Θα με αγαπούσες για πάντα…. Είχες πει.
Μια παράσταση που προέρχεται από το ομώνυμο βιβλίο της Νίκης Κούκου από τις εκδόσεις Λυκόφως.
Η Κλεοπάτρα Σβανά διασκεύασε και μεταμόρφωσε το βιβλίο σε θεατρικό κείμενο σκηνοθετώντας το στο θέατρο ελπίδας. Ένα μικρό θέατρο κοντά στην Πλατεία Βικτωρίας.
Η υπόθεση έχει να κάνει με τη ζωή της Αμφιτρίτης. Η ηρωίδα περιγράφει με κάποιο τρόπο τη ζωή της και οι στιγμές που πέρασε εξιστορούνται στο θεατή από τρεις ηθοποιούς. Στο ρόλο της Αμφιτρίτης είναι η Φανή Παρλή ενώ ο Γιώργος Κουσκουλής έχει αναλάβει τους αντρικούς ήρωες και η Μαρία Συρίγου υποδύεται τους υπόλοιπους γυναικείους χαρακτήρες.
Φανή Παρλή: Η Αμφιτρίτη είναι μια σύγχρονη απλή καθημερινή κοπέλα, η οποία ενώ έχει περάσει πολλά στη ζωή της, δεν το βάζει κάτω και βρίσκει τον τρόπο να προχωράει μπροστά. Κατάγεται από ένα μικρό χωριό των Ιωαννίνων και γι’ αυτό το λόγο διψάει για γνώση και ελευθερία. Από μικρή ήθελε να ξεφύγει. Πήγε στην Αθήνα να σπουδάσει, να μάθει γράμματα και να φτάσει ψηλά και γι’ αυτό, παρόλο το νεαρό της ηλικίας της, δουλεύει αδιάκοπα για να καταφέρει το στόχο της. Αν και δεν αφήνει πολλά περιθώρια στον έρωτα να εισχωρήσει στη ζωή της, λόγω της δουλειάς, τελικά αυτός την ξεγελά και την επηρεάζει έντονα.
Και να πώς ένα σύγχρονο κορίτσι στην Ελλάδα της κρίσης και της απρόσωπης τεχνολογίας, που η σημερινή κοινωνία του επιβάλλει να διατηρεί ένα σκληρό πρόσωπο, καταφέρνει να διατηρήσει την παιδική αθωότητα του χωριού και έναν ρομαντισμό που θα τη συνδέει άρρηκτα σε κάθε βήμα της ζωής της με τον Έρωτα που την έχει σημαδέψει. Ξεκινά να γράφει ένα βιβλίο για τη ζωή της, που όμως θα παραμείνει μισοτελειωμένο…
Η σχέση μου με το ρόλο της Αμφιτρίτης είναι λίγο αντιφατική. Βρίσκω πολλά κοινά στοιχεία, αλλά παράλληλα και πολλές σημαντικές διαφορές που καθιστούν αυτόν τον ρόλο μια πρόκληση για μένα. Για παράδειγμα, η Αμφιτρίτη είναι μια απλή καθημερινή κοπέλα, που κατάγεται από ένα μικρό χωριό, άρα έχει μια απλότητα και αθωότητα, αλλά έχει περάσει πολλά στη ζωή της και σίγουρα βλέπει τον κόσμο με άλλη, ίσως πιο ώριμη, ματιά. Επίσης, είναι αρκετά ρομαντική. Εγώ είμαι πιο δυναμική και εξωστρεφής στην καθημερινότητά μου. Από την άλλη μεριά, ο πόθος για τα γράμματα και τη μόρφωση είναι κάτι που μοιραζόμαστε από κοινού και εμπεριέχει ένα δυναμισμό, που στην περίπτωση της Αμφιτρίτης υποκινείται από τη λαχτάρα της να ξεφύγει από την απλή ζωή της και να φτάσει ψηλά.
Ακόμη, το γεγονός ότι το έργο διαδραματίζεται στο τώρα μου επιτρέπει να χρησιμοποιώ μια πιο σύγχρονη και άμεση γλώσσα και να εκφράζω πιο εύκολα τα συναισθήματά μου πάνω στη σκηνή. Η Αμφιτρίτη περνάει στην διάρκεια της ζωής της κάποιες πολύ δύσκολες καταστάσεις που δεν μεταφέρονται εύκολα στην σκηνή, αλλά η εναλλαγή τους με κωμικοτραγικές καταστάσεις καθιστά το έργο μια όμορφη και ανάλαφρη νότα σε μια δύσκολη καθημερινότητα. Το σίγουρο είναι ότι μια σύγχρονη κοπέλα μπορεί πολύ εύκολα να ταυτιστεί με την Αμφιτρίτη και να βρει σε αυτήν πτυχές της ζωής της που αντιστοιχούν σε αληθινές καταστάσεις του σήμερα.
Γιώργος Κουσκουλής: Στην παράσταση αυτή παίζω δύο ρόλους. Τον Κώστα έναν παλιό ερωτικό σύντροφο της Αμφιτρίτης και τον Λευτέρη, τον τωρινό της φίλο. Ο Κώστας είναι ένας άνθρωπος που αγαπά πιο πολύ από όλα τον εαυτό του, συμβολίζει το μέτριο, αυτό που είναι και δεν είναι και γι΄αυτό είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Ο Λευτέρης πάλι είναι το παρόν και το μέλλον στη ζωή της Αμφιτρίτης. Συμβολίζει την αγάπη της δεύτερης ευκαιρίας, γιατί όταν αγαπάς κάποιο πρέπει να μπορείς να βγαίνεις από αυτό που έχεις συνηθίσει και να δίνεις δεύτερες ευκαιρίες. Χάρη στη δεύτερη ευκαιρία ξεκίνησε η σχέση τους και χάρη στη δεύτερη ευκαιρία κατάφερε να διασωθεί και να κρατήσει όταν κλονίστηκε η πίστη τους.
Τέσσερις διαφορετικοί ρόλοι με κοινή συνισταμένη…
Μαρία Συρίγου: Στο έργο ερμηνεύω τέσσερις διαφορετικούς γυναικείους ρόλους, με μεγάλες αποκλίσεις τόσο ηλικιακά όσο και σαν προσωπικότητες. Όλοι όμως έχουν μια κοινή συνισταμένη, βρέθηκαν στη ζωή της Αμφιτρίτης και της διαμόρφωσαν, επηρέασαν και βοήθησαν, ο καθένας με τον τρόπο του να εξελιχθεί. Πρώτη εμφανίζεται στη σκηνή η φίλη της Αμφιτρίτης σε νεαρή ηλικία η Άννα. Η Άννα είναι ένας άνθρωπος, παρορμητικός, αυθόρμητος. Κουβαλά την αναγκαία “τρέλα” και ανεμελιά της εφηβείας. Αποτελεί ένα ρόλο που τον απολαμβάνω στο έπακρο μιας και φέρνει μια ιδιαίτερη ορμή και είναι τόσο μα τόσο παθιασμένος…
Έπεται ο ρόλος της θείας, ένας ρόλος περιορισμένος σκηνικά, μιας που εμφανίζεται μια μόνο σκηνή, αναγκαίος όμως μιας και αυτός θα ανακοινώσει την είδηση θανάτου της μητέρας της Αμφιτρίτης. Αποτελεί άνθρωπο ψυχρό, που ακολουθεί τη ρουτίνα της, πρακτικό θα έλεγα, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις και ιδιαίτερη εκδήλωση συναισθημάτων. Από τη δική μου προσωπικότητα αυτός ο ρόλος απέχει πολύ.
Ακολουθούν με εναλλαγές σκηνών, δύο μεγαλύτεροι σκηνικά ρόλοι, εκείνος της Ζένιας και αυτός της Σοφίας. Η Ζένια, ένα κορίτσι Αλβανικής καταγωγής, είναι η κολλητή φίλη της Αμφιτρίτης, μεγαλώνουν μαζί και η ζωή τα φέρνει να ζήσουν στο ίδιο σπίτι αρκετό διάστημα σαν αδερφές. Η Ζένια φέρνει τον αέρα της καλοσύνης, της μεγαλοκαρδίας και του ανθρώπου που όλοι θα θέλαμε ως φίλο και στήριγμα μας για τη ζωή! Έξυπνη, στηρίζει την Αμφιτρίτη και την παρακινεί να τα ξαναβρεί με τον μεγάλο έρωτα της ζωής της. Η Σόφη είναι η συνάδελφος στο γραφείο που εργάζεται η Αμφιτρίτη. Άνθρωπος πονηρός, με δεύτερες σκέψεις για τους άλλους, ειρωνεύεται και χαίρεται με τη δυστυχία και τις δυσκολίες που η Αμφιτρίτη περνά. Κάποιες φορές δείχνει να συμπονά την Αμφιτρίτη, αλλά και αυτό το κάνει μόνο για να εκμαιεύσει πληροφορίες που θέλει και να τις χρησιμοποιήσει στο μέλλον πληγώνοντας της. Όλες οι ηρωίδες που υποδύομαι είναι οικείοι στο κοινό γιατί τους αναγνωρίζουμε στο περιβάλλον μας, στη ζωή μας, στον ίδιο μας τον εαυτό.
Κλεοπάτρα Σβανά: Κλήθηκα να μετατρέψω ένα βιβλίο σε θεατρικό έργο. Αυτό δεν ήταν δύσκολο μιας και το θέμα υπήρχε. Έπρεπε απλώς να δημιουργήσω θεατρικούς χαρακτήρες, τις πολλές αφηγήσεις να τις κάνω δράσεις και τις δράσεις να τις δώσω στο θεατή. Αποφάσισα να υπάρχει το κεντρικό πρόσωπο η Αμφιτρίτη (Φανή Παρλή) που την υποδύεται μία ηθοποιός και αφηγείται ουσιαστικά τη ζωή της. Το μεγάλο στοίχημα είναι ότι ο άντρας ηθοποιός (Γιώργος Κουσκουλής) καλείται να παίξει τον συμπαθή και τον αντιπαθή ήρωα. Ομολογώ πως το κάνει με τόση δεξιοτεχνία που ο θεατής δεν μπερδεύεται. Η Τρίτη ηθοποιός (Μαρία Συρίγου) σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης αναπαριστά όλους τους άλλους γυναικείους ρόλους που πλαισιώνουν την Αμφιτρίτη, με μεγάλη μαεστρία επίσης. Μπορεί και εναλλάσσει τους χαρακτήρες έτσι ώστε να υπάρχει ένα συνεχές ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον είναι και το έργο από μόνο του καθώς έχει πολύ δραματικές σκηνές ενώ το γενικό του συναίσθημα είναι ρομαντικό, γλυκό, ερωτικό. Το έργο έχει να κάνει με ένα σύγχρονο κορίτσι και τις αγωνίες του, είναι ένα κορίτσι που έχει φιλοδοξίες και καταφέρνει να πετύχει τους στόχους του φτάνοντας ως τη Νέα Υόρκη! Εύχομαι το κοινό να ταυτιστεί με τους ήρωες να διασκεδάσει να προβληματιστεί και να σκεφτεί μετά από αυτή την παράσταση.