Συγκλονιστική ιστορία, που δείχνει γιατί δεν πρέπει να καίμε τους νεκρούς μας
Το παρακάτω περιστατικό, αν και ανώνυμο, είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Συνέβη σε ένα χωριό της Κύπρου πριν την τουρκική εισβολή του 1974, όταν ακόμη Έλληνες και Τούρκοι ζούσαν ειρηνικά.
Στο χωριό αυτό μία ομάδα μικρών παιδιών, Ελλήνων και Τούρκων, έπαιζαν μεταξύ τους «πόλεμο».
Τα τουρκάκια είχαν πιάσει ένα ελληνάκι και έπεσαν όλα πάνω του με το βάρος τους, λέγοντάς του: «θα γίνεις Τούρκος;».
Το παιδί απαντούσε: «όχι!».
Στο τέλος το παιδί πέθανε από ασφυξία.
Πέρασαν από τότε τρία χρόνια, και όπως συνηθιζόταν στην Κύπρο, έγινε η εκταφή των οστών του μικρού παιδιού.
Κατά την εκταφή, προς γενική κατάπληξη πάντων, τα οστά ευωδίαζαν.
Αυτό ήταν απόδειξη ότι ο Θεός, παρόλο που ήταν ένα απλό παιδικό παιχνίδι, είχε δεχθεί το μικρό Κυπριόπουλο σαν μάρτυρα, σαν τον μικρό παιδομάρτυρα Κήρυκο, που μαρτύρησε σε ηλικία τριών ετών, μαζί με την μητέρα του.
Ταυτόχρονα όμως το περιστατικό αποδεικνύει γιατί δεν πρέπει με κανένα τρόπο η Εκκλησία να δεχθεί την καύση των νεκρών.
Εάν το σώμα του παιδιού είχε καεί, πώς θα διασωζόταν αυτό το συγκλονιστικό γεγονός;
