Για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση διαλύεται Κοινοβουλευτική Ομάδα και ο αρχηγός της, εν προκειμένω του Ποταμιού, γίνεται ανεξάρτητος βουλευτής
Όταν στις 26 Φεβρουαρίου του 2014 ο Σταύρος Θεοδωράκης έγραψε στο Protagon.gr ότι αφήνει τη δημοσιογραφία και ότι ετοιμάζει κόμμα, ακόμη και οι στενοί του συνεργάτες σταυροκοπιόνταν. «Τι δουλειά έχουμε εμείς στα καλά καθούμενα να μπλέξουμε. Ούτε από τζάκι είμαστε, ούτε είναι εύκολο να οργανώσουμε ένα πολιτικό κόμμα», έλεγαν χαρακτηριστικά.
Κι όμως, τέσσερις μήνες αργότερα το Ποτάμι πανηγύρισε την είσοδό του στην Ευρωβουλή εκλέγοντας δύο ευρωβουλευτές, ξεπερνώντας ακόμη και τις ειρωνείες του κ. Βενιζέλου, τότε προέδρου του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος είχε χαρακτηρίσει το Ποτάμι ως «κόμμα-εκπομπή». Πάντως, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, αργότερα ο κ. Βενιζέλος ζήτησε συγγνώμη και γι’ αυτόν τον λόγο οι δύο άνδρες αποτελούσαν σύνηθες δίδυμο ομιλητών σε παρουσιάσεις πολιτικών και οικονομικών βιβλίων.
Τον Ιανουάριο του 2015 εισήλθε ως αρχηγός στη Βουλή με πολυπληθή κοινοβουλευτική ομάδα (17 βουλευτές), ξεπερνώντας ακόμη και το ΠΑΣΟΚ. Οκτώ μήνες αργότερα κι αφού η Ελλάδα έφθασε στα όρια της χρεοκοπίας κι επιβλήθηκαν capital controls, το Ποτάμι εισήλθε σε περίοδο συρρίκνωσης. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου έμεινε με 11 βουλευτές για να φτάσουμε την περασμένη Κυριακή, όπου έγραψε ιστορία, καθώς έγινε το πρώτο κόμμα που διαλύθηκε εντός Κοινοβουλίου από το 1974.
Ο ίδιος είπε προχθές στη Βουλή, ότι την ερχόμενη εβδομάδα θα αποκαλύψει με στοιχεία για το ποιος «σκότωσε» την Κ.Ο. του Ποταμιού. Σίγουρα, όμως, θα πρέπει πρώτα να κάνει τον απολογισμό και την αυτοκριτική του, αποδεχόμενος την κύρια ευθύνη για την κατάρρευση του κόμματος που δημιούργησε.
Τα χοντρά σφάλματα
Διότι υπέπεσε σε σφάλματα πολύ χοντρά για έναν πολιτικό. Δεν απάντησε στην επιτυχημένη επιχείρηση δυσφήμησης του Ποταμιού από τον επικοινωνιακό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Από «εκλεκτός της διαπλοκής» μέχρι «εντεταλμένος του Μπόμπολα», ο Θεοδωράκης ξόδεψε ένα κομμάτι του πολιτικού κεφαλαίου προσπαθώντας να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Πανικοβλήθηκε με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη και στράφηκε στο θνησιγενές, όπως αποδείχθηκε, εγχείρημα του ΚΙΝΑΛ. Το πήγαινε-έλα είχε κόστος. Όμως το πιο σημαντικό ήταν ο τρόπος με τον οποίο διοίκησε το κόμμα, προσφέροντας επιχειρήματα στους αντιπάλους του που ισχυρίζονταν ότι «είναι άλλο να διοικείς μία σούπερ επιτυχημένη εκπομπή και άλλο να τρέξεις ένα κόμμα».
Αγνόησε βασικούς και παραδοσιακούς πολιτικούς κανόνες, δεν τήρησε στοιχειώδη προσχήματα, υποτίμησε την ανάγκη για δημιουργία μηχανισμού με γεωγραφική διασπορά, κράτησε τη λήψη κομβικών αποφάσεων σε έναν πολύ στενό πυρήνα στελεχών και ανθρώπων του περιβάλλοντός του. Ακόμη και σωστές αποφάσεις που έλαβε δεν μπόρεσε να τις επικοινωνήσει στη βάση του κόμματός του.
Ακόμη και στο θέμα των Πρεσπών επέλεξε να ψηφίσει αυτό που ο ίδιος θεωρεί σωστό, και όχι την πολιτική ντρίμπλα που του πρότεινε ο Σπύρος Λυκούδης. Δηλαδή, το Ποτάμι είτε να απόσχει από την ψηφοφορία, είτε να ψηφίσει λευκό.
Πολλοί αναρωτιούνται τι θα κάνει από εδώ και πέρα. Με βάση τις δημοσκοπήσεις το Ποτάμι θα μείνει εκτός Βουλής. Ουδείς ξέρει εάν ένας «πρωταγωνιστής» μπορεί να περιμένει ως κομπάρσος κάποιον νέο ρόλο; Θα έχει, αλήθεια, το κουράγιο να ξεκινήσει μία προσπάθεια για ανασύσταση του μεταρρυθμιστικού χώρου;
Αυτοί που τον γνωρίζουν καλά θυμούνται κάποια περιστατικά για να δείξουν το πόσο αγύριστο κεφάλι είναι, κάτι που σημαίνει ότι μάλλον θα συνεχίσει την προσπάθεια. Χαρακτηριστικά αναφέρουν: «Όταν μας ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να γίνει εστιάτορας και να ανοίξει το “Αλάτσι” στο Παγκράτι, σε μια εποχή μάλιστα που η τηλεοπτική του εκπομπή πήγαινε σφαίρα, οι μισοί πέσαμε κάτω από τα γέλια κι άλλοι μισοί πέσαμε πάνω του να τον φάμε. Κρίμα τα λεφτάκια σου, του λέγαμε. Και τότε πάλι ήταν εκείνο το διαβολικό ένστικτο που του υπαγόρευσε να βάλει τη μάνα του (ο άσος στο μανίκι) στην κουζίνα ταυτόχρονα με κάποιον, άγνωστο τότε, κύριο Σκαρμούτσο. Ό,τι επιτυχία γνώρισε το “Αλάτσι” οφείλεται στην εξωστρέφεια, στο πείσμα και στην τελειομανία του», λέει στενός του φίλος.
Εξάλλου ακόμη και σήμερα του αναγνωρίζουν ότι επιβλήθηκε στον χώρο της δημοσιογραφίας ακόμη κι όταν δεχόταν επιθέσεις από ιερά τέρατα του πολιτικού συστήματος, όπως ο αείμνηστος Ευάγγελος Γιαννόπουλος, που είχε πει στη Βουλή «ο πρωθυπουργός έδωσε συνέντευξη σ’ ένα κωλόπαιδο». Κι όμως ο Σταύρος Θεοδωράκης επέβαλε στον Τύπο το προσωπικό του ύφος. Αλλά, όπως είπαμε, άλλο η δημοσιογραφία και άλλο η πολιτική.
