Είναι ένας ντράμερ στον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας και κατά τις 3 το πρωί αρχίζει να παίζει ντραμς. Ντουμπ Ντουμπ Ντουμπ Ντουμπ.
Ο από κάτω του, νευρικός όπως ήταν, γύρω στα 50 ανεβαίνει νευριασμένος, χτυπάει την πόρτα με μανία και πριν προλάβει να τον βρίσει του λέει ο ντράμερ: “φίλε συγγνώμη, το καταλαβαίνω ότι είναι αργά αλλά πρέπει να κάνω την τελευταία μου πρόβα γιατί αύριο έχω συναυλία και θα ξεφτιλιστώ στο κοινό”
Τι να κάνει και ο άνθρωπος, σου λέει μια νύχτα είναι, θα περάσει.
Το άλλο βράδυ, την ίδια ώρα πάλι αρχίζει πάλι ό ντράμερ Ντουμπ Ντουμπ Ντουμπ Ντουμπ.
ανεβαίνει νευριασμένος πάλι ο από κάτω του και του λέει τι θα γίνει ρε φίλε σήμερα δεν ήταν η συναυλία;
– Δε βλέπεις καιρός; όλο βροχή, αναβλήθηκε για αύριο η συναυλία. Συγγνώμη, το καταλαβαίνω ότι είναι αργά, αλλά πρέπει να κάνω την τελευταία μου πρόβα, θα τα έχω ξεχάσει μέχρι αύριο.
Τι να κάνει και πάλι ο άνθρωπος, σου λέει άλλη μια νύχτα είναι, θα περάσει.
Το επόμενο βράδυ όμως κατά τις 3 πάλι τα ίδια. Ντουμπ Ντουμπ Ντουμπ Ντουμπ.
Πάει 4 Ντουμπ Ντουμπ Ντουμπ Ντουμπ.
Πάει 5 Ντουμπ Ντουμπ Ντουμπ Ντουμπ. Ο από κάτω πουθενά όμως. Σκέφτεται ο ντράμερ, ρε λες να έπαθε κανένα καρδιακό επεισόδιο και να τα τίναξε αυτός να το έχω και βάρος στη συνείδησή μου; να πάω να ρίξω μια ματιά. Πάει κάτω, βρίσκει την πόρτα ανοιχτή. Μπαίνει μέσα, προχωράει και τον βρίσκει στο μπάνιο να την έχει βγάλει έξω και να την παίζει.
