Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο εμφανές γίνεται.
Το ημερολόγιο έδειχνε 24 του Φλεβάρη όταν ο χρόνος σταμάτησε. Η, μάλλον, όταν επιταχύνθηκε και άρχισαν οι βομβαρδισμοί, με αποτέλεσμα ένα εφιαλτικό σενάριο να παίρνει σάρκα και οστά (παίρνοντας παράλληλα, κατά τη «μορφοποίησή» του, και ανθρώπινες ζωές).
Ο πόλεμος στην Ουκρανία– ένας πόλεμος επί ευρωπαϊκού εδάφους, που κατακρήμνισε εκκωφαντικά την σαθρή πεποίθηση πως δε γίνονται πλέον αυτά στην Γηραιά Ήπειρο- έχει «αποφέρει», όπως αναφέρει το πάντα έγκυρο Reuters, 16 χιλιάδες θανάτους και στις δύο πλευρές, έχει τραυματίσει περίπου 2.000 ακόμα άτομα, έχει εκτοπίσει από τον τόπο τους τουλάχιστον 3.300.000 ανθρώπους, έχει καταστρέψει 1.700 κτήρια και έχει προκαλέσει υλικές ζημιές της τάξεως των 120 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Προσέξτε: όλα τ’ αποκρουστικά παραπάνω σε ούτε 25 μέρες μάχη. Μέχρι στιγμής, δηλαδή, με τα νούμερα ν’ ανεβαίνουν με τρομακτικούς ρυθμούς όσο δεν υπάρχει κατάπαυση πυρός.
Όπως γνωρίζουν πλέον οι πάντες, στο (σημαντικό, όταν πρόκειται για ένα τέτοιο κολοσσιαίο γεγονός) μεσοδιάστημα έχουν συμβεί διάφορα- εμφανώς, αλλά και στο παρασκήνιο: η Δύση προχώρησε στην μαζική επιβολή οικονομικών κυρώσεων στην Ρωσία με σκοπό να την «γονατίσει», η Ουκρανία ζητάει περισσότερη βοήθεια από Αμερική και ΝΑΤΟ αλλά της δίνεται με το πολεμικό σταγονόμετρο και οι αέναες διαπραγματεύσεις δεν οδηγούν πουθενά.
Ως γνωστόν, η πλευρά Πούτιν για να σταματήσει άμεσα ο πόλεμος ζητάει τα εξής:
- Αναγνώριση της ρωσικής κυριαρχίας στην Κριμαία
- Αποστρατιωτικοποίηση του ουκρανικού κράτους
- Αποναζιστικοποίηση του ουκρανικού κράτους
- Διασφάλιση ουδέτερου καθεστώτος της Ουκρανίας
Γίνεται εύκολα αντιληπτό κι από τον πλέον αδαή επί των γεωπολιτικών θεμάτων πως είναι αδύνατον να γίνουν δεκτά και τα τέσσερα «θέλω» του Ρώσου προέδρου (τουλάχιστον στην παρούσα φάση, που η Ουκρανία ανθίσταται ακόμα) και γι’ αυτό οι αιματηρές συμπλοκές θα συνεχιστούν. Απολύτως λογικό μέσα στον παραλογισμό του, μια και το αίτημα του Ζελένσκι γι’ απευθείας συνομιλίες με τον Πούτιν δε γίνεται δεκτό.
Το φλέγον ερώτημα, λοιπόν, παραμένει: πώς θα τελειώσει ο πόλεμος; Και, για να το πάμε ένα βήμα παραπέρα, πόσο ρεαλιστικό είναι το σενάριο ενός 3ου παγκοσμίου πολέμου, αν κι εφόσον συνεχιστεί επί μακρόν αυτή η κατάσταση;
Το ευκταίο, για την Ρωσία, σενάριο της γρήγορης κατάλειψης του Κιέβου (γινόταν λόγος για 72 ώρες), με τον Ζελένσκι είτε να αποδρά εκτός χώρας είτε να συλλαμβάνεται, έχει ήδη «καεί». Αν εκπληρωνόταν με τέτοια ταχύτητα το σχέδιο της «Αρκούδας», τότε θα πηγαίναμε σχεδόν σίγουρα σε διχοτόμηση της Ουκρανίας σε ανατολική και δυτική, με σύνορο τον ποταμό Δνείπερο.
Τώρα όμως που δεν συνέβη αυτό, συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερες πιθανότητες το σενάριο του «Νέου Αφγανιστάν», ενός σεναρίου που εξ αρχής υποστηρίζει ο πρόεδρος Μακρόν: ένας πόλεμος διαρκείας (περίπου 6-8 μηνών) που θα τσακίσει κυριολεκτικά τις υποδομές της Ουκρανίας, καθιστώντας την ουσιαστικά ένα κατεστραμμένο κράτος με ανύπαρκτη οικονομία, ενώ παράλληλα ο αριθμός των νεκρών θα ξεπεράσει τις 100 χιλιάδες.
Τα κύματα προσφύγων θα είναι ανυπολόγιστα και η Ρωσία θα επιτύχει, μακροπρόθεσμα, τους στόχους της (κατάληψη της Ουκρανίας), αφού είναι σαφέστατα πιο ισχυρή στρατιωτικά από τον εχθρό της, που δε θα βοηθηθεί στο πεδίο της μάχης από τους Δυτικούς (κάτι που αν συμβεί, βέβαια, σημαίνει αυτομάτως παγκόσμιο πόλεμο και «ανταλλαγή» ενδεχομένως ακόμα και πυρηνικών).
Η αποκλιμάκωση σ’ αυτό το σενάριο θ’ αργήσει πολύ να έρθει, με τις κυρώσεις της Δύσης να καταφέρνουν ένα ισχυρότατο οικονομικό πλήγμα στην Ρωσία, η οποία βλέπει το ρούβλι να υποτιμάται ξανά και ξανά.
Βέβαια, επειδή μιλάμε για τη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα του κόσμου και με το φυσικό αέριο να εκτελεί χρέη άσου στο μανίκι του Πούτιν, η Ρωσία μακροπρόθεσμα θα ορθοποδήσει, όμως στο μεσοδιάστημα θα έχει «βουλιάξει» οικονομικά.
Αυτή η εξέλιξη, όπως καταλαβαίνει κανείς, θα οξύνει ακόμα περισσότερο τις ήδη τεταμένες σχέσεις ΗΠΑ – Ρωσίας, με την Ευρώπη να παίρνει ακόμα πιο σαφή θέση υπέρ της Αμερικής, κόβοντας λίγο-λίγο τους δεσμούς της με την Μόσχα.
Πρακτικά αυτό σημαίνει μία νέα περίοδο Ψυχρού Πολέμου, με πολλές χώρες ν’ ακροβατούν σε τεντωμένο (εν δυνάμει εμπόλεμο) σχοινί, και τον κόσμο να χωρίζεται ακόμα πιο ευκρινώς σε «στρατόπεδα».
Αυτό θα επιφέρει αναμενόμενα προβλήματα στις αγορές και θα διαιωνίζει μια ισορροπία τρόμου, με σύσσωμο τον πλανήτη ν’ απεύχεται ένα ενδεχόμενο συμπλοκής των δύο «Μεγάλων». Μην ξεχνάμε πως στον προηγούμενο, ερεβώδη παγκόσμιο πόλεμο, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ (τότε) βρίσκονταν στην ίδια πλευρά. Πλέον, είναι ο ένας απέναντι στον άλλον.
Κι αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που θα έχουμε τη «λύση» της αναβίωσης του Ψυχρού Πολέμου και δε θα υπάρξει τρίτος ΠΠ. Ουδείς εκ των δύο το θέλει πραγματικά, όσο λάδι κι αν πέφτει, ένθεν κι ένθεν, στην ήδη θεριεμένη φωτιά.
Μια φωτιά που σύσσωμος ο πλανήτης εύχεται να βρει τον μάστορά της σε μια θάλασσα λογικής.
Όμως, αλήθεια, υπάρχει λυτρωτικό νερό σε τέτοιες περιπτώσεις;
