Απολογισμός, που «τώρα θυμήθηκα να κάνω;» Ναι, γιατί το 2021 δεν ήταν μία ωραία χρονιά. Ήταν μια Σπουδαία χρονιά!
Ξεκινάω φυσικά με την ευθύνη που σήκωσε η Σοφία Μπεκατώρου. H τραυματική στιγμή για κάθε θύμα, που περιγράφεται ως «πάγωσα», «δεν έβγαινε η φωνή μου», «μούδιασα και δεν μπορούσα να μιλήσω», απενοχοποιήθηκε και αναγνωρίστηκε ως αντίδραση φόβου και ντροπής. Έκανε ορατό το μεθοδευμένο βιασμό από πρόσωπο υπεράνω υποψίας ιεραρχικά ανώτερο, που συμβαίνει στο κλίμα εμπιστοσύνης, σε διευρυμένο εργασιακό χώρο. Και όλα αυτά τα αφηγήθηκε, έχοντας κερδίσει τόσα μετάλλια, διακρίσεις, πτυχία, παιδιά και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, μπήκε σε αυτή τη διαδικασία, ανοίγοντας την καρδιά της αφήνοντας την πιο σπουδαία παρακαταθήκη.
Κρατάω την υπογραφή του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου στις 5 Φεβρουαρίου και την προφυλάκισή του στις 25 του ίδιου μήνα, με την κατηγορία του βιασμού ανηλίκων και νεαρών ανδρών, τη σύλληψη του μεγαλύτερου ονόματος ηθοποιού/σκηνοθέτη/θιασάρχη για βιασμό και απόπειρες βιασμών νεαρών γυναικών-ηθοποιών και έναν αναγνωρίσιμο παρουσιαστή να είναι σε προανάκριση για εκδικητικό πορνό. Πρωτάκουστο ότι αποκαλύφθηκαν, ότι έχουν συλληφθεί, ότι δεν μας νοιάζει ποια θέση έχουν τα θύματα!
Κρατάω τη γνώση ότι ένα φωτογενές ζευγάρι δεν είναι απαραίτητα ευτυχισμένο, ότι οι φωνές του ζευγαριού της Δάφνης, ανησύχησαν κάποια γειτόνισσα και ενήργησε, παρότι τελικά η Ανίσσα δολοφονήθηκε. «Με είδε που ήμουν χτυπημένη και μου είπε αν θέλω βοήθεια να πάω σε αυτήν», τα λόγια της σερβιτόρας στην Ηλιούπολη που άφησε τη δουλειά της και πήγε την 19χρονη κοπέλα στην αστυνομία με το αυτοκίνητό της.
Κρατάω ότι η μητέρα της Γαρυφαλιάς, και όχι η ίδια, παρέλαβε το μεταπτυχιακό της, τον τρόμο που ένιωσα όταν είδα στο βίντεο να τρέχει η Νεκταρία στην Κρήτη και στο κατόπι της ο φονιάς, ότι Κυριακή Βράδυ η Κρατική τηλεόραση μεταδίδει εκπομπή για την κακοποίηση γυναικών μπολιάζοντας το μονοπωλιακό -από άποψη θεατών- εμβατήριο της αθλητικής Κυριακής με κάτι ανατρεπτικό.
Κρατάω το χιόνι στην Αθήνα το Φεβρουάριο και τη διαπίστωση ότι κάτι ανάλαφρο, όταν συμβαίνει αδιάκοπα και με ένταση, αποκτά βάρος, που λυγίζει ακόμη και κορμούς δέντρων.
Κρατάω την εικόνα της ηλικιωμένης γυναίκας στην Εύβοια με τη φωτιά γύρω της. Κρατάω τη μυρωδιά και την απόκοσμη ατμόσφαιρα που δεν σου έκανε αίσθηση να νιώσεις υγιής, ζωντανός.
Κρατάω ότι έχοντας απόλυτη ισοπαλία στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Καταριανός, Εσα Μουτάζ Μπαρσίμ και ο Ιταλός, Τζιανμάρκο Ταμπέρι, θα έπρεπε να δώσουν αγώνα μπαράζ προκειμένου να υπάρξει ένας νικητής, Ο Μουτάζ σκέφτηκε να ρωτήσει: «Μπορούμε να πάρουμε δύο χρυσά;», όπερ και εγένετο!
Κρατάω την υπέροχη μουσική του μοναδικού μας Μίκη Θεοδωράκη που το Σεπτέμβριο μου θύμισε πόσο τεμπέλα έχω γίνει στο να διαμορφώνω την ακουστική μου ατμόσφαιρα και αναλώνομαι στις ευκολίες τετριμμένων play list. Ίσως ο μόνος στόχος μου για το 2022: να επιλέγω τι ακούω.
Κρατάω την αντίδραση των εκπαιδευτικών που δημιούργησαν μία γέφυρα από τα υλικά της τάξης για να απεγκλωβίζουν τους μαθητές από το πλημμυρισμένο σχολείο στη Μεταμόρφωση. Κρατάω την αντίδραση της εκπαιδευτικού στη Θεσσαλονίκη που παρατήρησε μία ρωγμή στην ολοκαίνουρια οροφή και πήρε την πρωτοβουλία να εκκενώσει την αίθουσα από τα παιδιά, λίγο πριν η οροφή καταρρεύσει. Κρατάω την είδηση θανάτου 2 μικρών κοριτσιών στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά από ανθρώπινο λάθος.
Κρατάω τον αποχαιρετισμό της κόρης της Φώφης Γεννηματά, για να θυμάμαι ότι ό,τι είναι κάθε στιγμή της ζωής μου και κάθε πτυχή της προσωπικότητάς μου, έχει ένα ειδικό βάρος για όσους με αγαπούν.
Κρατάω ότι συνειδητοποιήσαμε ότι άλλο πράγμα είναι ο εργαζόμενος, άλλο ο αγαπητός rider, και ότι ένας ολόκληρος κλάδος αναγνωρίζεται βήμα-βήμα…
Κρατάω την παρουσία της Ιωάννας στο Fashion Week και την εικόνα της ταιριαστή με το λαμπερό show. Κρατάω τον τερματισμό του 90χρόνου Μαραθωνοδρόμου με τα εγγόνια του, κου Στέλιου Πρασσά και τα λόγια του: «Η πιο συγκινητική στιγμή είναι πάντοτε κάθε φορά που τερματίζω τον μαραθώνιο. Είναι η στιγμή απερίγραπτη! Τρελαίνομαι όταν μπαίνω στο στάδιο».
Κρατάω ότι στον βασιλιά των σπορ, λευκός άνδρας-παίκτης από τη Βόρεια Ευρώπη λιποθυμάει ξαφνικά την κρίσιμη στιγμή του παιχνιδιού, τη στιγμή που ο ίδιος είναι στις δόξες του και ότι οι συμπαίκτες του γίνονται ασπίδα γύρω του για να δουλέψουν απερίσπαστοι οι γιατροί και να προστατέψουν την εικόνα του συμπαίκτη τους στα μάτια της συντρόφου του και να μην «κανιβαλιστεί» από τα μέσα (φώτο παρακάτω), Κρατάω την αίσθηση της ανάσας μέσα από τη μάσκα, ειδικά όταν λαχανιάζω με ένα μόνιμο αίσθημα δίψας. Κρατάω την αίσθηση του εμβολίου, του όποιου εμβολίου γενικά: το κανονικοποιεί το μυαλό για τα «αδύναμα», «μικρά» παιδιά, για τους ηλικιωμένους, για τους χρόνια πάσχοντες, μα όχι για σένα, τον ισχυρό ενήλικα.
Κρατάω τα 200 μόλις χρόνια από την Επανάσταση και εμπνέομαι από την πορεία της: η προσδοκία ως εκκίνηση σπουδαία, που όμως προδόθηκε για να μάθω να ελίσσομαι περισσότερο, να μοιράζω την ενέργειά μου, να μην επενδύω αποκλειστικά σε μία μόνο επιλογή. Μεγαλώνω τις ατέλειές μου με στυλ και χιούμορ. Παραδέχομαι ότι η έλλειψη συντονισμού που βιώνω είναι φυσιολογική μέσα στις τόσες αλλαγές που έχω τολμήσει. Έτσι συμβαίνει όταν αλλάζεις, Θα τον ξαναβρώ, μα μέχρι τότε θέλω να ξέρει ότι μου έχει λείψει πολύ η τάξη και η λειτουργικότητά του.
Κρατάω ένα ροζ τριαντάφυλλο και μικρά λουλουδάκια του αγρού να μου θυμίζουν ότι ομορφαίνω κάθε φορά που νιώθω την έγνοια, τη φροντίδα και την αγάπη, ό,τι πιο αναγκαίο για κάθε χρονιά! Καλή Χρονιά!
Κείμενο της Marianna Kokota