Πρωτοπαλίκαρα του δεξιού λαϊκισμού και συνεργαζόμενοι, ιερατικό παπαδαριό και λοιπές δυνάμεις της (ναζιστικής και άλλης) ακροδεξιάς, αντάμα με «ένστολους» νέο-Μεγαλέξανδρους και (υπερ)εγωιστικά τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που τους συμπαραστάθηκαν, έδωσαν στο συλλαλητήριο της Κυριακής την τελευταία τους παράσταση.
Πριν την διπλωματικά αυτονόητη υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών από την κοινοβουλευτική και μια διευρυμένη προοδευτική πολιτική πλειοψηφία. Μια τελευταία αγιασμένη και «ένδοξη» παράσταση υποκρισίας, φαιδρού «μακεδονομαχισμού» του καιρού μας.
Με τη Συμφωνία των Πρεσπών η Ελλάδα πετυχαίνει τη διάνοιξη της προοπτικής για σημαντική οικονομική και πολιτιστική παρουσία στην ευρω-βαλκανική περιοχή πέραν των βορείων συνόρων της, μετά από δεκαετίες ζημιογόνων αντιπαραθέσεων, καθώς πρακτικά η περιγραφή της οριστικής επίλυσης έχει συνυπογραφεί με την Ενδιάμεση Συμφωνία Παπούλια-Τσερβέκονφσκι από το 1995.
Τα δε Σκόπια, παρότι έχουν μια δυσβάσταχτη συμφωνία να διαχειριστούν για τη δική τους πλευρά μπορούν πλέον να υπολογίζουν σε μια γείτονα που δύναται να συμβάλλει να κάνουν τα δικά τους όνειρά καθημερινή πραγματικότητα με το νέο τους αποδεκτό από όλους πλέον όνομα Βόρεια Μακεδονία και με δεδομένο το αμοιβαίο συμφέρον μας να συμβεί αυτό. Κάτι που άλλωστε σε σημαντικό βαθμό προηγουμένως έχει συμβεί και μεταξύ Ελλάδας-Αλβανίας, μετά το πέρασμα της τελευταίας στη νέα της ευρωπαϊκή πραγματικότητα τη δεκαετία του ΄90.
Η συνέχεια ΕΔΩ
