Η τουρκική πολιτική ηγεσία καθημερινά αυξάνει τη ρητορική της έντασης.
Κλιμακώνει τις προκλήσεις ενάντια στη χώρα μας. Κάνει υπερπτήσεις πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά. Παραβιάζει τον ελληνικό εναέριο χώρο. Αμφισβητεί την κυριαρχία μας σε συγκεκριμένα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Δεν αποδέχεται το δικαίωμα Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στα ελληνικά νησιά αμφισβητώντας τα κυριαρχικά μας δικαιώματα που απορρέουν από αυτό. Διαφημίζει και προβάλλει τους χάρτες της «Γαλάζιας Πατρίδας» διεκδικώντας το μισό Αιγαίο. Ενώ παραμένει σε ισχύ από το 1995 το απαράδεκτο casus belli κατά την Ελλάδας αν προχωρήσει σε επέκταση των χωρικών της υδάτων από τα 6 ν.μ. στα 12 ν.μ.
Η Τουρκία δεν είναι απλά ένας δύστροπος γείτονας. Είναι ένα κράτος ταραξίας. Είναι ένα κράτος που εμπνεόμενο από ένα νεοοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό ακολουθεί μία ανιστόρητη αναθεωρητική πολιτική. Που αποτελεί ασφαλώς μεγάλο κίνδυνο για την Ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή.
Η απάντηση της χώρας μας σε όλα αυτά είναι η απόλυτη προσήλωση στο Διεθνές Δίκαιο, στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, στη Σύμβαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας. Στην πιστή εφαρμογή και τήρηση των Διεθνών Συμφωνιών. Στο χτίσιμο διεθνών συμφωνιών. Στη θωράκιση των Ενόπλων μας Δυνάμεων.
Γιατί το Διεθνές Δίκαιο απαντά με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο στην τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα.
Το άρθρο 2 παρ. 4 του καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ απαντά στο casus belli καθώς ρητά αναφέρει ότι όλα τα μέλη του Οργανισμού στις διεθνείς τους σχέσεις θα πρέπει να απέχουν από την απειλή ή τη χρήση βίας που εκδηλώνεται εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους. Το άρθρο 3 της Σύμβασης για τα Δίκαιο της Θάλασσας απαντά ορίζοντας κατηγορηματικά ότι η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα κάθε κράτους που ασκείται μονομερώς, δεν απαιτείται δηλαδή συναίνεση από κανένα κράτος ή οργανισμό. Ενώ για την ΑΟΖ των νησιών, το άρθρο 121 της ίδιας σύμβασης αναφέρει ότι τα νησιά που έχουν οικονομική ζωή έχουν το ίδιο δικαίωμα σε ΑΟΖ με τις ηπειρωτικές περιοχές. Και η Συνθήκη της Λωζάνης στο άρθρο 12 επικυρώνει την ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (Λήμνος, Σαμοθράκη, Λέσβος, Χίος Σάμος, Ικαρία).
Ενώ η Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που ψηφίστηκε πρόσφατα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καταδικάζει μεταξύ άλλων με τον πιο απερίφραστο τρόπο τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και των χωρικών μας υδάτων από την Τουρκία καθώς και τις υπερπτήσεις πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά.
Για το ίδιο θέμα είχα θέσει πρόσφατα ερώτηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Και η απάντηση ήταν καταπέλτης για την τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα. Συγκεκριμένα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε αναφέρει: «Η Επιτροπή έχει επίγνωση της πρόσφατης αύξησης των παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά καθώς και από μη επανδρωμένα οχήματα αέρος (UAV). Οι πτήσεις στρατιωτικών αεροσκαφών πάνω από ελληνικές κατοικημένες περιοχές αποτελούν παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, ενώ η Τουρκία οφείλει να δεσμευτεί ρητά υπέρ των σχέσεων καλής γειτονίας, των διεθνών συμφωνιών, της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών εφόσον απαιτείται στο Διεθνές Δικαστήριο. Η Επιτροπή θα συνεχίσει ΝΑ ΑΠΑΙΤΕΙ από την Τουρκία ΝΑ ΠΑΥΣΕΙ όλες τις απειλές και τις ενέργειες που βλάπτουν τις σχέσεις καλής γειτονίας καθώς και να σέβεται την κυριαρχία όλων των κρατών-μελών της ΕΕ επί των χωρικών τους υδάτων και του εθνικού εναέριου χώρου τους».
Τόσο η Έκθεση Προόδου όσο και απάντηση της Επιτροπής αποτελούν μία ιστορική καμπή. Που ασφαλώς δεν είναι η επιβεβαίωση της στήριξης της Δύσης στην Τουρκία παρά το ότι εκφράζει μία ακραία αναθεωρητική πολιτική. Που μάλλον ατυχώς δήλωσε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όμως, το εύλογο ερώτημα παραμένει. Πόσο ικανά είναι όλα τα παραπάνω να ανακόψουν τον τουρκικό αναθεωρητισμό, τις προκλήσεις και τις επιθετικές ενέργειες, τις απαράδεκτες αξιώσεις;
Πολύ φοβάμαι ότι όσο θα πλησιάζουμε ή όταν μπούμε στην επόμενη χρονιά, τόσο η τουρκική ηγεσία θα προχωρεί σε κλιμάκωση της έντασης. Το 2023 αποτελεί μία χρονιά με διττή σημασία για τον Τούρκο πρόεδρο. Μία χρονιά ορόσημο για την Τουρκία. Αφενός συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του κοσμικού κράτους της Τουρκίας και η επιθυμία του Τούρκου προέδρου είναι να σβήσει από το συλλογικό υποσυνείδητο των πολιτών του τον Κεμάλ Ατατούρκ και να είναι μόνο αυτός «ο πατέρας του τουρκικού έθνους» και αφετέρου το 2023 είναι χρονιά εκλογών για την Τουρκία. Και μία ήττα Ερντογάν δεν σημαίνει απλά μία μετάβαση της εξουσίας από το ένα κόμμα στο άλλο ή από τον έναν πρόεδρο σε κάποιον άλλον όπως συμβαίνει σε όλες τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες δυτικού τύπου. Η Τουρκία δεν είναι, δεν υπήρξε ποτέ μία δημοκρατική χώρα όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε στην Ευρώπη. Η Τουρκία είναι μία χώρα με αυταρχικό καθεστώς. Και αν ο Ερντογάν χάσει, δεν χάνει μόνο την εξουσία… Χάνει τα πάντα.
Και αυτό ίσως είναι το πιο επικίνδυνο στην παρούσα φάση.
- Ο κ. Μανώλης Κεφαλογιάννης είναι ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας
