Σοκ προκαλούν τα όσα αναφέρει στην προανακριτική του κατάθεση ο 58χρονος καθ ομολογία δολοφόνος της 32χρονης εφοριακού Δώρας Ζέμπερη.
Όλα όσα φέρεται να είπε στην κατάθεσή του:
«Δεν μπορώ ακόμη να χωνέψω πως έγινε το κακό. Κατέστρεψα μια οικογένεια και αισθάνομαι πολύ άσχημα γι” αυτό. Ξέρω ότι μια συγγνώμη δεν θα φέρει πίσω την κοπέλα ούτε θα καλυτερεύσει την κατάσταση αλλά θέλω να την πω. Έχω δύο παιδιά, ένα αγόρι που έχω υιοθετήσει κι ένα κορίτσι που είναι 12 χρονών. Η πρώην γυναίκα μου μένει στην Κόρινθο με χώρισε το 2007 γιατί κατάλαβε ότι έπαιρνα την κάτω βόλτα. Έχω μπει δυο φορές φυλακή. Δεν έχω πιάσει δουλειά από τότε που βγήκα και τα βγάζω πέρα με κλοπές.
Οι πληγές που έχω στα χέρια μου είναι από σπασίματα τζαμιών αυτοκινήτων, για κάτι τέτοιο πήγαινα στο Β” Νεκροταφείο Αθηνών. Όμως τα πράγματα εκεί στράβωσαν.
Στο νεκροταφείο μπήκα από την πίσω πλευρά του, από την περίφραξη που είναι κοντά στις γραμμές. Δηλαδή για να καταλάβετε, ήρθα από το γήπεδο της Ριζούπολης, πήδηξα την περίφραξη των γραμμών του τρένου, πέρασα τις γραμμές και σκαρφάλωσα την περίφραξη του νεκροταφείου. Μόλις μπήκα μέσα, πίσω μου είχα το γήπεδο.
Από εκεί, περπάτησα δίπλα από τα οστεοφυλάκια και επειδή δεν είδα κάτι που μπορούσα να πάρω, συνέχισα μέχρι που έφτασα σχεδόν στο κέντρο του νεκροταφείου. Εκεί, στάθηκα και είδα μια νεαρή κοπέλα να κλαίει μπροστά σε ένα τάφο. Η κοπέλα αυτή είχε μαύρα μαλλιά και φορούσε σκούρα ρούχα. Δίπλα της, στο πεζούλι, είχε αφήσει την τσάντα της που ήταν μπεζ στο χρώμα. Την κοπέλα αυτή την έβλεπα πρώτη φορά στη ζωή μου. Δεν γνώριζα ούτε αυτήν, αλλά ούτε και την οικογένειά της.
Κοίταξα γύρω μου και δεν είδα κάποιον εκεί κοντά. Μόνο κάτι γριές έβλεπα αλλά αυτές, ήταν πολλά μέτρα μακριά. Τότε σκέφτηκα να πάω να πάρω την τσάντα της κοπέλας, γιατί πίστευα ότι σίγουρα θα είχε μέσα κάποια λεφτά. Έτσι και έκανα. Την πλησίασα από πίσω, της έβγαλα το μαχαίρι και της είπα: «Δώσε μου την τσάντα σου τώρα». Εκείνη γύρισε ξαφνικά και άρχισε να με τραβάει και να χτυπιόμαστε, ενώ φώναζε κιόλας. Εγώ κρατούσα στο δεξί μου χέρι το μαχαίρι και με το άλλο χέρι τραβούσα την τσάντα για να την πάρω«.
«Την χτύπησα με το μαχαίρι»
«Χωρίς να καταλάβω πώς και ενώ παλεύαμε και πέφτανε γλάστρες και άλλα πράγματα γύρω μας, την χτύπησα με το μαχαίρι. Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσες φορές. Μετά, η κοπέλα που ήταν ματωμένη, άφησε την τσάντα και άρχισε να τρέχει προς το κέντρο του Νεκροταφείου, φωνάζοντας βοήθεια. Εγώ, γύρισα προς τα πίσω, δηλαδή προς το μέρος από όπου μπήκα στο Νεκροταφείο, κρατώντας την τσάντα της κοπέλας στα χέρια μου. Έτρεχα «κολλητά» στην περίφραξη και στα οστεοφυλάκια.
Στο δρόμο δεν ξέρω αν έριξα κάτι, αλλά μέσα στον πανικό μου δεν μου φαίνεται απίθανο. Είχα σαστίσει εκείνη τη στιγμή, δεν ήξερα τι έκανα, είχα θολώσει. Όταν έφτασα στο σημείο απ’ όπου είχα μπει στο Νεκροταφείο, κοίταξα τα χέρια μου και είδα ότι ήταν γεμάτα αίματα. Το αίμα ήταν της κοπέλας, γιατί εγώ δεν είχα χτυπήσει.
Έβγαλα κάτι χαρτοπετσέτες που είχα στην “κωλότσεπή” μου και σκούπισα τα αίματα. Τις χαρτοπετσέτες αυτές δεν τις πήρα μαζί μου και πρέπει να τις άφησα στο Νεκροταφείο. Αφού σκούπισα τα χέρια μου και το μαχαίρι με τις χαρτοπετσέτες, σκαρφάλωσα την περίφραξη του Νεκροταφείου. Από εκεί έβλεπα απέναντί μου το γήπεδο της Ριζούπολης».
«Ύστερα κατέβηκα από την περίφραξη ξαναπέρασα τις γραμμές του τρένου και πήδηξα πάλι την περίφραξή του.
Από εκεί πέρασα έξω από το γήπεδο της Ριζούπολης όχι όμως από την πλευρά που έχει ενα γήπεδο 5χ5 αλλά από την άλλη πλευρά που έχει ένα σταθμό της ΔΕΗ και περπάτησα λίγη ώρα.
Έφτασα σε ένα οικόπεδο με ξερά χόρτα και μπήκα μέσα απο την χαλασμένη περίφραξη για να κοιτάξω τι είχε μέσα η τσάντα. Δεν θυμάμαι να σας πω πού ακριβώς είναι το οικόπεδο αυτό.
Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά τόσο που πήγαινε να σπάσει. Κοίταξα μέσα στην τσάντα και είδα ότι είχε μέσα ένα κινητό ένα λευκό iphone 5 με τα ακουστικά του, ένα πορτοφόλι που είχε μέσα κάρτες από διάφορες τράπεζες και 5 ευρώ και κάτι άλλα γυναικεία πράγματα που δεν τα θυμάμαι ακριβώς.
«Είχα γεμίσει με το αίμα της κοπέλας»
Πήρα τα 5 ευρώ και το κινητό με τα ακουστικά και την τσάντα με το πορτοφόλι και τα άλλα πράγματα που είχε μέσα τα άφησα εκεί. Μετά έφυγα από εκεί και σε διαφορετικούς κάδους σκουπιδιών πέταξα το μαχαίρι και την μπλούζα που φορούσα μια φούτερ μπλούζα χρώματος κόκκινου γιατί είχε γεμίσει με αίματα της κοπέλας.
Ξέχασα να σας πω ότι εκείνη την μέρα φορούσα τα παπούτσια που φοράω και σήμερα που είναι μάρκας nike χρώματος μαύρου με λευκή γραμμή. Φορούσα επίσης μπλουτζήν παντελόνι σκούρου χρώματος και την φούτερ μπλούζα που σας είπα ότι πέταξα στον κάδο. Κάτω από την φούτερ μπλούζα φορούσα ένα μαύρο κοντομάνικο μπλουζάκι με το οποίο έμεινα αφού πέταξα την φούτερ μπλούζα στον κάδο».
«Μετά πήρα το αστικό λεωφορείο και πήγα στην Ομόνοια. Δεν θυμάμαι με ποιο λεωφορείο πήγα ακριβώς. Όπως σας είπα τα είχα χαμένα εκείνη την ώρα. Με το λεωφορείο έφτασα έξω από το Πολυτεχνείο και από εκεί πήγα με τα πόδια στην Ομόνοια. Φθάνοντας στην Ομόνοια ξεκίνησα για ένα μαγαζι που βρίσκεται στην οδό Σοφοκλέους και το έχουν κάτι Πακιστανοί».
Πούλησα το κινητό στο μαγαζί μαζί με τα ακουστικά για 20 ευρώ. Ήμουν αγχωμένος και ιδρωμένος. Ήθελα να το πουλήσω όσο πιο γρήγορα γίνεται για να εξαφανιστώ από εκεί. Μετά ψώνισα πρέζα από τη Βάθης και πήγα σπίτι και κοιμήθηκα για να ηρεμήσω. Όταν έγινε το κακό δεν είχα πιει πρέζα αλλά είχα στερητικά. Όλο αυτόν τον καιρό από τότε που έκανα το κακό μέχρι σήμερα έβλεπα τις ειδήσεις που έλεγαν για την κοπέλα και σκεφτόμουν τις συμφορές που προκάλεσα. Περίμενα να με βρείτε και να σας πω τι έγινε. Με το που σας τα είπα έφυγε ένα βάρος από μέσα μου, που το κουβαλούσα και δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν για το κακό που είχα κάνει. Έβαλα φωτιά στη τσάντα και στα πράγματα της κοπέλας».
