Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε γίνει δέκτες μιας έντονης πολιτικής συζήτησης ή και ακόμη συμμετείχαμε σε αυτήν .
Αυτό το οποίο σίγουρα αντιληφθήκαμε σχεδόν αμέσως είναι η εγωιστική και
πεισματάρικη διάθεση των συνομιλητών, οι οποίοι δεν είναι σε θέση να ανταλλάξουν απόψεις ,να κάνουν υποχωρήσεις και να προβούν σε συμβιβασμούς αλλά να υποστηρίξουν με κάθε τρόπο την ιδεολογία τους. Οι λέξεις «Αριστερέ» και «Δεξιέ» έχουν γίνει σημείο αναφοράς στον καθένα μας με ειρωνική διάθεση και στιγματίζουν εξ΄ αρχής το άτομο αλλά και τον διάλογο.
Στον ελληνικό χώρο, δυστυχώς , οι εκδηλώσεις βίας και ακραίων πράξεων ανάμεσα στα δυο ‘‘στρατόπεδα’’ δεν έχουν λείψει. Ως κοινωνία έχουμε βιώσει πολλά ακούγοντας είτε για επιθέσεις σε πολιτικά γραφεία είτε για δολοφονίες πολιτικών, στελεχών κομμάτων και αθώων πολίτων ! Γεγονότα τα οποία βυθίζουν σε μεγάλη θλίψη την χώρα μας , αμαυρώνουν την πολιτική της ιστορία αλλά και παράλληλα δείχνουν την μεγάλη πόλωση που εξακολουθεί να υπάρχει. Πολλές φορές ακούμε προκλητικές εκφράσεις ,από παλιότερες εποχές (λ.χ. εμφυλίου) και όχι μόνο, οι οποίες έχουν ως στόχο να εκνευρίσουν τον συνδιαλεγόμενο μας. Το αποτέλεσμα είναι να προκαλούνται μόνιμα ρήγματα στις σχέσεις πολιτών για ιδεολογικές διαφορές μέσα απ’ τις οποίες καλλιεργείται η μισαλλοδοξία και η εχθρότητα από γενιά σε γενιά χωρίς ουσιαστικό λόγο. Αυτό αποτελεί ένα βασικό λόγο για τον οποίο πολλοί νέοι απέχουν απ’ τον τομέα της πολιτικής, επιτρέποντας σε άτομα προσηλωμένα και φανατισμένα να μολύνουν περισσότερο αυτό το τοπίο.
Σίγουρα σε αυτό το σημείο προκύπτει το εξής ερώτημα « Πρέπει να συναναστρεφόμαστε μόνο με άτομα που έχουν ίδιο προσανατολισμό με εμάς ;». Η απάντηση προφανώς και είναι όχι , διότι ως άνθρωποι έχουμε ανάγκη τις διαφορετικές αντιλήψεις και την οπτική των άλλων , ακόμη και όταν δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε μαζί τους . Με αυτό τον τρόπο κατανοούμε καλύτερα τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και παράλληλα βοηθάμε τον ίδιο μας τον εαυτό να είμαστε ανοιχτόμυαλοι , ανεκτικοί και καλοπροαίρετοι. Όταν ένας « Δεξιός» και « Αριστερός » αντιπαρατίθενται οι απόψεις τους επηρεάζονται από προσωπικά βιώματα και εμπειρίες με αποτέλεσμα να παρακάμπτουν σημαντικές λεπτομέρειες και το « θολωμένο » μυαλό τους να διαγράφει την ορθολογικότητα. Γι’ αυτό χρειάζεται , σε σημαντικά ζητήματα συνήθως, να μην είμαστε τόσο απόλυτοι , καθώς η έκφραση δυσαρέσκειας από τον φίλο -συνομιλητή μας οφείλεται κάπου (Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχει πάντα δίκιο) . Αυτό το οποίο πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι πως όταν επικρατεί η διχόνοια τότε η κακή όψη της πολιτικής πετυχαίνει να θέσει όρια στην προσωπική ευτυχία των ατόμων στα πλαίσια μιας ειρηνικής και δίκαιης κοινωνίας.
Συνοψίζοντας, η λανθασμένη χρήση αυτών των όρων οδηγεί σε σφάλματα στον τομέα όχι μόνο της πολιτικής αλλά και στο εξωτερικό περιβάλλον, μεταξύ των πολιτών. Ο καθένας μας είναι άνθρωπος με ιδέες , οράματα και απόψεις και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν πρέπει να αφήνουμε να αλλάζει αρνητικά η πολιτική , η οποία πρέπει να αποτελέσει την βάση για την οικοδόμηση ενός κόσμου ειρήνης και ανάπτυξης των ανθρώπινων σχέσεων. «Μπορούμε και διαφωνούμε, γιατί μπορούμε να συνυπάρχουμε» έλεγε ο Παύλος Μπακογιάννης κάτι το οποίο πρέπει να γίνει σήμα κατατεθέν για όλους μας ανεξαιρέτως πολιτικής ιδεολογίας.
Γράφει ο Καρβουνίδης Ελευθέριος.