Το λέω και το γράφω εδώ και χρόνια, σε σημείο να γίνομαι εμμονικός και να δέχομαι επιθέσεις ως «κρυφοαλεξικός». Τι λέω; Ότι αν ο σημερινός πρωθυπουργός πιαστεί καμιά μέρα επ’ αυτοφώρω να σφάζει νήπια στην πλατεία Συντάγματος, όχι μόνο δεν θα ανοίξει ρουθούνι, αλλά θα βρεθούν μπόλικοι συμπολίτες μας να τον δικαιολογήσουν αφού «κάποιο λόγο θα είχε ο άνθρωπος»…
Και μπορεί σήμερα, μετά τις δεκάδες κυβιστήσεις και απάτες, ο Τσίπρας να μην έχει φανατικούς οπαδούς που πίνουν νερό στο όνομά του, αλλά συνεχίζει να έχει πολιτικό άστρο. Το ίδιο άστρο που τον οδήγησε μέσα σε δέκα χρόνια, αυτόν, έναν σχεδόν άγνωστο και επιπέδου ντελιβερά ημιμαθή καταληψία να καταλήξει πρωθυπουργός! Και μάλιστα όχι σε καμιά τριτοκοσμική υποσαχάρια μπανανία, αλλά σε χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και της ευρωζώνης…
Και στην πορεία κατάφερε να εξαφανίσει από το προσκήνιο πολιτικούς κολοσσούς, ακόμη και τον ίδιο τον μέντορά του τον Αλαβάνο, ο οποίος ακούει Αλέξη και βγάζει σπυριά… χώρια τους κυρ Φώτηδες και λοιπούς «μπαρουτοκαπνισμένους» πολιτικάντηδες τους οποίους έστειλε στο περίφημο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Και όσους δεν έστειλε ακόμη στην ανυποληψία, σφάζονται στην ποδιά του μπας και τους κάνει το χατίρι να συνεργαστεί μαζί τους. Με πιο κραυγαλέα περίπτωση εκείνη του Μπάνου του Αιλυναρά, που θα έκανε τα πάντα προκειμένου να μην δυσαρεστήσει τον όψιμο κολλητό του και χάσει την κουτάλα. Δείτε π.χ. την Φώφη, που αν την άφηναν ελεύθερη το Πασόκ θα ήταν μία ακόμη συνιστώσα του Σύριζα. Ή τον Λεβέντη, που θέλει διακαώς να γίνει ο νέος «συγκαμένος», και που επειδή δεν του έκατσε τον εγκαταλείπουν εν χορώ οι βΟλευτές (sic) του για να πάνε «ατομικά» στον Σύριζα και να ζήσουν το όνειρο. Και άλλα πολλά τέτοια παραδείγματα.
Εν ολίγοις, ο Αλέξης το έχει. Μπορεί να μην έχει παιδεία, μόρφωση, κουλτούρα, γνώσεις, καλλιέργεια… Μπορεί να μην ξέρει αγγλικά (ούτε καλά ελληνικά), μπορεί να είναι ένας ψευτράκος μπαγαπόντης που γέρνει από την πολλή μαγκιά, αλλά έχει κάτι το πολύτιμο για πολιτικό… Εκτός του ότι αποτελεί τον καθρέφτη του μέσου επιτήδειου νεοέλληνα που αισθάνεται οικειότητα μαζί του, έχει το ταλέντο του να τον φτύνουν και να γελάει, να τον χαστουκίζουν και να μην αντιδρά, να πέφτει στα τέσσερα και συγχρόνως να δηλώνει περήφανος! Ενώ παράλληλα μπορεί να πει ψέματα μέχρι και στην ίδια του την μάνα προκειμένου να κερδίσει ψηφαλάκια ή απλά εντυπώσεις…
Έχει δηλαδή το μαγικό ραβδί, και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα το τελευταίο διάστημα όπου ενώ η κυβέρνησή του ήταν έτοιμη να πουλήσει το μακεδονικό, αλλά τα παλλαϊκά συλλαλητήρια της έβαλαν φρένο, αντί να κινδυνεύει με πολιτικό οστρακισμό, ή και κάτι ακόμη χειρότερο, κι αντί το κόμμα του να απειλείται με διάλυση κι η κυβέρνησή του με κατάρρευση, ο Αλέξης έκανε πάλι τα μαγικά του και έβγαλε λαγό από το καπέλο, στέλνοντας την μπάλα στην κερκίδα κι αναγκάζοντας μέσα σε μια νύκτα κυριολεκτικά οι πάντες (ΜΜΕ και πολίτες) να ασχολούνται με το σκάνδαλο των φαρμάκων, έχοντας ξεχάσει Μακεδονίες και λοιπά «δευτερεύοντα» ζητήματα.
Και ως μπόνους κατάφερε ο Αλέξης να κινδυνεύει η Νέα Δημοκρατία με διάλυση, αφού την τελευταία εβδομάδα βγήκαν τα μαχαίρια ανάμεσα στις άτυπες συνιστώσες της, με ένθεν κακείθεν κατηγορίες, υπονοούμενα, μαχαιρώματα, ακόμη και διαγραφές «μεγαλόσχημων Κηνσόρων»…
Και αντί ο μέσος Μήτσος να ασχολείται με την κατάντια της χώρας, ξαφνικά ασχολείται με τι «μίζες» που πήρε ο … Πικραμένος στις 30 μέρες που ήταν υπηρεσιακός πρωθυπουργός. Να ασχολείται δηλαδή με εικασίες και εκτιμήσεις πληρωμένων από το FBI «μαρτύρων», που «είδαν» μέχρι και τον Σαμαρά να «λαδώνεται» μέρα μεσημέρι μέσα στο πρωθυπουργικό γραφείο, την ώρα που οι συνεργάτες του έπλεναν το αμάξι του Φρουζή (ή όπως τον λένε) μέσα στο πάρκινγκ του… Μαξίμου!
Και σαν δευτερεύον μπόνους τι κατάφερε ο Αλέξης; Να ασχολούνται όλοι με τον Άδωνι και τον Σαμαρά, και να κάνουν στην άκρη τις χιλιάδες των γιατρών, φαρμακοποιών, ιατρικών επισκεπτών, κ.ά που ήταν όντως μπλεγμένοι στο πάρτι της μίζας των φαρμακευτικών εταιριών. Χώρια το «συγχωροχάρτι» στους υπουργούς της καραμανλικής περιόδου ή αυτής του Σύριζα… Και σαν κερασάκι στην τούρτα, ο Αλέξης κατάφερε και απαξίωσε και τον Μίκη Θεοδωράκη, που ο ίδιος ούτε μια τρίχα από το δεξί του… φρύδι δεν αξίζει.
Και έτσι, με αυτά και με αυτά, ο Αλέξης συνεχίζει απτόητος την κυβερνητική του θητεία, την μακροβιότερη των τελευταίων ετών, δεχόμενος εύσημα τόσο από τους δανειστές, οι οποίοι στο πρόσωπό του βρήκαν τον ιδανικό γιέσμαν, όσο και από την «ντόπια διαπλοκή» που συνεχίζει ακάθεκτη, αλλά και τις χιλιάδες των μετακλητών βολεμένων, που αν δεν ήταν ο σύριζας στα πράγματα ακόμη θα ασχολούνταν αφιλοκερδώς με τα κινήματα και τις αφισοκολλήσεις… Χώρια οι δεκάδες χιλιάδες ζαλισμένων που επιμένουν πως το γελαστό παιδί είναι η μόνη μας ελπίδα για αξιοπρέπεια και λευτεριά (ναι, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι).
Και αν τυχόν η περίπτωση της Novartis του γυρίσει μπούμερανγκ, τότε δεν το έχει σε τίποτα να βρει ένα νέο καυτό πολιτικό ζήτημα με το οποίο να αποπροσανατολίσει το πόπολο και να ξαναστείλει την μπάλα στην κερκίδα… Π.χ. το φλέγον θέμα του δημόσιου θηλασμού, που αν το βγάλει στη φόρα μέχρι και η Μάρκου (η διανοήτρια) θα σπεύσει γονυπετής στην Κουμουνδούρου… Μέχρι και ο Πάντζας ίσως επιτέλους τοποθετηθεί πολιτικά… Ίσως μάλιστα να επανακάμψει στον Σύριζα και ο σπινθηροβόλος Στρατούλης… Ποιος ξέρει;
Καληνύχτα μας…
Του Strange Attractor
