Η τραγωδία στα Τέμπη σημαδεύει τη χώρα, με τους νεκρούς να ξεπερνούν τους 40, μέχρι στιγμής, ενώ το πιθανότερο είναι πως αυτός ο αριθμός θα αυξηθεί.
Στη χώρα μας έχουν συμβεί άλλα δύο πολύνεκρα σιδηροδρομικά δυστυχήματα, με πρώτο αυτό στο Δερβένι Κορινθίας στις 30 Σεπτεμβρίου 1968, και το δεύτερο στις 16 Ιανουαρίου 1972.
Το δυστύχημα στο Δερβένι
Στις 30 Σεπτεμβρίου 1968 σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών που ήταν ασφυκτικά γεμάτες είχε ως αποτέλεσμα 34 νεκρούς και πάνω από 120 τραυματίες.
Τότε η αμαξοστοιχία 304 αφού στάθμευσε στον σταθμό Δερβενίου, συνέχισε το δρομολόγιο της, ωστόσο λίγα μέτρα μετά ακινητοποιήθηκε, αφού κάποιος τράβηξε τον μοχλό κινδύνου.
Την ίδια ώρα το δεύτερο τρένο, η «Υπερταχεία», που έκανε στάσεις μόνο σε κεντρικούς σταθμούς, πέρασε τον σταθμό του Δερβενίου, χωρίς να σταματήσει. Όπως είχε γράψει τότε η εφημερίδα «Πελοπόννησος» δεν είδε κανείς το προειδοποιητικό σήμα που είχε τοποθετηθεί. Μάλιστα οι μηχανοδηγοί μιλούσαν μεταξύ τους. Όταν αντιλήφθηκαν την ακινητοποιημένη αμαξοστοιχία προσπάθησαν να σταματήσουν το τρένο, αλλά ήταν πλέον αργά.
Στις 18:50 σημειώθηκε η σφοδρή σύγκρουση με αποτέλεσμα το τελευταίο βαγόνι της αμαξοστοιχίας 304 να διαλυθεί και τρία ακόμα βαγόνια να εκτροχιαστούν.
34 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ πάνω από 120 άνθρωποι τραυματίστηκαν.
Το δυστύχημα στον Δοξαρά
Το απόγευμα της Κυριακής 16 Ιανουαρίου 1972 δύο τρένα, η αμαξοστοιχία «Ακρόπολις Εξπρές» που πραγματοποιούσε το δρομολόγιο Μόναχο-Αθήνα και μια αμαξοστοιχία που κινούταν αργά από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη πραγματοποιώντας πολλές στάσεις, γνωστή και ως «πόστα» (αργό τρένο με πολλές στάσεις), βρέθηκαν να κινούνται προς αντίθετες κατευθύνσεις επί της μονής, τότε, γραμμής Αθηνών-Θεσσαλονίκης στο τμήμα μεταξύ Ορφανών Καρδίτσας και Δοξαρά Λάρισας.
Από τη σύγκρουση σκοτώθηκαν 19 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 44. Πρόκειται για ένα από τα πιο πολύνεκρα σιδηροδρομικά δυστυχήματα που έχουν συμβεί στην Ελλάδα.
Το σιδηροδρομικό δυστύχημα συνέβη λόγω της έλλειψης συνεννόησης μεταξύ των σταθμαρχών των δύο σταθμών σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το δίκτυο ήταν μονής γραμμής και δεν υπήρχαν σύγχρονες μέθοδοι ενδοεπικοινωνίας. Οι δυο σταθμάρχες διαφωνούσαν ποια από τις δυο αμαξοστοιχίες θα έπρεπε να είχε προτεραιότητα και παρά την παρέμβαση του ρυθμιστή κίνησης τρένων από την Αθήνα, τόσο το «Ακρόπολις Εξπρές» όσο και η «πόστα» διήλθαν κανονικά από το σταθμό του Δοξαρά και των Ορφανών αντίστοιχα με αποτέλεσμα να συγκρουστούν στην ενδιάμεση διαδρομή, στις 16:55. Από τη σύγκρουση που ήταν σφοδρή, επειδή το «Ακρόπολις Εξπρές» είχε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα, τα τρία πρώτα βαγόνια της πόστας διαλύθηκαν.
Εναντίων των δύο σταθμαρχών και του ρυθμιστή κίνησης ασκήθηκαν κατηγορίες για ανθρωποκτονίες από αμέλεια και διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών και στη δίκη σε πρώτο βαθμό, που έγινε τον Νοέμβριο του 1972 στην Καρδίτσα, καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης από 3 έως 5 έτη. Οι ποινές δεν είχαν ανασταλτικό αποτέλεσμα.
Τον Ιανουάριο του 1973 στο εφετείο στη Λάρισα, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 ετών ο σταθμάρχης των Ορφανών ενώ οι άλλοι δύο κατηγορούμενοι αθωώθηκαν.
