Για όσους παραξενεύονται ιδιαίτερα για τη λυσσαλέα στάση της Ελληνικής Αριστεράς στο θέμα των συλλαλητηρίων, ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή σε παλαιά δημοσιεύματα του Ριζοσπάστη:
4 Δεκέμβρη 1924: «Αγωνιζόμαστε για την ένωση των τριών μερών της Μακεδονίας και της Θράκης και για την αποκλειστική, ανεξάρτητη ύπαρξη ως ένα κράτος»
Άρθρο «Μακεδόνα» δημοσιευμένο στον Ριζοσπάστη, Νοέμβριος 1932:
«Αυτό που έχουμε στην Μακεδονία δεν είναι ούτε Έλληνες, ούτε Βούλγαροι ούτε Σέρβοι αλλά οι Μακεδόνες, η μακεδονική μειονότητα η οποία, παρά όλα τα χτυπήματα και την καταπίεση, διατηρεί την οικονομική και εθνική της ύπαρξη και μια ξεχωριστή κουλτούρα».
Ο Ριζοσπάστης στο πλευρό των καταπιεσμένων Μακεδόνων, 13 Νοέμβρη 1934:
«Πρέπει να οργανώσουμε ομάδες Μακεδόνων για να πολεμήσουν για ένα ανεξάρτητο μακεδονικό έθνος»
Το νεοελληνικό κράτος βρισκόταν πάντα υπό ισχυρότατη γεωπολιτική πίεση, με τις εκάστοτε μεγάλες δυνάμεις να ερίζουν και να αποκτούν τον έλεγχο της.
Τα πολιτικά κόμματα του νεοελληνικού κράτους αντανακλούν ακριβώς αυτή την πίεση και αυξάνουν τον έλεγχο του ξένου παράγοντα προκειμένου να αντλήσουν εύνοια κι ανταλλάγματα.
Η Μακεδονία, εντός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν μια πολυπολιτισμική ευρεία ζώνη με τους διάφορους πληθυσμούς να ζουν σχετικά αρμονικά.
Με τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κι τη δημιουργία εθνοτικών κρατών, η Μακεδονία δεν αποτελεί πλέον μόνο μήλον της Έριδας για τις μεγάλες δυνάμεις αλλά και για τα νεοπαγή βαλκανική κράτη, πάντα σε σχέση με τις βλέψεις στην περιοχή των εκάστοτε Μεγάλων Δυνάμεων.
Με την διάλυση της Σοβιετικής αυτοκρατορίας, τα δεδομένα στον πλανήτη και στην περιοχή αλλάζουν κι επιτρέπουν μεγαλύτερη ανάμειξη του ευρωατλαντικού παράγοντα που θα χρησιμοποιήσει λίγο αργότερο εθνοτικές διαφορές για να διαλύσει και την Γιουγκοσλαβία σε μικρά προβληματικά κράτη.
Λαμβάνοντας αυτά τα ελάχιστα ως ραχοκοκκαλιά των μακεδονικών και ευρύτερα των βαλκανικών ζητημάτων, το μόνο που «λύει» ζητήματα είναι οι συσχετισμοί ισχύος.
Αυτός είναι κι ο λόγος που σήμερα, με την χώρα σε οικονομική και δημογραφική διάλυση, η πλειοψηφία της ελληνικής πολιτικής σκηνής σπεύδει κακήν κακώς να «λύσει» το σκοπιανό, προκειμένου να γίνει το κρατίδιο ευρωατλαντικό ανάχωμα στην Ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια.
Είναι γεγονός ότι οι δεξιές κυβερνήσεις υπήρξαν πατριδοκάπηλες. Οι Έλληνες πρώην και νυν κομμουνιστές όμως θα ‘πρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στο θέμα τις Μακεδονίας, καθώς για μεγάλα χρονικά διαστήματα η ηγεσία του ΚΚΕ συνέπλεε με τις αποφάσεις της Comintern για «ενιαίο κι ανεξάρτητο μακεδονικό κράτος», συμμαχώντας πότε με τον Τίτο, πότε με τον βουλγαρικό και πότε με τον Σοβιετικό παράγοντα, ή με συνδυασμούς των παραπάνω, πάντα ανάλογα με την ιστορική φάση, κάτι που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μορφή, την έκταση και την έκβαση του «Ελληνικού Εμφυλίου».
Η αριστερά, χρησιμοποιεί τη μέθοδο του Ισραήλ: Έχοντας θυματοποιηθεί στο παρελθόν, αγιοποιεί τον εαυτό της εσαεί και φιμώνει όποιον δεν συντάσσεται μαζί της.
Σήμερα π.χ, σημαντικό κομμάτι της μικρής σε μέγεθος αλλά μεγάλης σε επιρροή αριστερής «διανόησης» καταδικάζει ξανά τον πατριωτισμό ως φασισμό.
Δεν είναι παράδοξο: στην ουσία αναμασούν τις αποφάσεις της δεύτερης και τρίτης διεθνούς με στόμφο χιλίων Στάλιν και Τίτο.
Ξεχνώντας εντελώς ότι ούτε ο Τίτο ούτε η Σοβιετική Ένωση υπάρχουν και με την πρόθυμη συμβολή του ακραίου κέντρου και της ακροδεξιάς, καλλιεργούν ένα χαμηλής έντασης εμφυλιοπολεμικό κλίμα.
Το μόνο που υπάρχει είναι τα διατλαντικά σχέδια και η επιρροή της Ρωσίας αλλά και της Τουρκίας, ακόμη ακόμη και της Σαουδικής Αραβίας στην περιοχή.
Όλοι τους, αριστεροί, ακραίοι και «μη», ακροδεξιοί, κεντροακραίοι έχουν ένα κοινό τόπο: Να μην γίνει ποτέ η χώρα ανεξάρτητη.
