία και λόγω ποσοτικής χαλάρωσης έχει δημιουργήσει έναν ωκεανό ρευστότητας που αναζητά να τοποθετηθεί.
Αν είχε κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση στις αρχές του 2016 η κατάσταση στην οικονομία θα ήταν καλύτερη απ’ ό,τι είναι σήμερα.
Η ιδεολογική τύφλωση του αριστερισμού, ο πολιτικός αναλφαβητισμός του συνδικαλιστή και η νοοτροπία του μαθητή – καταληψία όμως δεν επέτρεψαν να διακρίνει τις ευκαιρίες που η συγκυρία του εξασφάλισε και να τις εκμεταλλευτεί, έστω καιροσκοπικά.
Σε αντίθεση με τον Γ. Παπανδρέου, τον Α. Σαμαρά και τον Ε. Βενιζέλο που έπρεπε να μετατρέψουν ένα έλλειμμα 15% του ΑΕΠ σε πλεόνασμα, ο Αλέξης Τσίπρας παρέλαβε τη χώρα με πρωτογενές πλεόνασμα. Λίγα είχε να κάνει στη συνέχεια.
Γιατί τα έκανε θάλασσα;
Γιατί αυτός και η παρέα του ποτέ δεν ήταν τίποτα παραπάνω από καταληψίες 15μελών μαθητικών συμβουλίων σε μια χώρα, που όχι απλά δεν τιμωρεί τους καταληψίες δημόσιων σχολείων και δημόσιων χώρων αλλά τους επιβραβεύει.
Καθώς η Ευρώπη, μπορεί να περνά κρίση, αλλά απέχει πολύ από το να μοιάζει με το ελληνικό “μπάχαλο” ακυβερνησίας, έσπασαν τα μούτρα τους…
Το 2016 με τον ανεκδιήγητο νάρκισσο Υπουργό πήγε να εκβιάσει τους Ευρωπαίους με ένα κραχ στις αγορές και την οικονομία λόγω Grexit και απέτυχε…
Το ίδιο έργο πήγε να επαναλάβει το 2016 καθυστερώντας τη δεύτερη αξιολόγηση, έτσι ώστε να πέσει μέσα στην προεκλογική περίοδο της Γαλλίας και της Γερμανίας και απέτυχε ξανά…
Κάθε βήμα τους αποδεικνύει πως δεν ξέρουν να “διαβάζουν” τις εξελίξεις και δεν μπορούν να μεθοδεύσουν λύσεις πρακτικές και αποτελεσματικές.
Τα παιδιά δεν ξέρουν να “διαβάζουν” τους συσχετισμούς δυνάμεων και γι’ αυτό συνιστούν κίνδυνο για τη χώρα.
Τα επόμενα επεισόδια…
Οι δημοσκοπήσεις στην καλύτερη περίοδο του έτους που είναι η περίοδος Φεβρουαρίου-Ιουνίου καθώς δεν υπάρχει η καταβολή ΕΝΦΙΑ και Φόρου Εισοδήματος, δείχνουν στασιμότητα στη θηριώδη διαφορά των 10-15 μονάδων μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος.
Καθώς θα ξεκινήσει οσονούπω η περίοδος φορολογικής αφαίμαξης του β εξαμήνου, θα ξεκινήσει πάλι η διεύρυνση που κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει σε κατάρρευση…
Οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης ήδη από πέρυσι, αποσκοπούν στην εξασφάλιση της δεύτερης θέσης και όχι της πρώτης. Το ερχόμενο Φθινόπωρο όταν θα είναι γνωστά τα εκκαθαριστικά και οι συνέπειες τους και σε αυτούς που δεν θα καταβάλλουν φόρους, η δεύτερη θέση θα είναι δύσκολο να διατηρηθεί…
Μια ανοησία της αριστεράς είναι η πεποίθηση πως αν εξοντώσουν φορολογικά όσους κερδίζουν πάνω από 1.000 ευρώ θα εξασφαλίσουν την εύνοια όσων ζουν με 300 και 500 ευρώ. Κάνουν λάθος. Η προλεταριοποίηση της μικρο-μεσαίας τάξης πιέζει στην εξαθλίωση τα χαμηλότερα εισοδήματα…
πηγη: gianniotis
